Bijna veertig jaar lang dacht ik zachtaardig te zijn. Té gemakkelijk, té goedgelovig. Bijna veertig jaar lang heb ik mezelf voor de gek gehouden. Zes weken geleden kwam het besef. De vreselijke waarheid. Er schuilt een monster in me. Langzaam neemt het bezit van mijn lichaam en geest.
Ik heb Reumatische artritis en fibromyalgie ben vervroegd in de overgang gekomen .En ben kortgeleden onderzocht bij de neuroloog voor mijn rugklachten die ik al 15 jaar heb. Waar een dubbele hernia uitgekomen is.
Nou wij zijn onderweg en hebben haast.
Na een uurtje rijden krijgen we wel wat honger dus.
We denken, we nemen maar snel een snelle hap bij de pomp.
Daar heb je tegenwoordig van die lekkere broodjes winkels in de shops zitten.
Het is half 12. Dus nog lekker vroeg. Dus voor dat de meeste mensen gaan eten zijn wij weer onderweg. We hebben tenslotte een beetje haast.
Gelukkig zijn we al vlot aan de beurt.
De eerste twee minuten vond ik je accent nog charmant. Het had iets ondefinieerbaars. Na een minuut was het echter over met de pret. Het is een beetje bekakt Leids, maar dan slis je erbij en praat je niet, maar mompel je zachtjes. Tip van de dag: praat nooit meer in het openbaar. Het is verwarrend, frustrerend en slecht voor mijn humeur.
Iedereen is tegenwoordig alleen nog maar op zichzelf gericht. Zolang het individu zelf maar kan overleven is alles goed en doet er verder niets meer toe. Niemand durft nog op te komen voor ideeën, overtuigingen of opvattingen die anders zijn dan die van de groep. Niemand durft nog iemand anders te helpen en niemand is bereidt een ander te helpen. Bang om beoordeeld te worden op grond van je daden. Gelukkig hebben we dan altijd nog de “buitenlanders onderling”.
