Er zijn activiteiten die je op oudere leeftijd beter kunt laten. Je begint er verheugd aan maar moet het vervolgens uren-, dagen- of wekenlang bezuren. Ik spreek uit ervaring want zaterdagavond wrongen mijn Hans en ik ons, geheel uit vrije wil, in allerlei vreemden bochten en standjes. Sindsdien heeft hij last van zijn rug en ik van mijn knieën. Wij waren namelijk bij de Taptoe. In tegenstelling tot andere jaren waren wij in het bezit van felbegeerde tribunekaartjes. Want van ‘horen zeggen’ wisten we dat de shows ook fantastisch zijn om te zien. En vanwege onze lengte staarden we, jaar in jaar uit, tegen allerlei soorten ruggen. Dan sprongen we bij tijd en wijlen omhoog of gluurden stiekempjes tussen de benen door om een glimp van klok en hamerspel op te vangen.

Maar dit jaar gingen we er eens lekker voor zitten. Al vroeg vertrokken we richting het plein want dan hadden we de plekjes voor het uitkiezen. Ons voorkeur ging uit naar een plekje in het midden van de bovenste rij. Naast het mooie uitzicht konden we daar comfortabel achterover leunen. De eerste rij was onze tweede keus. Daar zaten we met onze neus bovenop de shows en konden we onze benen strekken. Een half uur voor aanvang waren we op de plaats van bestemming. We gniffelden toen we het publiek rijendik op de gratis staanplaatsen zagen staan. Nee dan wij. Wij zouden, vanaf onze riante tribunetroon, minzaam naar bekenden zwaaien. De tribune zat al aardig vol. Sterker nog, de bovenste rij was helemaal bezet. Op de onderste rij waren weliswaar nog plaatsen vrij maar die waren gereserveerd voor de plaatselijke hotemetoten. Zij zaten op de mooiste plaatsen, zonder er een eurocent voor te betalen, en wij werden verbannen naar het uiterste randje.

Vlakbij de staanplaatsen, konden we nog net naast elkaar zitten. Tenminste als iedereen een stukje opschoof. Teleurgesteld ploften we op de banken die op kleuterafstand van elkaar stonden. Omdat mijn knieën venijnig tegen de rug van een oudere heer prikten, moest ik ze spreiden. Ik had het gevoel op de rug van een paard te zitten en vermoedde dat ik de hele avond in deze onelegante houding moest doorbrengen. Tenzij ik koos voor de keurige, maar uitermate vermoeiende, amazonezit; dus met beide benen dezelfde kant uit. Vermoedelijk zijn de plaatselijke billen dikker dan gepland of waren er teveel kaarten verkocht, want toen ik eindelijk zat, moest iedereen alweer een stukje inschuiven. Nu zat ik tussen de linkerdij van mijn buurvrouw en de rechterdij van mijn echtegenoot geperst. De dwarsfluit van mijn achterbuurman priemde tegen mijn rug. Tweeënhalfuur lang voelde ik me een niet passend puzzelstukje dat er met grof geweld was ingeramd.

Maar de Taptoe maakte veel goed. Het eerste gedeelte was fantastisch om te zien. Het tweede waarschijnlijk ook maar dat hebben we van horen zeggen. Want telkens als de korpsen het plein afmarcheerden en de dranghekken werden geopend, marcheerde het staanplaatspubliek een stukje verder het plein op. Daar zaten we dan. Voor zes euro per persoon keken we alweer tegen ruggen aan en wrongen ons in allerlei bochten om iets te kunnen zien. En volgend jaar? Ik ga proberen een hotemetoot te worden. Scheelt een zere rug, twee pijnlijke knieën en zes euro per persoon.

Categorieën: Gein & Ongein

Li

Liever gek dan 'grijs'. (O)mama Li doet maar wat. Schrijft voor een scholengroep, een ouderenblad en voor schrijfgroep Undercover. Is na 10 jaar weggereorganiseerd bij het Alphens Nieuwsblad. Werkte 30 uur per week als bovenschoolse coördinator TSO bij SCOPE Scholengroep. Sindskort gepensioneerd.

2 reacties

Kees Schilder · 5 oktober 2003 op 08:48

Een hotemetoot ben je zo Li:ellbogen gebruiken, trappen naar beneden en afstuderen in corruptelogie.Dan maar liever een paar zere ellebogen
groet

Li · 6 oktober 2003 op 09:07

Hartelijk dank voor de tip Kees. Ik ga het proberen. Ik kan natuurlijk ook hielen gaan likken maar dat lijkt me zo goor… 😛

Geef een reactie

Avatar plaatshouder