Het alibi

Het is zondag 20.00 uur. Als voorproefje op ‘Vermoord in het buitenland’ wordt ik eerst verrast met een herhaling van John van den Heuvel die de tot dan toe ‘spoorloos verdwenen’ Turkse vrouwenhandelaar Saban Baran op gaat sporen. De man is echter al in februari 2015 door de Turkse rechtbank Lees meer…

Om op te vreten

Klik hier om deze column te horen
[i]Een co-column geschreven vanuit het oogpunt van Dorus kat (alias Kobus) en Mien hond [/i]

De mens deugt niet. Of beter gezegd, het mensenras kent veel gebreken. Te ver doorgefokt.
Ze zijn zo lui als het achterend van een hond van het plastic-zakken-ras. (vroeger ook wel vuilnisbakkies). Naast de relaxstoel liggen steevast minstens 3 kastjes, waar ze van alles mee in- en uit kunnen schakelen. Nederlanders noemen dat Zappen.

Reddeloos verloren

Ben aan het surfen op het internet en klik in het voorbijgaan even een link aan met daarop een filmpje over een Amerikaan die een smeekbede houdt om zijn leven te sparen en waarbij daarna doodleuk zijn hoofd er vanaf wordt gesneden. Erg, heel erg maar het geen wat mij het meest beangstigde was mijn eigen gedachte tijdens het kijken naar dit leed. Het deed me namelijk vrijwel niets!

Bittergarnituur

“Geen foodstagram voor Twitter of Facebook van geserveerd voedsel!” Een bittergarnituur in The Big Apple schreeuwt om je vage kennissen deelgenoot te maken van culinaire uitspattingen. Steeds meer vreetschuren in NYC verbieden hun gasten om met Instagram kiekjes te maken van de warme prak die zij opgediend krijgen. Logisch, fast food is om op te vreten en niet voor een vette foto bestemd voor volgers. Dat de weegschaal je later aan je bacchanaal herinnert is al erg genoeg. Eenmaal geconsumeerd vernauwen je kransslagaderen zich snel dus welk voordeel heeft het fotograferen wanneer je hartkleppen piepend in het slot vallen.