Bij ieder woord dat Kees hoort schrikt hij op. Heeft hij dat goed gehoord? Kees kruipt wat dichter tegen de trap en legt zijn oor vlak langs een van de spijlen die onder de leuning omlaag krult. Zo kan hij zich beter concentreren op wat er binnen wordt verteld. Iets vreselijks. Hij vangt lossen flarden op van een gesprek waarvan de toon hem niet aanstaat. Ze hebben weer ruzie.
Kees had allang in bed moeten liggen, maar de vertwijfeling in zijn vaders vlakke stem, nagelt hem vast aan de trap. Hij vraagt zich af wat er allemaal achter de deur besproken wordt.
De discussie wordt vinniger. De emoties laaien op. Kees heeft moeite om te verstaan wat er nu precies wordt gezegd. De losse flarden vormen langzaam een triest verhaal. Het kan toch niet waar zijn? Het hart bonkt Kees in de keel. Nee, nee, nee, het is niet waar.
Een hoge vrouwenstem slaat een verontwaardigde toon aan. “Het kan zo niet langer. Jouw zoon is onaangepast, hij ruimt niets op en hij luistert niet naar wat ik hem zeg. En dan dat vieze lange haar. Ik mag zijn kamer niet opruimen. Ik mag het niet. Maar hij doet het ook niet.”
Vanaf de trap fluistert Kees zijn vader denkbeeldig woorden in. Boze woorden van verzet en lieve woorden van troost. Die vrouw maakt zijn broer zwart. Hoe durft ze? Maar Kees beseft dat zijn vader de woorden niet kan horen. Wat daar achter de deur gebeurt vreet aan Kees. Wat haalt dat mens zich in haar hoofd? Wat doet het er toe? Niet opruimen is toch geen doodzonde? Moet ie daarvoor , moet ie daarvoor ….
Zijn vader verheft nu eindelijk zijn stem. De donkere bas overstemt de hoge klaagzang van de dame. De nieuwe moeder, sinds kort. ‘Mam’ moeten ze tegen haar zeggen. Ze smeekt er bijna om, ze huilt er bijna bij. Dat vertikt Kees. Het is niet zijn moeder. Het is een koude kille tante die zijn vader afblaft en afpikt.
“Ik vind dat je het allemaal te zwaar overdrijft, mens! Oké, hij is geen doorsnee zoon, en hij doet dingen die niet allemaal door de beugel kunnen, hij heeft lang haar, komt te laat thuis voor het eten, ruimt zijn kamer niet op, rookt stiekem en dan … en dan … dat is toch geen reden om … om … om …”
Om wat? Kees hoort niet hoe zijn vader de zin afmaakt. Hij hoort wel hoe boven aan de trap iemand aanschuift. Hij kijkt niet op, hij voelt en weet dat het zijn broer is. Gemeenschappelijk horen ze de strijd aan die achter de deur plaatsvindt.
“En ik wil, dat je kiest. Ik kan met die jongen niet verder. Hij gaat naar een tehuis. Hij eruit of ik eruit!” Er volgt een korte stilte. De stilte is ondraaglijk. De lucht is dik en Kees kan amper ademhalen. De stilte is ook hoorbaar boven aan de trap. De lucht in de gang voelt loodzwaar, lijkt zwanger van oorlog.
“Dat meen je niet. Hoe kun je … hoe kun je … het is wel mijn zoon hoor!” Wat een ongelofelijk kreng is dat vrouwmens. Kees kan wel janken. Zijn broer, zijn eigen broer, … naar een tehuis? Echt niet? Zal hij de kamer in rennen en die vrouw eens goed de waarheid zeggen? Hij kan het niet langer aanhoren. Hoort hij het nu goed? Huilt zijn vader? Nee, nee?
Boven hem klinkt ongemakkelijk geschuifel. Zijn broer komt de trap af, schuift stilletjes naast hem, legt een arm om de schouder. “Het komt allemaal goed Kees!”, lijkt hij met zijn arm te zeggen. Vol spanning wachten ze samen op de trap af wat er verder gebeurt.
