Mist maakt mij gelukkig. Het voelt als een warme deken dat over de wereld is gelegd. Een eindeloos bed waar de vergezichten als dromen worden uitgewist. Waarin niets is wat het lijkt. Waarin waterdruppels de waarneming verstoren. Wat je ziet en wat je hoort, krijgt een andere dimensie. Veel mensen vinden het vervelend. Zo niet bij mij. Ik heb sympathie voor het weerfenomeen.
Als in trance staat ze op de brug. Het pakketje stevig tegen zich aan geklemd. Het was dus toch niet welkom. Haar omgeving had al die tijd gelijk gehad. Een blok aan haar been en een belemmering voor haar toekomstplannen met hem. Niet alleen een belemmering. Het maakt alles onmogelijk. De stemmen in haar hoofd overstemmen haar gedachten. Ze kan niet langer weerstand bieden tegen de dwingende opdrachten.
In het CX-café werd een oproep gedaan om in de maand oktober geen kleffe liefdesverhalen te schrijven. Niet over avonden bij de open haard zitten met een wijntje, met de kaarsjes aan en met de armen om elkaar heen. Nee, integendeel: wraakacties op exen, moord op de minnaar van je vrouw, suiker in de benzinetank van de toenmalige familie-auto: dat zijn de zaken waarover geschreven moet worden in oktober. Dat wordt wel een moeilijke opdracht voor mij…
In het kader van mijn midlifecrisis begeef ik me de laatste tijd nogal eens onder de jeugd tussen de 20 en 25. Daar maak ik direct al mijn eerste fout, want ze worden tegenwoordig liever ‘jong volwassenen’ genoemd. Whatever…. Ik persoonlijk zou een moord doen om ‘jeugd’ genoemd te worden, maar daar komen ze vanzelf wel achter als ze 10 jaar verder zijn.
Het is treurig, nee, ellendig. Tranen springen in mijn ogen. Maar dat kan ook komen door de berg net gesneden uien die voor me op het houten plankje ligt. Het begin van een geurige pan troostende uiensoep. Zout vocht blijft maar doordruppelen over mijn wangen. Ik weet zeker dat het uit, af, verleden tijd is, snif ik hardop in mezelf. Hier is niks meer aan te doen.
