Mafalda – II

Het regent dikke grote druppels, gestaag, een stortbui. Ze kijkt omhoog en ziet de druppels in slow motion op haar toezweven. De koude natte muur gaat tegen haar werken, ze begint te rillen. Haar haren zijn doorweekt. Als geboren Italiaanse is dat natuurlijk een grote ramp. Ze glimlacht bij die gedachte.
De straat weerspiegelt de zojuist ontstoken straatverlichting. Ze sluit haar ogen en geniet van de warme dikke regendruppels die deze zomer-regenbui zo kenmerken.
“Kom jij maar eens met mij mee, zo vat je nog kou,” een vrouwenstem, licht Amsterdams accent doet haar ogen openen. Ze kijkt in het negatief van haarzelf: blond haar, blauwe ogen. De zachte glimlach om de lippen van deze onbekende vrouw geven haar vertrouwen. Alhoewel?
De onbekende vrouw pakt haar hand en neemt haar mee naar de overkant van de straat. Ze vist een sleutelbos uit haar jas en opent de deur van nummer 244.
Ze lopen een trap op en even later staan ze in een modern uitgerust appartement. Lichte kleuren, IKEA meubelen. Suzanna kijkt om zich heen en voelt zich thuis. Vreemd, denkt ze. Normaal kruipt ze in haar schulp bij nieuwe mensen of vreemde omgevingen.
De vrouw kijkt haar aan, alsof ze elkaar al jaren kennen.
“Ik ben Sandra, en ik heb je vaak aan de overkant zien lopen, staan, zitten, ja zelf op je stoepje zien kotsen,” ze lacht bij de laatste woorden.
“Waarom..,” vraagt Suzanna zachtjes en probeert het gezicht van deze Sandra te plaatsen in haar geheugen.
“Ik zag je naar buiten strompelen en ik vermoedt dat er iets ergs aan de hand is, en met die kleren van jou zo in de regen, een longontsteking heb je zo maar te pakken.”
“Ik heb een sterk gestel, maar dank voor het naar binnenhalen,” antwoordt Suzanna.
“Maar jij gaat hier wel even in bad en zo te zien heb je ook een flink pak slaap nodig, lijkt me niet dat je dat daar krijgt, met die rare vriend van je.” Suzanna slikt, voelt blosjes op haar wangen. Dave. Ondertussen is Sandra naar de badkamer gelopen en heeft de kranen opengedraaid, laat het dampende warme water het bad vullen. Uit de grote keuze badschuim en bad-gel kiest ze zorgvuldig iets rustgevends.
Ze pakt Suzanna’s hand en neemt haar mee de badkamer in. Resoluut pakt ze haar bevuilde t-shirt en trekt deze over haar hoofd. Met een vlotte beweging ligt ook Suzanna’s jeans op de grond.
“Jezus meid, hoe kun je zo leven, amper kleren aan je lijf, vieze kleren, jij verdient beter.”
Met zachte drang wordt Suzanna naar het dampende bad gebracht. Voorzichtig stapt ze in het warme water en laat het weldadig geurende water over haar naakte lichaam komen. Ze sluit haar ogen en voelt hoe Sandra haar schouders masseert. Ze hoort haar praten maar heeft geen benul waarover. De vermoeidheid die al maanden in haar zit komt nu vrij. Ze sluit haar ogen en voor het eerst in lange tijd voelt ze haar lichaam weer.

Ze weet niet hoeveel later het is, als ze langzaam haar ogen opent.. Haar naakte lichaam omgeven door een zacht dekbed. Ver weg klinkt Van Morrison. Ze herkent de muziek van lang geleden. Ze kijkt in de ogen van: “Sandra, beste Suus, Sandra dat ben ik,” haar stem klinkt warm.
De periode tussen bad en bed is ze kwijt, ze moet wat doen aan die black outs.
“Wat wil je van me?” vraagt ze.
Sandra kijkt haar aan: “je moet weer gezond worden, zo kun je niet leven.”
“Ik wil coke,” zegt ze met hese stem.
“Sorry meid, cold turkey, geen coke, geen speed, jij gaat clean met mij op reis.” Haar antwoorden zorgen voor meer vragen, maar ze is te moe om te reageren.
Haar hoofd ligt op het grote kussen, haar lichaam tintelt van vermoeidheid. Ze sluit haar ogen.
Sandra staat op en loopt de slaapkamer uit, ze kijkt naar dat donkerharige meisje, met die donkere felle ogen. Ze ligt daar vredig, zoals ze haar zo vaak toegedekt heeft. Een paar jaar geleden nog maar.

“Wat is er toch met jou gebeurd tussen Mafalda en Amersfoort, waar is het fout gegaan?” fluistert ze, meer in zichzelf dan om gehoord te worden.
Zachtjes valt de deur in het slot: “Het is binnenkort tijd om terug te keren,” hoort ze zichzelf zeggen.
Sandra loopt de woonkamer in, laat zich op de bank vallen, staart naar de halfvolle glas rode wijn.
“Naar Mafalda, omdat ook ik antwoorden wil hebben,” zegt ze tegen een lege stoel terwijl het glas heft en de merlot haar keel laat binnenglijden.