Het gesnik van pa wordt gevolgd door een tirade. Kees kan het niet helemaal volgen. De woordenstroom van zijn vader klinkt dof in zijn oren. Alsof de woorden in water in zijn oor klotsen. Wil hij dit wel horen? De spanning achter de deur en in de gang is te snijden.
“Hij gaat er niet uit. Jij gaat er dan maar uit, hoe durf je? Mijn vier kinderen zijn me alle dierbaar. Dat moet je toch weten. Geef ze een beetje tijd, ja? Hun moeder is nog geen jaar geleden overleden. Je hebt helemaal niets met de kinderen. Je geeft hen geen enkele vorm van aandacht. Een kille koele tante, dat ben je!”
Achter de deur klinkt nu schel en droevig gejammer. Door het gesnik heen hoort Kees de vrouw schreeuwen tegen zijn vader. “Ik hou alleen van jou en niet van de kinderen. Ik ben niet met je kinderen getrouwd, maar met jou. Jij zit niet de hele dag thuis met hen. Ze maken de boel vies en ze luisteren niet. En die zoon van jou die gaat eruit. Naar een tehuis. Jij kunt hem niet opvoeden en ik ook niet. Hij zal er beter van worden, geloof me!”
Kees voelt geen arm meer om zich heen. Zijn broer is naar zijn kamer gegaan. Triest kijkt Kees naar beneden. Hij voelt nattigheid. Nee, niet weer. Van spanning heeft hij in zijn broek geplast. Verdomme, ook dat nog. Maar Kees kan nu niet aankloppen. Hij durft niet. Stilletjes gaat hij naar boven en kruipt in bed. Door het onderlaken voelt ie het koude kille bruine zeiltje. Het is al laat. Beneden is het stil. Onheilspellend. Bonkend met zijn hoofd, van links naar rechts, schudt Kees zichzelf in slaap. Droomloos.
32 reacties
pally · 4 oktober 2013 op 12:10
Aangrijpend, Mien. Heel goed de benauwende en voor een kind heel beangstigende en onveilige sfeer beschreven. Hopelijk is het niet autobiografisch…
Helaas doen veel elementen aan mijn jeugd denken. De tijd dat jonge weduwnaars met jonge kinderen snel moesten hertrouwen en dus niet zo kieskeurig konden zijn.
Chapeau!
brilmans · 4 oktober 2013 op 12:18
Mien hart breekt. Prachtig opgeschreven. Het raakt diep!
Mien · 4 oktober 2013 op 12:19
Thanx!
Mien · 4 oktober 2013 op 12:18
@Pally: Bedankt voor de complimenten. Het is slechts Kees die zich autobio graaft. 😉
Dorinda · 4 oktober 2013 op 12:23
Mooi geschreven, ik zat echt in het hoofd van Kees en voelde de spanning van hoe naar het is als je ouders/stiefouder en ouder ruzie hebben.
Mien · 4 oktober 2013 op 12:27
Dank voor het compliment. Fijn om te lezen dat de spanning uit het verhaal naar voren komt.
SIMBA · 4 oktober 2013 op 12:30
Ik zat naast kees op die trap als het ware…… Ik heb met hem te doen maar ook met zijn vader. Mooi geschreven en ik hoop stiekem op een vervolg :shame:
Mien · 4 oktober 2013 op 12:33
Dank voor de reactie. Of Kees klaar is blijft voorlopig een vraag. 😉
Meralixe · 4 oktober 2013 op 12:41
In ijltempo gelezen en dan eventjes geslikt… :yes:
Leve het niet te ver gezochte goed gebrachte uit het leven gegrepen verhaal. 🙂
Mien · 4 oktober 2013 op 12:56
Bedankt voor je reactie en de complimenten. Ik begrijp het snelle lezen, een soort ijlen tussen de spijlen.
