Seksvakantie met Kim Holland

Even met de OPTA gebeld: “Goedemiddag, Oplopers hier. De heer Fonteijn in de buurt?” Snel werd ik doorverbonden met de voorzitter van de club. “Zeg het maar, Driek. Wat kan ik voor je doen?” Ik hoefde niets van Chris. Integendeel. “Ik bel je even op om je te bedanken. Want die Onafhankelijke Post en Telecommunicatie Autoriteit van jou heeft bekend gemaakt dat er in Nederland de komende jaren nog een overvloed aan nieuwe telefoonnummers beschikbaar is. Dat is erg fijn, want ik telefoneer nogal graag, zoals je weet. Ik zal je één dezer dagen een fijne kist sigaren toesturen.”

Stelende politici

Even met Arrow Classic Rock gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De directeur in de buurt?” Ik werd door de telefoniste even in de wacht gezet. Eén ding moet ik ze nageven. Vaak krijg je dan een oersaai niets-aan-de-handmuziekje te horen, waarbij je in de meeste gevallen onherroepelijk in slaap valt. Maar hier niet. Wát een pokkeherrie! Iron Maiden, en ik was net wakker. Maar gelukkig kreeg ik de directeur snel aan de lijn. Wat ik van hem wilde? “Goedemorgen, vuile oplichter! Hoe haal je het in je hoofd om die luisteraars van je zo schandelijk te belazeren?”

Lectori Salutem

Lectori Salutem!

Oftewel: Gegroet lezer of zelfs Heil lezer. Waarschijnlijk ken je deze aanhef als L.S. Het is een oude aanhef uit het Latijns gebruik die je zou kunnen verstaan als Geachte Mevrouw/Mijnheer.

Tietenknijper

Even met Hogeschool INHolland gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Geert Dales in de buurt?” De telefoniste deelde mij mede, dat ze ging proberen, mij door te verbinden met het toestel van de bestuursvoorzitter. Ik heb heel wat mensen gesproken, behalve Geert zelf. Waarom dat doorverbinden niet lukte? Bij de Hogeschool INHolland kunnen ze niet met cijfers omgaan, zelfs de telefoniste niet. Dat was ook de enige reden, waarom Geert Dales werd geaccepteerd als bestuursvoorzitter. Hij paste goed bij de cultuur van de club. Want als er íemand niet met cijfers om kan gaan, dan is dat Geertje wel.

Ronald en de grote brugpieperdroom

Het is stervenskoud. Ronald Plasterk draagt een muts, gestreept thermo-ondergoed en de teddyberenpyjama die hij afgelopen kerst van zijn vrouw heeft gekregen. Hij ligt in zijn slaapzakje onder de Antarctische sterrenhemel. Zijn linkervoet, gestoken in een grote witte skisok, beweegt zachtjes heen en weer. Hij droomt over kuise nonnen, grote knuffelberen en het onderwijs.