Ik wil niet…
Ik wil niet…
De tandarts kijkt me vragend aan. Haar blik ontwijkend wrijf ik mijn neus door de warme haren van de zevenjarige op mijn schoot. ‘Schat maak je niet zo druk. Het doet helemaal geen pijn. De tandarts wil alleen naar je tanden kijken. Je hebt geen gaatjes.’
Mijn woorden ketsen af op zijn wereld. Zachtjes wrijf ik over zijn arm terwijl ik hem onverstoorbaar hoor bezweren:
Ik wil niet…
Ik wil niet…
1994
Voor het eerst op bezoek bij Annie Jansen en haar trotse ouders. Het kind is nu bijna 2. Na wat gegooi met pepernoten door mijn Pieten, moet en zal het kind bij mij op schoot. Want dat vinden papa en mama leuk voor de foto. Jammer, dat juist op dat moment het kind een enorme aanval van slingerschijterij krijgt. Mijn tabberd en albe kunnen naar de stomerij. Maar ja, je kan zo’n wurm natuurlijk niets verwijten. Toch is de vieze vlek in mijn kleding een voorteken van hetgeen ik nog met de kleine te stellen krijg, de komende jaren.
Monique is al helemaal aan het idee gewend dat ze zwanger is. In het begin voelde het nog wat onwezenlijk, maar nu haar buikje begint te groeien, en de hele familie- en vriendenkring op de hoogte is, vindt ze het eigenlijk wel heel leuk. Natuurlijk, ze had eigenlijk nog een paar jaar willen wachten, maar nu het zo is, is de baby meer dan welkom. Ze kan er uren over praten en geniet van alle aandacht die ze krijgt. Aan de kast hangen een paar kaarten met felicitaties, ze heeft al vertederd naar een paar sokjes zitten kijken die ze van een vriendin kreeg.
Met bruggen had ik nooit iets speciaals. Maar dat is rigoureus veranderd. De hele dag word ik er mee geconfronteerd of ik wil of niet. Tot nu toe was een brug voor mij een bouwwerk om droog over water heen te komen en een noodbrug net zo iets, maar dan in oorlogstijd of bij overstromingen.
Even een woord vooraf. Mocht ik naar aanleiding van deze column bedreigingen krijgen over mijn chakra’s die verontreinigd worden of karma die op zeer vrede wijze toe zal slaan, ik zal het niet serieus nemen. Dus bespaar je de moeite.
