Sundance

[i]If we’re going tot San Fransisco,
be sure to wear some flowers in your hair.[/i]

Precies veertig jaar na de beruchte ‘summer of love’ zwerft dit deuntje onverstoorbaar door mijn hoofd. Op de meest vreemde momenten hoor ik het mezelf zingen. Het geeft perfect de sfeer van mijn afgelopen weekend weer. [url=http://www.panic.nl/fotos07/index.html][b] 11 augustus, 2007 [/b][/url]

Vanuit mijn linkerooghoek zie ik een vrolijk gekleed meisje diabolo spelen. Haar dubbele kegeltje maakt magische bewegingen op de dunne draad. Vol bewondering kijk ik naar haar, af en toe afgeleid door Duitse mensen die in mijn rechterooghoek enorm uit hun dak gaan. Ze dragen felgekleurde pyjamabroeken met reggaeprints en doen vreemde dansjes, waar ze vervolgens zelf weer vreselijk om moeten lachen.
Voor mij zitten enkele rustige jongens, waarvan er één constant bezig is met creëren. Het resultaat van zijn inzet zijn enorme joints en torentjes van plastic bekertjes. De trilling van de bas gunt hem telkens maar vier etages. Vruchteloos probeert de jongen urenlang toch die vijfde verdieping te bereiken.

Naast mij is een vrolijke oude man, die overduidelijk de gevolgen van polio met zich meedraagt, aangeschoven. Als een Afrikaanse koning zit hij op één van onze stoelen piepkleine appeltjes uit te delen, zijn rieten hoedje vervaarlijk wiebelend bij elke hoofdbeweging die hij maakt. Hele verhalen vertelt hij aan zijn geïntrigeerde publiek. Onaangekondigd pakt hij na een tijdje zijn krukken en verdwijnt richting het podium. Een half uur later zie ik hem daar weer. Zijn geschonden lichaam beweegt ritmisch op de klanken van Tony Rebel. De hele menigte kolkt met hem mee, elk individu in zijn eigen tempo. Tony’s enthousiasme brengt iedereen in vervoering.

De optredens van Marcia Griffith en Jimmy Cliff zijn voor mij alleen maar opwarmertjes voor de hoofdact van de avond. Tegen elven hoor ik de woorden waar ik al de hele dag op wacht: “Lady’s and gentlemen, here he is…The living legend: Misterrrr Bunny Wailer!” Schouder aan schouder dansen duizenden mensen, terwijl Bunny ons vol vuur meeneemt op een reis door de historie van reggae. Het publiek zindert op deze zwoele avond, geniet van zowel oude nummers als van zijn nieuwe repertoire. Ook Bunny lijkt er geen genoeg van te krijgen. Na de afgelopen speeltijd negeren hij en zijn fans alle stoptekens van de organisatie en gaan een vol uur langer door. Hij, aangemoedigd door het publiek, het publiek, aangemoedigd door hem.

Wanneer de muziek uiteindelijk toch stopt heerst er een vreemde spanning. Pas na een minutenlange stilte beseft de menigte dat het voor vandaag echt over is. Eerst is er ontkenning, direct gevolgd door aanvaarding. Het is mooi geweest. Elk individu neemt zijn eigen stukje sfeer mee naar zijn slaapplaats. Op het moment dat ik mijn ogen sluit, mag ik het nog eens meemaken en nog eens. Morgen is het weer voorbij, maar niet voor mij, omdat
[i] I’ll be sure to wear some flowers in my hair![/i]