Zelf vind ik het niet te zuipen, die zoete troep. Dr. Pepper. Maar Mevrouw Oplopers is er stapelgek op. Dus staat die rommel steeds op mijn boodschappenlijstje, tussen de biefstuk en de melk. Mijn Albert Heijn in de Van Woustraat verkoopt het. Niet in flessen, maar ze hebben wel blikjes. Dus iedere week haal ik er een stuk of tien.
Jongens en meisjes, luister goed. Dit verhaal gaat over de reus Rita. De reus Rita die toen ze nog een kleine reus was weleens met kaboutertjes speelde. Eigenlijk is reus Rita ook een tijdje een kaboutertje geweest. Kaboutertje onder de kaboutertjes. Dat is raar zul je zeggen. Want hoe kan een reus nu een kaboutertje zijn? Een reus is toch een reus en een kaboutertje is toch een kaboutertje.
Vijf jaar geleden was ons plein de hele wereld voor mijn kinderen. Tegenwoordig is hun territorium flink uitgebreid. Een prepaid telefoontje houdt ze op mijn terrein. Om de kosten wat te drukken heb ik ze beiden een sms-cursus gegeven, waar vooral Marie gretig gebruik van maakt.
Het ziet er goed uit. Een fietser die door de stad rijdt met een meisje achterop. Het is zoals in Turks Fruit of De Kleine Blonde Dood. Maar als ik dan op mijn eigen fiets zit, wordt mijn aandacht voornamelijk afgeleid door van rechts komende auto’s en links inhalende bussen. In de werkelijkheid is alles veel moeilijker.
Ze stond af te drogen, haar broer en zijn riendin en dochter hadden meegegeten en zaten nu gezellig met een toetje nog aan tafel. Als door een wesp gestoken, hoort zij haar broer zeggen dat hij de kleine meid van zijn vriendin wel even naar bed zal brengen. Als versteend staat zij met de theedoek in haar handen, het kopje ligt in stukken op de grond. Als in een waas hoort ze zeggen dat de vriendin dat heel lief zou vinden van hem, dan zet zij ondertussen een kopje koffie voor iedereen. Ze kan het niet helpen, maar het flitst door haar hoofd, dat ze nog niet weet hoe lief haar vriend kan zijn voor kinderen.
