“Wat heb ik me vergist. Ik had beter een cursus creatief schrijven kunnen volgen! Ik ben toch geen journalist? Het nieuws kan me gestolen worden, het leven is al ellendig genoeg. Wat ben ik blij dat de journalistiek mij niet nodig heeft, dat er al genoeg journalisten zijn, die hun leven geven aan de wereld. Ik heb nu ontdekt dat het een levensstijl is (nee, geen lifestyle, er is al genoeg Engels in Nederland), die journalistiek. Je moet altijd je ogen open hebben, alert zijn. Bah. Die oogkleppen sieren mij, ik hoef echt niks te weten van sport om een leuk mens te zijn. De minor ‘Hoe droom ik de dag door’ past bij nader inzien beter bij mij. Dikke pech dat je daar je geld niet mee kunt verdienen en aangezien als muziekwetenschapper het hoogst haalbare het minimumloon is, zou ik een vak moeten leren.
Systeemdwang is het. Het woord past misschien niet in de context, maar het klinkt zo lekker en je dwingt respect af (in mijn kringen dan), bovendien kan het handig zijn voor later, als je het wél weet toe te passen. Zo is het ook met journalistiek. Het past niet in mij, maar het klinkt fijn, mijn omgeving vindt het boeiend en het is mooi meegenomen in het kader van een uitzichtloze toekomst. Ik moet zorgen dat de journalistiek in mij past en als opwarmertje zorg ik dat ‘systeemdwang’ in de context past: Ik heb nu eenmaal zelf het systeem van ‘enge dingen doen’ in mijn leven gebracht. Ik doe veel dingen die ik eigenlijk niet wil omdat ik daar te bang en te passief voor ben. Zo ook journalistiek. Voor schrijven ben ik niet bang, maar wel voor het lezen van de krant, het luisteren naar radio 1 en het opbellen van mensen die ik niet ken. Het is voor mijn eigen bestwil.
Ik doe enge dingen omdat ik een groots en meeslepend leven wil. Ik wil naar een punt toe waarop ik alles durf en een schare aanbidders en aanbidderessen heb. Het mooiste is natuurlijk als ik dit punt al in mijn studententijd bereik, maar daar is het nu te laat voor, dan had ik mijn systeem iets vroeger moeten invoeren. Toch heb ik de hoop niet opgegeven, misschien kan journalistiek mij wel uit mijn schulp trekken voor de bul op zak is. Dan kan het echte leven beginnen.
Dus als ik later kinderen en een huis wil en ook nog een spannend leven, moet ik nu wel elke dag de krant lezen, kritisch zijn, nadenken over dingen waar ik nog nooit eerder over nagedacht heb en enge dingen doen. Enge mensen interviewen (niet moeilijk, zodra ik de eerste vraag in mijn hoofd heb, verandert de tegenspeler in een griezel, met kritische opmerkingen en geniepige oogjes), vreemden bellen, een onderzoek doen, etc.
Laat ik me dus maar aanpassen, daar ben ik gelukkig wel erg goed in. Ik laat me hervormen door de journalistiek. Ik trek mijn aanmelding voor ‘Extreme Makeover’ in, dat heb ik niet meer nodig. ‘Verander in twee blokken, je wordt een ander mens, gegarandeerd!’ Niet goed, geld terug hoop ik dan.”
[i]Dit is mijn column naar aanleiding van mijn minor journalistiek en de vragen en twijfels die dat opriep. Ben ik wel een journalist? Wat moet ik met deze minor?[/i]
6 reacties
archangel · 15 oktober 2005 op 10:25
Ik vind het een hele leuke, goed geschreven column. Misschien kun je overwegen columniste of zelfs gewoon schrijfster te worden in plaats van journaliste? 🙂
Ik herken veel van mezelf in de manier waarop je dingen beleeft. Ik zou zelf wel schrijver cq columnist willen zijn, maar ik durf er niet zo goed aan te beginnen… ik stel me zo voor dat er dan geen weg meer terug is, en van nature ben ik een beetje angstig voor grote veranderingen (ook al wil ik niks liever dan dynamiek in mijn leven). Gelukkig ben ik lenig genoeg om mezelf onder mijn reet te schoppen, en jij zo te zien ook… want je doét het wel! 🙂
Michaël
Maurits · 15 oktober 2005 op 14:14
Je bent een echte columnist en daar zijn er niet zoveel van. Nu een beetje kritiek: 1)Probeer zo’n soort verhandeling eens te schrijven vanuit een minder ‘webloggerige’ invalshoek. Andersmans persoonlijke leven is voor een fanatiek weblogbezoeker het interessantste wat er is maar als je je invalshoek wat algemener maakt wordt de waarde van je observaties groter. 2) Ik had hier en daar het gevoel dat de snoeischaar iets te rigoureus gebruikt is. Soms ontbreken logische tussenstappen. 3)Het gebruik van ongebruikelijke woorden kan heel spannend zijn behalve als ze zo ongebruikelijk zijn dat ze niet te vinden zijn in Van Dale online. minor dus.
Raindog · 15 oktober 2005 op 16:39
Zo hee, de tweede column op rij die ik hier lees en waar ik erg van gesmuld heb. (Jee, ook tweemaal op rij met Archangel eens, het wordt bijna eng ;-)) Lijkt me een typisch voorbeeld van hoe het is wanneer je jezelf te serieus neemt of wilt nemen, of probeert te nemen, veelal onder dwang van ’s mens’ omgeving. Dan het nog slechtere nieuws: als het niet goed is krijg je vermoedelijk je geld ook niet eens terug. Desalniettemin; van iets komt iets en alles begint met een stap of keuze. Als dit een eerste stap was, laat de volgende dan ook maar komen.
Trukie · 15 oktober 2005 op 18:58
Een fantastisch debuut bij ColumnX. Tja je bent als journalist geboren of je wordt het nooit. De eigenschappen horen al in je genen te zitten. Je kunt nog leren ze optimaal te gebruiken. Maar je zal ze de kost moeten geven wie er allemaal vanuit journalistiek (ervaring of later opleiding) in een andere leuke job terecht zijn gekomen.
klungel · 17 oktober 2005 op 08:10
Eeehh, welkom 😉
Shitonya · 17 oktober 2005 op 11:56
Je vindt nogal veel “eng” en mensen ook zo te horen en je past je makkelijk aan en doet maar journalistiek omdat je toch nog een beetje een toekomst wilt…
Nee, ik vind je totaal geen journalist en vindt die opleiding ook niet bij je passen. Je houdt er niet van de krant te lezen noch radio te luisteren, tsja, dan vraag ik me toch echt af wat je daar doet in die opleiding.Jezelf aanpassen om toch in die opleiding te passen, je zou beter een andere opleiding moeten zoeken die bij jou past. Andersom dus.