“Plotseling beseffen we waarom het hier zo fijn is: het gebrek aan mannen”.

In de kroeg met vriendinnen; een fles Rosé wordt soldaat gemaakt en op tafel liggen zeven pakjes Marlboro Light. Onder het genot van een bittergarnituurtje praten we over de mannen in ons leven (of het gebrek daar aan). Terwijl wij ons uren in dit onderwerp verdiepen, wordt er feitelijk geen aardig woord over mannen gezegd. Met iedere slok rosé die we drinken lachen we harder en harder om zijn sneue versierpogingen, zijn interpretatie van voorspel en zijn totale gebrek aan huishoudelijke vaardigheden.

Billboardbimbo cultuur

Je kent het wel; loop je gezellig te winkelen en wordt je ineens aangestaard door een zeer schaarsgeklede dame van levensgroot formaat (product zelf doet niet ter zake). Of je zet de televisie aan waar op dat moment een pornofilm bezig is, alleen om erachter te komen dat het om een reclame van één of ander parfum gaat.

SMaken verschillen

“Wat een suffe eikel!”
-“Waar heb je het over, Sofie?”
“Mijn date van gisteravond. Kom mee, even zitten daar op dat terras, dan vertel ik je alles.”
-“Waarom ga je niet zitten?”
“Uhm, ik was even vergeten dat ik gisteravond…Okee dan, heel voorzichtig. Auuw!

De participatieparadox

Jongeren geraken het museum niet meer in. Het interesseert ze niet naar men zegt. Of het is te duur. Of te ver. Of niet op hen afgestemd. Dus worden ze ingedeeld in een doelgroep. Je zal er maar lid van wezen, van zo’n doelgroep. Vandaag is de doelgroep er dus wel. Omdat Brusselmans en Vekeman ten tonele verschijnen. Omdat het over seks en schelden zal gaan. Omdat we de doelgroep zijn. Samen. Honderdvijftig in getal. Niet meer. Het is donderdag en er is voetbal.