Meralixe · 4 oktober 2013 op 16:00
Ik gebruikte het woord ijltempo om aan te geven dat het nieuwsgierig makende effect zodanig aanwezig was dat ik zo snel als mogelijk las om de afloop van het verhaal te kennen. 🙂
Mien · 4 oktober 2013 op 16:10
Goed om te horen dat de column ook nieuwsierigheid opwekt. Hopelijk viel het open eind niet tegen. Diende het slikken voor het snelle lezen of het ijlen? 😉
Meralixe · 4 oktober 2013 op 16:44
Emotie Mien…Emotie… 😥
Mien · 4 oktober 2013 op 16:56
Oké, niks mis mee, gewoon laten gaan …
Blanchefort · 4 oktober 2013 op 14:37
Wow. Ik zat helemaal in het stuk. En het mooie is, dat je na het lezen ervan het gevoel hebt alsof je een heel boek achter de rug hebt. Helemaal top.
Mien · 4 oktober 2013 op 15:04
Dank voor je reactie en de credits. Gelukkig bestond het stuk maar uit één bedrijf.
g.van stipdonk · 4 oktober 2013 op 17:07
Sterk stuk. Boeiend van begin tot einde.
Mien · 4 oktober 2013 op 17:35
Thanx
Sagita · 4 oktober 2013 op 19:08
Triest onderwerp! Ik denk na over je stijl. Lijkt mij iets voor kinderen. Is dat ook je bedoeling?
groet Sa!
Mien · 4 oktober 2013 op 19:41
Bedankt voor je reactie Sagita. Het is niet speciaal voor kinderen geschreven. Dat ligt niet in mijn stijl. Maar houdt me vooral op de hoogte van je verdere gedachtengang. Het maakt me nieuwsgierig. En dat is altijd goed.
Ferrara · 4 oktober 2013 op 20:00
Ik trouwde met een weduwnaar met twee kinderen in de puberleeftijd. Spitsroeden lopen voor ons allemaal, maar het kwam goed! Dat is alles wat ik er over wil zeggen.
Ik heb beloofd niet al te privé te gaan op het wereldwijde net.
Mien · 4 oktober 2013 op 20:28
Moet je ook niet doen. Hoewel je al veel los laat. CX is niet zo wereldwijd hoor. Maar ook niet ver van je bed. In ieder geval goed dat je jouw verhaal hier vermeldt. Zo heeft ieder zijn verhaal. Bedankt voor het reageren.
Libelle · 4 oktober 2013 op 22:53
Ik word er gewoon misselijk van! Alsof een vileine persoonlijkheid probeert hoe ver hij gaan kan.
Mien · 5 oktober 2013 op 01:14
Kan ik inkomen Libelle. Dat geld ook voor Kees en zijn broer op de trap. Bedankt voor je reactie.
Libelle · 5 oktober 2013 op 09:23
Vandaag nog eens herlezen, ik moet mijn woorden matigen.
Ik ervoer e.e.a. als een zwaar drama. Als kind zijnde, grijpt zo’n verhaal mij aan. Ogilvie weet wel wat ik bedoel.
Mien · 5 oktober 2013 op 18:30
Da’s een mooi compliment, dat mijn verhaal het kind in je oproept. Thanx.
Nachtzuster · 4 oktober 2013 op 23:12
Mien, werkelijk prachtig en beklemmend geschreven.VC waardig en voor mij CvdM waardig. Een van je beste stukken wat mij betreft. Ook ik zat als het ware op de trap en wilde graag een arm om Kees slaan. Heel mooi!
Mien · 5 oktober 2013 op 01:16
Dankjewel dat het je zo roert.
trawant · 5 oktober 2013 op 10:29
Aangrijpend en beeldend geschreven pareltje..
Mooi dat je het zo sober hebt gehouden..ook de dialogen sterk!
Mien · 5 oktober 2013 op 18:31
Dank voor je reactie en waardering.
Yfs · 6 oktober 2013 op 10:08
Hiermee kom je wel heel erg verrassend uit de hoek Mien, wat een prachtige, aangrijpende, pakkende column. Zie je wel dat je die ‘woordkunstjes’ helemaal niet nodig hebt?
Ik zeg CVDM!!! :yes: :yes: :yes: :yes:
Mien · 6 oktober 2013 op 11:59
Bedankt Yfs, dit verhaal leende zich niet echt voor woordkunst. Maar feitelijk zitten er toch nog twee killing darlings in … toch? Misschien nog wel meer.