Aarzelend kriebelt de schemering door de gordijnen van de slaapkamer..Een vervreemdend gezicht, normaal is het licht vele tinten voller en het zonnetje allang op als bij mij de luikjes opengaan. Kwart voor 8 zegt m’n mobiel, nacht en ontij dus, waar ben ik wakker van geschrokken. Er was lawaai..ik spits mijn oren en daar is het weer.
Tot voor kort zei mijn vriend nooit veel, hij was meer een luisteraar. Dat kwam goed uit want ik ben meer een prater en voor een prater is het prettig als er iemand luistert. Voor een luisteraar echter valt er niet veel te luisteren als er niets gezegd wordt, dus ik praatte en hij luisterde en zo waren we allebei tevreden.
Bij het opstaan verzocht Debby mij om met haar mee te gaan naar het spreekuur van de huisarts. Wat er aan de hand was in haar adembenemende lichaam wilde ze mij nog niet vertellen, maar de aard leek mij, navenant aan de serieuze toonzetting van haar verzoek, zorgwekkend.
Godverhoede dat dit de, tussen neus en lippen door, letale boodschap zou zijn die uiteindelijk het einde van ons samenzijn hier op aarde zou betekenen. We konden immers niet zonder elkaar.
Oktober 1944
Bovenop de dijk, aan de overzijde van het water, staat een donkere koets met twee zwarte paarden. Op hun hoofd dragen ze een pluim. Achter de koets, voor de wijd geopende deuren zie ik mijn vader staan. Zijn handen tillen een kleine kist.
