De spits in Caïro is een waanzinnig verschijnsel. Probeer vervolgens met een taxi het centrum uit te komen en je hebt een speelfilm van een uur. De spits in Caïro is een waanzinnig verschijnsel. Probeer vervolgens met een taxi het centrum uit te komen en je hebt een speelfilm van een uur.

De eerste taxichauffeur heeft geen zin in de file en zet me er na 10 minuten uit. Misschien vond ‘ie het niet leuk toen ik zei dat z’n benzine op was – “halloooo, lampje!!!! – of misschien liggen we lekaar niet omdat hij geen Engels spreekt en ik geen Arabisch. Wel wil hij voor die anderhalve kilometer 10 pond hebben (ongeveer een derde van de hele ritprijs, voor ongeveer 25 kilometer). Hij krijgt er vijf, omdat ik afhaken vòòr het filerijden echt heel zwak vind. Het probleem is dat ik nu ergens sta, wat ik niet kan vinden op mijn kaart. Ergens aan de snelweg.

Gelukkig zijn Egyptenaren erg behulpzaam en wordt ik naar een Engels-sprekende agent geleid. Hij zegt dat deze weg het komende uur niet vrijkomt en dat ik beter kan teruggaan naar het centrum. Een andere Egyptenaar legt mijn nieuwe niet-Engels-sprekende chauffeur uit waar ik heen wil. Zijn, ik schat 8-jarige, zoontje spreekt anderhalf woord Engels, maar verstaat nog geen letter. Onderweg naar het centrum probeer ik toch nog te vragen of ‘ie niet via het centrum naar mijn hotel wil rijden in plaats van naar het metrostation. Het jochie kan gelukkig net lezen en ik ben zo slim geweest om het adres in het Arabisch mee te nemen. Na drie keer voorlezen – pa kan zelf niet lezen – snapt ‘ie waar ik heen wil. Pa heeft er echter geen zin in, het is nogal druk in de spits. Ja, vertel mij wat! Gelukkig is het soms erg handig als je over geld beschikt: het opent deuren, of in dit geval: het houdt deuren dicht zodat we plankgas kunnen gaan.

Helaas kent pa maar één weg naar mijn hotel, terwijl ik er inmiddels vijf ken. Zo kan het dus gebeuren dat ik een half uur later op de plek ben waar ik een uur eerder een taxi was uitgezet. Zucht.

De motor valt uit. Hoewel er om ons heen duizenden mensen in honderden auto’s zitten, zijn er slechts een paar die willen helpen. Hulp van mede-weggebruikers mag helaas niet baten. Zelfs niet als ík help duwen. Sta je daar dus, midden in de file rondom Caïro een taxi aan te duwen met je tas om je nek, want stel je voor dat dat ding het plots doet en de chauffeur er met mijn gadgets vandoor gaat!

De moed zakt me in de schoenen. Dan is er licht, wel twee! Van een bus die de taxi wel bumper-to-bumper wil aanduwen. Wonder boven wonder doet de auto het weer. En als de file langzaamaan oplost, kunnen we vol gas. Even dan, want dan stopt de chauffeur. Hij weet namelijk helemaal niet waar hij wezen moet. Gelukkig herinner ik me op dat moment een deel van de route zoals ik hem gisteren heb gereden. Ik loods Pa de Taxichauffeur naar mijn hotel en geef ze nog een fooi ook, omdat het jochie de hele tijd ‘sorry mister’ riep. Ik voel me een wereldburger en heb bovendien voor een paar euri weer een leuk verhaal voor feesten en partijen!

Categorieën: Reisverhalen

2 reacties

pepe · 13 januari 2004 op 12:07

Heerlijk verhaal, ik zou voor de lol wel een ritje willen maken daar. Het wordt ook pas vervelend als je haast heb.

Aangezien ik als huismus zelden ergens op tijd hoef te zijn kan ik overal verdwalen en ronddolen, wat vaak leuke gebeurtenissen met zich meebrengt.

Blijf vooral schrijven Vike!! 😛

Mup · 13 januari 2004 op 13:11

Leuk kijkje over de grens voor me. Wil ik weten hoe het daar met het openbaar vervoer gesteld is?

Groet Mup.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder