Ternauwernood ontsnapt aan de politiecel

Soms doe ik Amsterdam aan met de racefiets. Op een mooie warme dag want het is even rijden. Laatst was het zo’n dag. Via het Vondelpark belandde ik op het Leidseplein en daarna in de Leidsestraat. Stapvoets om de wandelaars niet te hinderen. Na hooguit 50 meter maakte ik kennis met de waakzaamheid en de onverzettelijkheid van de Amsterdamse politie. Ik fietste in een voetgangersgebied en “daar hebben voetgangers last van”, zei de vastberaden agent die mij onverbiddelijk staande hield. Maar liefst 4 man en vrouw bleken ontheven te zijn van hun bureautaken om ter plekke boeven te vangen. Amsterdam heeft het: Lik op stuk, snelrecht, zero tolerance, blauw op straat. In de regio waar ik woon terroriseer ik al decennia lang ongestraft het wandelend publiek. De plaatselijke ruggengraatloze autoriteiten hebben de gemakkelijkste weg gekozen door de voetgangersgebieden in het centrum om te zetten in gecombineerde fiets- / voetgangerszones. In Amsterdam is wel durf, visie en beleid. Daar kiezen ze voor het weerstaan van gezagsondermijnende tendensen.

Of ik me kon identificeren, vroeg de agent. Niet echt. Zelfs geen pinpas had ik bij me. Visioenen van mee naar het bureau in de boevenwagen, een verhoorruimte met 2 zwaarlijvige zwetende rechercheurs in hemdsmouwen tegenover me. Een felle lamp in mijn gezicht. Wie ik helemaal dacht te zijn dat ze me zomaar op mijn woord zouden moeten geloven. Maar aan dit lot onsnapte ik. Praktische toepassing van de module ‘Politiepsychologie op straat’ leidde de potige agent tot de conclusie dat de persoonsgegevens die ik hem verstrekt had, juist waren. Verder ging zijn toeschietelijkheid niet. Dat ik ondanks de afstand van meer dan 30 kilometer tussen mijn woonplaats en de wereldstad de politiek correcte fiets en niet de verfoeide auto had genomen was niet verkeerd. Maar ik moest niet denken dat het me een standbeeld op zou leveren. Ik kreeg net als ieder ander subversief element een bon. De Amsterdamse politie is wars van klassenjustitie. De agent noteerde ijverig tal van relevante gegevens. Naast plaats en tijd van het misdrijf ook merk en kleur van de fiets. Toen alle gegevens op papier stonden vertelde de agent dat de rekening van 25 euro over 6 weken in mijn brievenbus zou ploffen. Kennelijk de tijd die de administratieve afwikkeling kost. Het is eigenlijk te geef, 25 euro voor 6 weken werk.

Het concept is eigenlijk even briljant als eenvoudig. Laat een peloton agenten los op de crimescenes en de heterdaadjes vallen als rijpe appelen van de boom. Het zal wel van Amsterdams hoogste politiechef Welten komen die zich hiermee zijn optieregelingen en bonussen of hoe dat ook heet in het bedrijfsleven, dubbel en dwars waard toont. Het kan niet anders of de hoofdstedelijke onderwereld siddert. Als dit masterplan op stoom komt kunnen ze wel inpakken, de loverboys, inbrekers, drugsdealers, moordenaars, afpersers, verkrachters, vandalen, dierenbeulen en fraudeurs. Want het werkt! Nauwelijks een paar minuten na de prent fietste ik in een andere straat waar opeens mijn oog viel op een bord waaruit bleek dat ik alweer in overtreding was. In paniek stapte ik af en keek schichtig om me heen of de sterke arm in de buurt was.

Bij thuiskomst na het enerverende uitstapje bleken de buren aan het barbecuen te zijn. Daar heb IK last van. Ik greep naar de telefoon maar aarzelde en legde weer neer. Zinloos, ik was niet meer in Amsterdam. Ik was terug in de goddeloze provincie.