t Skeppingveraal

[i]Hier een verhaaltje in mijn moeders taal. Ik vond het nog ergens in een la. Ik kom oorspronkelijk uit Egmond aan zee en daar bestaat de letter H niet. Misschien hebben jullie met deze hint enig houvast.[/i] [b]‘t Skeppingveraal[/b]

In ‘t begin was ‘t woord ‘t woord en ‘t licht ‘t licht, maar op de wereld was alles nag artstikke donker.
God at teer allang erreg in oor, maar op een goeie dag, stak ie toch de grote lamp maar an, die wai now nag de zon noeme.
Ai stak ook nag een ele kwak keersies op en van die spotjes en skemerlampies, weer wai now nag sterre tege zegge.
Ai zag dat alles op taid an en oit ging en ai vong dat ‘t goed was, en ging te bed.
En de eerste dag was voorbai
De are dag dat God wakker wier, keek ie oit zen sleepkamerraampie, en ai zag, dat ‘t overal een grote rotzooi was. Ai begon ier en deer grote diepe gate te spitte, liet ze vol lope en zâân, jolli benne de zeé. Ai roerde met zen grote angde in dat water en gaf zo de zee zen eeuwige daining wat now dis eb en vloed iet.
Oe of wai now an al die grote oge stienope komme die overal op te wereld versprait legge en weer wai now berrege tege zegge, dat ep ie niet ezâân of Mozes op ‘t vergete op te skraive.
Omdat God een drikke dag at iewie der mee op en ging te bed. Dat was de tweede dag.
De derde dag dat God wakker wier, was ‘t alartstikke laat, want ai at zen taid verslepe, t liep al tege koppiestaid, affain ai ging eerst effe gauw doese en toen begon ie weer te skeppe. Ai skiep toen allegaar visse, zoals garranale, gulletje, skar, aaie en are beeste die zwemme konne walvisse, zeeongde, nailpeerde en nag veel meer van dat goed, der kwam gien end an. Ai gooide ze te water en zâân, niet verzoipe maar zwemme en ‘t ging ook of ze nag nooit aars edeeng adde.
De derde dag was iermee ook voorbai en God ging weer te bed.
De vierde dag docht ie bai zen ââge, wat zal ik now deres skeppe, want ai was ter nag lang iet.
Ai ging die oggend nee een zeedwinkeltje en keek terre wat er zoal g’oeie kon, en toen ie dat zo bekeke at, ging ie weer an de slag. Ai skepte toen allegaar bome, doorens, roigte, braamt, eerdappele, errete en bone en niet te vergete een appelboom en nag veel meer van zolk eetbaars, maar ook blomme in alle soorte, want ai wow de wereld mooi make. Toen ie zag dat alles groeide en bloeide skee die der mooi mee oit, want ai docht ik ep toch nag twee dage de taid.
Op de vaifde dag begon ie der pas aardegat in te kragge, maar der most nag meer bei komme. Op die dag skiep ie allegaar beeste, met en zonger steert, op twee en op vier pote, wilde beeste en makke, leeuwe en taigers, maar ook koeie en skepe, met beeste ele stroikgewasse op der loi kop en knaine en aze en nag veel meer, ai ield niet op. Ai maakte ook nag vogels, lopende, zwemmende en vliegende. Kippe, kanaries, moske, spreeuwe en vooral ook ooievaars, want die docht ie zeker nag nodig te ewe voor ‘t weekend. Toen ie met de ele boel klaar was, joeg ie ze de wereld in en ai zâân, vooroit, jollie redde je maar. En omdat God loof was, ging ie metien nee ‘t journaal te bed, ai kon geniens de reclame ofwachte, zo sleperig was ie….
Afain, ai at de wekker op zes ier ezet, want ai wow op taid beginne, want de are dag kon ie toch oitriste, en ai ging weer ant skeppe, maar nower es eel wat aars. Ai pakte een grote kloit zangt, elm en roigte en met wat zeewater derbai, kneede ie der een pop van, ai blies ter tegean en ai zâân, jai ben Adam en God at gelaik, want ‘t was Adam. En ai nam em mee nee ‘t paradais en ai gaf em een skillepekar een kroe. Now Adam wist iet in wat voor wereld of tie leefde, zo blaid was tie, ai bedankte God artstikke, die toen weer een are kangt opging. De are nacht, lag Adam lekker tisse de rietskore te slepe, toen God stiekum een rib oit zen laif aalde en deer maakte nie een artstikke mooi mââdje van die tie Eva noemde. Ai lag ter bai Adam neer en docht jolli redde ‘t wel met zen tweetjes. Toen Adam wakker wier, kijk ie wel effe vreemd op want ai doicht, wat ew ik now in men kroetje zitte, maar ai was toch wel artstikke blaid met Eva en Eva netuurlek met Adam.

Een paar dage later, toen Adam een beegie ant zette was, en Eva braamt plokke was, zakte der zomaar een slang tisse de dorens deer en ai zâân:
“ Zo me kind, wat voer je oit?” En Eva: “O, ik ben braamt ant plokke veer een beetje braamtepap.” En ai zâân tege Eva: ” Eb jai welders zo’n lekker koksappeltje eproefd?” En Eva zâân: ”Welneen netuurlek iet, we magge toch iet an die boom komme van God, want dat is zen aige boom, weer wai iet an magge komme.”
De doivel zâân dat dat allegaar maar smoesies ware, omdat ‘t van die lekkere appeltjes benne, en omdat God aigelek voor zen aige wil beware. Affain Eva ging op ter tone staan, en plokte der een appeltje of, en de doivel die lachte zen aige te barste om Eva, di nag nerreges gien erreg in ad en der stomweg intrapte. Toen Adam sevends met een zooitje vis tois kwam vertelde Eva wat ter ebeert was, en ze ate same die appel op. En dat adde zo now net niet motte doen. Want God ad nag zo ezâân, je blaift met je pote van die boom of en toen wier ie pisnaidig.
Ai riep een grote engel, die ze met een groot end aut van de strangt ‘t paradais oitklopte. En zo is ‘t now ekomme, da wai ons now alledage rot motte werreke, deer ien zo’n rottig koksie.