Supermarkt , strijd om het bestaan.

Wat een kind nog niet weet is dat de strijd van het bestaan zich zelfs afspeelt in de winkel. Het is niet alleen einde van alle ellende maar ook begin en de hele weg ertussen in. Het is niet genoeg om aan geld te komen. Je moet het ook uitgeven. In de supermarkt. Je moet op die dagen vroeg opstaan. Dat kanniet anders: je moet je eerst oefenen. In het niet nadenken. Met niemand praten. Nergens op ingaan. Niet provoceren en niet
laten provoceren. Oog om oog. Voor iedereen moeilijk.

Boodschappen doen is niet zomaar iets. De broeiende middenklasse staat op knappen. Elk moment kunnen ze exploderen. Beginnen te
schreeuwen om het zinloze bestaan, wild om zich heen gaan slaan.Het wordt ze te veel: Chips, Cola, smeerkaas, Eigenheimers. Het is nog niet zo dat de chips, en de aardappelen en de rijst per stukverpakt worden. Maar het gaat die kant op. De spanning is niette dragen, in de supermarkt. Ellendigen in het brandpunt van hun mislukte bestaan rijden daar met hun karretjes tegen mekaar aan. Ik heb niks tegen ellendigen, in tegen deel: mijn beste vrienden zijn ellendig, toen ik nog vrienden had dan. Het wordt me te
arbeidsintensief, vriendschappen. Te ellendig ook. Enfin, ik sta bij het schap met kaas: Frans, schapen, geiten, het lijkt wel seks. Op mijn qui vive zie ik hoe een man met een karretje mij achterlangs passeert en mij aanrijdt. Ik volg hem met mijn achterdochtig oog en zie vervolgens
dat hij overal kijkt, waar zijn karretje niet gaat. Deze man en zijn karretje zijn niet connected. Middenklasse, en niet connected aan
zijn karretje. Dan kan je beter dood zijn.

Ik spring voor hem en kijk hem in de ogen. Ik heb meteen spijt. Deze vreemde man is al jaren dood, maar hij weet het nog niet. Ik zeg: “ hé, vreemde man, je rijdt tegen me aan. Dat is verkeerd,
je moet kijken wat je doet.” Hij zegt dat maak ik zelf wel uit, wat moet je! Ik zeg “ Vreemde man, jij moet goed uitkijken wat je doet en niet tegen me aan rijden. Hij zegt “ ik maak zelf wel uit wat ik doe” Typische middenklasser.
Ik zeg “ ja, heel goed, zeker als je denkt dat je ook maar iets in het leven
zelf uitmaakt, Maar niet tegen mij aanrijden.” Hij zegt: “ wat dan?” Ik zeg,” dat zal je wel zien”. “Oh, ja, schreeuwt hij, dat ga je dan niet navertellen”.
Ik moet hier nu weg, denk ik. De man is niet zo dood als ik dacht. Maar ik wil niet dat hij in mijn armen sterft. Ik heb nog een heel leven van klassenstrijd voor me. De strijd van de broeiende middenklasse. Ik zet mijn karretje met levensmiddelen tussen mij en de schreeuwende man. Als een kloof, als een ravijn. Tussen de individuele leden van de middenklasse. Ik wil niet meer moeilijkheden dan het leven zelf. Ik kies het hazenpad. Vandaag is het me weer niet gelukt om te winkelen. Strijd om het bestaan. De Middenklasse.
De onderste klasse eet restjes en ligt trouwens nog in bed, broeien, roken, drinken, neuken, slapen. Is niet zo leuk. Nee, maar dit is wel een groep die blij is als ze dood is. Dan zie je ze voor het eerst lachen. Bij wijze van spreke.
Die van de hel in de hemel komen. Die er zogezegd op vooruit gaan

En de bovenklassen zijn niet te zien. Die hebben wel wat anders te doen. Die zijn anoniem. Die gaan niet winkelen. Die laten winkelen, die hebben trouwens niks nodig, die koken niet, die rijden niet zelf, die doen hun administratie niet, geen belastingaangifte, niks, geld maken, hoe dan ook: echt geld of namaakgeld, maakt niet uit. Zij zijnhet die van de hemel in de hel komen, en dat is maar goed ook. De middenklasse
komt nergens, die zijn er al. Waar ze wezen moeten. Dat gaat altijd maar door, winkelen op aarde, winkelen in de hemel, winkelen in de hel. Het zal mijn tijd wel duren.