Het regent dikke grote druppels, gestaag, een stortbui. Ze kijkt omhoog en ziet de druppels in slow motion op haar toezweven. De koude natte muur gaat tegen haar werken, ze begint te rillen. Haar haren zijn doorweekt. Als geboren Italiaanse is dat natuurlijk een grote ramp. Ze glimlacht bij die gedachte.
De straat weerspiegelt de zojuist ontstoken straatverlichting. Ze sluit haar ogen en geniet van de warme dikke regendruppels die deze zomer-regenbui zo kenmerken.
Op een tochtvlaag is ze mee naar binnen gedreven en heeft tot de nacht viel een beschut plekje opgezocht. Toen kwam de geur, in golven, warm en zoet. Ze zette zich af tegen de muur en vloog, cirkelend op zoek, jankend van begeerte. Moeiteloos vond ze het walmende ding in de diepte, landde en boorde zich in de weke massa.
Ze zit op het nachtkastje en heeft zoveel getankt dat er een aangename loomheid in haar vleugels is geslopen. Vol is ze, zwaar en slaperig.
Waar ze normaal bij het geringste teken van gevaar in een snelle looping zou zijn opgestegen, reageren haar poten nu te laat op de impuls om te vluchten.
Op weg naar huis strijk ik even neer op een terrasje. Best vermoeiend, werken met deze hitte, ik ben dan ook blij dat het erop zit voor vandaag. Mijn man is nog niet lang niet thuis, hij is naar een congres, vandaar dat ik niet zo veel aanstalten maak om naar huis te gaan. Bovendien is het bloedheet in huis. Waar ik nu zin in heb, is een cola met ijs. Veel ijs.
Met een laatste geruis van zijn machtige bladeren zijgt de enorme rode kool, de trots van mijn tuintje, gespreksonderwerp met vele voorbijgangers ( ” Goh meneer die doet het goed hè”) ter aarde.
Geveld door de koolvlieg die haar eieren ( het zijn altijd weer de vrouwtjes die verwoesting zaaien, maar dit terzijde..) tegen de stam legt waarna de larven zich smakelijk door de stengel vreten. Binnenin begon zich juist een harde kern te vormen die over een maand vermengd met zachte appeltjes onze hachee zou begeleiden.
