Schoenen koop ik drie maten te klein. Alleen voor het fijne gevoel als ik ze aan het einde van de dag kan uitdoen.
Het is allemaal niet vet meer en om het toch wat aangenamer te maken stel ik hoogtepunten uit. Bijvoorbeeld om de twee weken in bad gaan.
Het voorspelbare opwindende gevoel begint al op het moment dat ik uit de tobbe stap. De dag van de volgende badsessie overbrug ik het liefst met verslapen, een blaffende baas, bijtende hond en slechte CX reacties.
“Heb je even voor mij?” vroeg de directeur van de TROS aan de altijd goedlachse Frans Bauer. Dat is een grappig begin van deze column hè? Ja, ja, altijd lachen met mij. Maar helaas ben ik láng zo leuk niet als Frans Bauer. Die is pas grappig joh! En dat wist de directeur van de TROS ook. Daarom had hij de volgende vraag voor Frans: “Jij bent een man vol grappen en grollen. Zou je voor ons het programma ‘Banana Split’ willen gaan presenteren? We willen dit concept weer nieuw leven inblazen, en jij bent onze man!” Nou, daar had Frans wel oren naar!
Euthanasie leeft weer in Italië. Waar het vroeger nog een optie was om zo nu en dan een stervend proefballonnetje op te laten in de politiek, moet euthanasie nu een gezicht krijgen voor het wordt behandeld. En nee, niet alleen in de Kamerdebatten. Kerken, geleerden, bekende kunstenaars, supermodellen, schrijvers en zelfs de paus mengen zich in de discussie. Euthanasie vraagt om een gezicht en dit keer draag het onderwerp de naam Eluana Englaro.
Mijn dochters hebben een superheld. In het normale leven heet zij Mieke en werkt ze op een Vlaams politiebureau. Maar als er iemand om hulp roept, wordt zij een heuse superheld. Strak pak, rood roze met geel en veel zilver. Lang blond met zilverwit haar. Blond en roze. De juiste ingrediënten.
Even met Ajax gebeld: “Goedemiddag, Oplopers hier. De trainer in de buurt?” Een snikkende telefoniste vertelde me dat ik de zoveelste al was die aan de telefoon hing. “Het is allemaal niet eerlijk,” snotterde ze, “ze hebben ons kostbare punten door de neus geboord.” Daar had ik niets mee te maken. “Je baas aan de lijn, en snel!” baste ik in de hoorn. Dat had succes, want zonder verdere vertraging werd ik doorverbonden met de heer Van Basten. “Zeg, Marco, wat is dat nou voor potsierlijk gejammer over dat afgekeurde doelpunt tegen Heracles?” De trainer vond het een schande. Dat door een falende grensrechter het winnende doelpunt werd afgekeurd, daar kon Marco niet mee leven.
