Ik geloof niet in geesten en wil er ook niet in geloven, want ik vind ze eng en idioot en schuif ze gewoon terzijde. Hollandse nuchterheid en geen flauwe kul. U snapt allang dat ik mezelf streng aan het toespreken ben. Soms is dat nodig. Nu.
‘Goedemiddag, waarmee kan ik u helpen?’
‘Ik heb een afspraak.’
‘Even kijken hoor… Ik zie aan uw neus dat u meneer Groeneveld moet zijn, klopt dat?’
‘Goed gezien. Zeg maar Hans.’
‘En u komt voor onze nieuwe brillencollectie, meneer?’
‘Ja. Met oogkleppen.’
‘Welk type oogkleppen had u gewenst?’
‘Tja. Wat heeft u?’
De wereld is vol onbekenden. De een lacht zonder reden en de ander huilt maar blijkt acteur te zijn. En dan is er de toeschouwer. De man op de achterste rij van de tribune die weigert te applaudiseren bij iedere punchline en zichzelf de kunst van het onzichtbaar maken heeft aangeleerd door simpelweg te zijn. Zijn droom bestaat uit een nihilistisch resumé van een een reis die zich liet kleuren door een psychedelicum waarvan de naam hem tot op heden onbekend is. Misschien dat het ‘leven’ heet. Maar zo snel als een samenvatting leest, zo snel is zijn droom weer voorbij.
Even met het Westfries Gasthuis gebeld: “Goedemiddag, dokter Oplopers hier. Dokter Bernard in de buurt?” Brommerig vroeg de geneesheer wat ik wilde, want hij had het druk. “Amice, wilt u zo goed zijn, mij het medisch dossier van mevrouw B. st. Claire, geboortedatum 12 oktober 1924 even te laten faxen?”
Dag mevrouw Blokker.
Dag meneer.
Ik heb hier voor u drie pietenpunten.
Da’s mooi.
Ja, en thuis heb ik al vier sinterklazen en vijf pret -en pakjespieten gespaard.
En nu kwam u voor de boot.
Ja, de stoomboot, haalt u ‘m maar uit het water.
Ha ha.. die meneer.
