Sinds kort is mij het subtiele verschil duidelijk tussen trommel en doos. Tijdens mijn trainingsloopje over 35 km op een lege zondagmorgen en ter voorbereiding van de Rotterdam marathon ging een loper onderuit door plotselinge steken in de zij. ,,Waar is de EHBO doos” roept een stressvolle runner vanuit het groepje rond de neergestorte pechvogel. Ik vraag mij hardop af wat je in zo’n geval hebt aan een verbandtrommel.
2002 ligt achter ons, en derhalve ook de voornemens die we voor dat jaar hadden. Een deel van deze voornemens hebben we misschien kunnen vervullen; maar een ander deel is waarschijnlijk onaangeroerd gebleven. Het zijn er waarschijnlijk weinigen die erin geslaagd zijn alle zelf-beloften tot een bevredigend eind te brengen, simpelweg omdat sommigen van deze wensen de medewerking van derden nodig hadden teneinde te kunnen slagen. En het was precies dan en daar dat de problemen begonnen. Laat ik deze stelling verduidelijken met 3 simpele voorbeelden:
Het is algemeen bekend dat de jeugd van tegenwoordig steeds vroeger in aanraking komt met tekortkomingen van hun traktement ten opzichte van hun uitgavenpatroon. Iets anders geformuleerd; de jeugd komt steeds vroeger in de financiële problemen. Op zich is dat niet vreemd wanneer je ziet hoe vroeg kinderen tegenwoordig al een mobieltje krijgen van hun ouders. Wanneer deze ouders nog zo dom zijn om het lulijzer te voorzien van een mooi abonnementje, is het kwaad al gauw geschied en graven zij een kuil waar ze na verloop van tijd vanzelf in zullen donderen.
Het valt mij op dat sinds politiek Den Haag zich presenteert als een rariteitenkabinet er opvallend veel onderzoeken zijn om de mens beter te leren kennen. In een periode van politieke wanorde en onbenul is er blijkbaar extra behoefte aan vastigheid.
