De week voor oud en nieuw was een week van gezinshereniging. Zowel Liesje, Debby als ik hadden vrij van werk en school. Debby had daardoor ruim de tijd om te MSN’en, waarmee ze overigens de voorliggende weken ook al meer dan gemiddeld bezig was. Voor mij betekende dat, naast de voorgenomen gezamenlijke uitstapjes, tevens de start van een reeds wekenlang gekoesterde droom: het reviseren van twee speakerboxen.
Zoals de reclamemeneer haar had beloofd, werd het nieuwe tuinhuisje binnen vijf werkdagen bij ons aan de deur aangeboden. Vol goede moed werd het assemblagepakket van de Mobile Garden Miracle naar het achtersteven van ons huis getild. De eerste in de tuin geworpen blik van de bezorgers bevestigde mijn vermoeden. Het tuinhuisje was te groot voor onze bescheiden hortus.
Heel langzaam werd zij zich bewust. Van wat? Van haar vrouwelijkheid? Opwindend. Voor wie? Dat doet er nu even niet toe. Het was een feit. Ze zag zichzelf naakt voor de spiegel met de kleren nog aan. Ik ben een vrouw. Van zout, water, en zacht roze vlees. En nog vandaag ga ik er iets mee doen. Onder mijn dikke huid en kinky kleren klopt wild een hart. Een vrouwenhart. Het bonst. Het wil naar buiten. Klopt luidruchtig in de keel.
Er ging een wereld voor me dicht. Handig ontdeed ze zich van de in die periode o zo noodzakelijk aangebrachte irrigatiekurk.
Met een sierlijke rodeobeweging slingerde ze de bloedspons achter één van de aan de overkant geparkeerde auto’s. Het ontstane volle zicht op de vitrine van de slager en de geur van vale knoflooklikeur deden mijn libidohormonen remigreren naar waar ze vandaan kwamen; de hypofyse. Lenig lijnde ze de open wond op mij uit.
‘Naakt bij de grens zetten, dan krijgen we nooit meer oorlog!’ Zo vatte mijn goede vriend Luuk haar samen. Meer wilde hij niet over haar kwijt. Zelf wilde ik die stelling wel iets meer nuanceren, waarmee ik besloot er over te gaan schrijven. Aan haar uiterlijk mankeerde namelijk helemaal niets!
