Te goed

Ik voel me oud vandaag. Niet bejaard, maar als oud geclassificeerd. Ik heb geen rollator of lichamelijke gebreken, alles doet het nog en is zoals de engelsen dat mooi zeggen “in working order”. En toch voel ik me oud. Het klinkt een beetje depressief, ik geeft het toe, al ben ik dat nadrukkelijk niet. Laat ik het toelichten. Niet zo lang had ik een teleurstelling mogen incasseren, maar een paar mooie blauwe ogen die ik al zo’n anderhalf jaar ken, hadden een behoorlijk verzachtend effect. Het contact is altijd van het type draai-effe-lekker-om-elkaar-heen geweest maar werd geleidelijk intensiever. En zoals dat dan gaat, heeft zich een een relatie met een frustrerend a-seksuele inslag. ’t Is niet dat ik geen seks zou willen met de bezitster van die mooie ogen zou willen, die dans zou ik graag aangaan maar de boot wordt afgehouden. Er is een aanzienlijk leeftijdsverschil al heb ik ze groter gezien en van het heilige principe dat een vrouw zo’n tien jaar jonger dan jezelf mag zijn, ben ik door die ogen afgestapt. Het zal de midlifecrises wel zijn, het schijnt dat mannen dan wel meer rare dingen doen wanneer ze net over de veertig zijn en met tweëenveertig val ik keurig in die categorie.

Ik heb een jonge deerne op het oog en ik kan er vrij openhartig mee praten – we weten veel van elkaar. Toch is het juist deze dame die een nieuwe manier van afwijzen heeft geïntroduceerd.

Nu ben ik wel vaker afgewezen in mijn leven, soms grof, soms voorzichtig en begripvol, soms hard en meedogenloos maar nog nooit op deze manier waar je eigenlijk niet boos om kan worden maar die de teleurstelling wel in je botten doet voelen. Vandaag ben ik afgewezen omdat ik te goed ben.

Jazeker, [i]te goed[/i]. Alsof ik een zondags servies ben wat wel bewonderd mag worden in de vitrine maar waarvan niet gegeten mag worden – het moet netjes blijven en onbeschadigd. Het doet je verlangen wegwerpbordjes van de Hema te zijn in plaats van hoogwaardig Wedgewood. Ik wordt er treurig van. Op een voetstuk geplaatst buiten het bereik van gewone stervelingen, aanbeden en vereerd als relikwie van een heilige. Zeker niet te gebruiken als Tarzan met Duracel batterijen – het is om gek van te worden. Als ik awards zou mogen uitreiken, zou dit gouden bord voor de beste afwijzer van het jaar op afstand door haar gewonnen worden. Een onbevredigde uitreiking, maar ontegenzeggelijk verdiend.

Zorgzaam, lief en leeftijd hebben ervoor gezorgd dat ik ben geclassificeerd en opgeborgen, voorzien van een formidabel prijskaartje in de amoureuze vitrine als te mooi om waar te zijn en te goed voor het gebruik. Een eenzaam mooi plaatsje wel,ik zag dat er naast mij nog een mooi plekje op het fluweel beschikbaar is. Kom er gerust bij. Ik stel gezelschap en troost zeer op prijs.