Tegen wil en dank

Zou u willen voortleven als symbool, of als martelaar, nadat de
grondwezens uw huid en botten te lijf gaan? Nadat u niet meer bent dan
een hoopje as in een stijlvolle urn met een mooi kaarsje erbij?
Symbool van de vrede, van pacifisme, van zinloos geweld, van Neerlands
enige hoop, áls u nog maar had geleefd? Als symbool voor de
zinloosheid van de stropdas? Hazes wilde op het journaal. [i]He got a little more than he bargained
for[/i], maar gelukt is het wel. Fortuyn wilde wel een “Kennedy” Ach, op
zijn Hollandsche melkfles is ook hem dat best aardig gelukt. Jammer
dat het moeilijk is om schoothondjes te laten salueren. Wie zou er nou
meer bloemen hebben gescoord en zouden ze daar geintjes over maken in
het hiernamaals? Waarschijnlijker noemt Kennedy hem een [i]wannabe[/i]
en laat hij hem lekker links liggen. Als ik strakkies boven moet
kiezen tussen Marilyn Monroe, of Pim Fortuyn, weet ik het ook wel.

En dan Lady Di. Zou ze nog steeds willen afvallen? Ik vermoed dat haar
dat ook prima gelukt is zo nadoods. Of wellicht is haar een royale
balseming ten deel gevallen. Die nog generaties na ons van haar
onvergelijkbare schoonheid zal laten genieten, als ze te zijner tijd,
na het sterven van haar laatste verwant, geschiedkundig verantwoord
opgegraven en tentoongesteld gaat worden aan een volk hongerig naar
martelaren van weleer.

Dat massale verdriet, hoe bizar misschien soms ook, daar kan ik me nog
wel iets bij voorstellen. Een publiek overlijden doet denken aan
anderen, dichterbij, die voorgingen. Overlijden doet de belofte,
ongeëvenaard door de desillusie van de werkelijkheid uit de pan
rijzen. Wat als Fortuyn nu nog geleefd zou hebben. De geraniums en de
stille blanke rust zouden de darkrooms, gevuld met mooie Marokkaanse
jonge mannen omgeven hebben. Mooi beeld eigenlijk. Vermeer zou er wel
raad mee hebben geweten.

Een mooi beeld waar andere aasgieren en parasieten doorgaans een
handig slaatje uit weten te slaan. Hazes’ [i]lifestory[/i] bij de
Bruna, direct aan de kassa. Makkelijk voor het grijpen voor een zacht
prijsje, zo daags na zijn dood. Zou het al klaar hebben gelegen, het
Hazes-sterft-scenario van Bruna? Dat de gluurders in de bosjes die Brood langs
zagen vliegen hun scenario’s al paraat hadden, is wel duidelijk.
Brood-jes die als warme broodjes voor de meest schandalige prijzen al
net zo hard over de toonbank vlogen als hun Schepper naar de stoep,
terwijl de schoonmakers diezelfde stoep nog aan het schrobben waren.

Toch. Zonder al te hard het “eigen schuld dikke bult” principe aan te
willen hangen, dit zijn wel mensen die zelf de publiciteit hebben
opgezocht. Die er zelf voor kozen om gemeengoed te worden. Een ander
verhaal is het met ons Achterhuismeisje, Anne Frank. Let wel, [i]ons[/i]
meisje. De moffen hebben hun kans op Anne verspeeld. Eerdaags zal er
een polletje verschijnen in de Mikro Gids: “Vindt u dat Anne Frank
postuum eigenlijk omgedoopt zou moeten worden tot [i]Anneke de
Vries[/i]?” Zeg nou zelf, dat klinkt toch nog net even Hollandser. En
Anneke, ze is tenslotte van ons…

Toch zou ik me zo voor kunnen stellen dat Anne, na tientallen jaren
van sessies met de goddelijke psychiater hierboven, roept dat we
allemaal op moeten tyfen en haar eindelijk eens moeten laten rusten.
In vrede.