Tatadatata…tapas

Als echte Bourgondiërs kunnen mijn vriend en ik nergens zo van genieten als een lui, verzorgt culinair etentje uit. Fantastisch, geen gedoe met pannen of afwasontwijkend gedrag. Gewoon lekker verwend worden door vriendelijke mensen die het totaal geen moeite vinden om nog een wijntje voor je te halen. Niet dat wij veeleisende gasten zijn, absoluut niet. Wij zijn zelfs zo gemakkelijk te plezieren dat wij met grote regelmatig over het hoofd worden gezien. Verleden week gingen wij met vrienden naar ons favoriete tapas-tentje. Na drie kwartier en twee glazen wijn op een lege maag, zag ik het stel de uitgang van de keuken nauwlettend in gaten houden. Voorzichtig vroeg mijn vriendin het wel vaker wat langer duurde voor je überhaupt iets voorgeschoteld kreeg. Ik verzeker haar dat onze eerste gang ongetwijfeld niet lang meer op zich zal laten wachten. Voor de zekerheid controleer ik toch de ons omringende tafelbladen en zie onze buren allemaal smakelijk hun eerste hapjes verslinden. Ik neem mij voor om het toch een kwartier af te wachten en schenk nog maar een wijntje in.
Onze overburen zien inmiddels al redelijk pips en ik word lichtelijk lollig van mijn exclusieve druivendiner. Vriendelijk informeert mijn vriend bij de redelijk gestresste ober of wij misschien wat stokbrood kunnen bestellen om de ergste honger iets te stillen. Een lichte frons van onze behulpzame kelner wordt instinctief direct gecorrigeerd met een royale lach en een welgemeende excuses, begeleid met een stokbroodje aïoli van de zaak.
Een half uur later staat het lege rieten mandje met het nog-net-niet uitgelikte glazen schaaltje een beetje verdwaald op het midden van de tafel.

Uit eigen horeca-ervaring kan ik je vertellen dat het gebruikelijk is voor het bedienend personeel om een zojuist afgeruimde tafel, uit te roepen. Dit afroepen van de tafel zorgt voor een soepel een gelijkmatig verloop van de verschillende gangen.

Geen goed teken dus. Een tweede fles werd voor ons dames besteld en de heren gingen van het bier maar over op sangria in verband met het toegevoegde vruchtvlees. De ober met de royale glimlach kon zijn inmiddels verhitte hoofd niet langer gekoeld houden en deed geen moeite meer om zijn irritatie over zijn collega’s te verbergen. Met een geoefende zwier nam hij het mandje mee en beloofde het zojuist gearriveerde rondje niet te noteren. Het sapdieetje maakte ons echter heel begrijpend en wij stelde de jongen gerust dat hij zich vooral niet druk moest maken.

Slechts vijftien minuten later raakte onze eerste gang het tafelblad aan. Tien minuten later waren de aardewerkbakjes leeg en werd het eerste woord pas weer gesproken. De verloren tijd werd in de keuken snel ingehaald en de nakomende drie gangen volgde elkaar in estafettetempo op.

Volgepropt, voldaan en volgegooid leunde we achterover. Zo even lekker uitbuiken, ware het niet dat ons een complimenteuze koffie werd aangeboden, geflatteerd door de rekening. Aangezien het inmiddels twaalf uur was en het etablissement helaas om half één zou sluiten.
Waggelend onder de druk van een volle maag en onder invloed van een torenhoog promillage gingen we op huis aan. Heerlijk, lekker ontspannen, zo’n avondje uit.