Op een zonnige herfstdag in oktober loop ik langs de waterkant en schop door dikke lagen herfstbladen en, alsof ik weer een jong ventje was zo genoot ik van dit spel. Verderop zie ik een snelbuffet met terras. Op een uithangbord worden flensjes aangeprijsd. Er zit verder niemand en ik neem plaats op het stille terras, middenin de natuur, en kijk op de kaart waarop de mogelijkheden van het samenstellen van de flensjes menu’s staan vermeld. Met of zonder poedersuiker, en of rozijnen en of krenten en, indien gewenst, overgoten met brandewijn. Het kan mij niet schelen denk ik, laat ik eens raar doen en bestel meteen een grote portie flensjes met alle aangeboden additieven. “It’s party time.” Zeg ik tegen de ober. “En doe er maar een cappuccinootje bij.”

Een groot rond plat bord met flensjes, gelardeerd met alles waarop ik mij heb verlekkerd, wordt voor mij neergezet. Bij de eerste flens verbrandt ik natuurlijk bijna m’n mond, maar de tweede glijdt al iets makkelijker naar binnen, uiteraard nadat ik hem eerst kwistig door de brandewijn had geroerd. Aan de overkant, op de boulevard, loopt een jonge moeder met een kinderwagen en twee loslopende kinderen.

Tijdens het aansnijden van het derde flensje steekt de moeder de boulevard over en stevent recht op het terras af. Een sleepboot vaart voorbij en geeft een korte stoot aan zijn hoorn; geluidloos vaart hij verder.

Alsof een volumeknop verder wordt open gedraaid zo klinken ook de stemmen luider van de moeder en haar kinderen. Aan de andere kant van het terras nemen zij plaats maar naar het volume te oordelen zitten ze pal naast mij. De kinderen gillen dat ze een Hamburger willen en cola. Stoïcijns besteld de moeder het patat-menu voor beide kinderen en koffie voor haarzelf.

“Ik mot geen patat, ik wil een Hamburger.” Gilt een kind, en uit woede trapt hij de tas van zijn moeder omver. De moeder verheft haar stem en brult op haar hardst dat het nu afgelopen moet zijn. De kinderen trekken zich er niets van aan en rennen schreeuwend van het terras af, naar het grasveld toe. Klimrekken, een wip en een schommel zijn toch veel leuker dan zo’n stom terras; lijken zij te denken.

Ik begin ondertussen aan mijn vijfde flensje, schep er wat rozijnen op en dweil er even mee door de brandewijn.

Twee porties patat en twee bekers cola met daarin elk een rietje, worden op tafel neergezet. De moeder pikt af en toe een patatje, haalt het door de mayonaise en steekt het in haar mond. In haar andere hand houdt zij een brandende sigaret tussen haar gestrekte vingers die zijn voorzien van vuurrood gelakte nagels. Ze neemt af en toe een trekje maar naar haar kinderen kijkt zij niet op of om.

De kinderen stormen het terras weer op en schreeuwen tegen de moeder dat ze weg willen, naar huis.
“Eet eerst jullie patat op.” Kweelt moeder.
“Nee, ik mot geen patat!” Schreeuwen ze nu nog luider, en weer schoppen zij de tas van de moeder omver. Één van de twee huilt er dreinend bij. De moeder ruimt geduldig haar omver geschopte tas weer op en rekent af. Zij steekt met haar kroost de boulevard over, naar de overkant en daarmee wordt ook de volume knop weer langzaam dichtgedraaid. Het geluid ebt weg en de serene rust aan de waterkant keert terug. De sleepboot ligt afgemeerd en een opvarende schreeuwt iets naar de moeder; de moeder zwaait naar hem. Één kind valt, maar zij ziet dit niet.

Er dwarrelen enkele herfstbladeren neer op het terras, en op het grasveld ernaast ligt een dikke deken van bladeren; in de mooiste kleuren.
Ik weet zeker dat de moeder dit ook niet heeft gezien.

Categorieën: Verhalen

7 reacties

Avalanche · 16 december 2009 op 17:28

Hij is weer mooi en de horeca moet beslist een goede klant aan jou hebben 😉

Alleen…. gelardeerd? Bedoelde je misschien gegarneerd? 😀

LouisP · 16 december 2009 op 22:57

P.
’t is weer een fantastisch stuk. Maar dit keer een “leed” met veel meer gevoel. Die bladeren waar het mee begon en eindigd. En dan die laatste zin….Mooi!
Gelardeerd, ’t zal wel lekker spekvettig zijn geweest…

Louis

Prlwytskovsky · 16 december 2009 op 23:23

Met larderen bedoel ik het doorspekken van een verhaal met een view zo als ik dat ervaar als ik om mij heen kijk, gelijkertijd laat ik het op de flensjes slaan die vermengt zijn met verschillende ingrediënten.

E.e.a. volgens het online woordenboek zoals hierna vermeld. Gekozen heb ik voor optie-2.

Lar•de•ren -deerde, h gelardeerd 1 met reepjes spek doorsteken 2 (fig) doorspekken: een verhaal rijkelijk voorzien van

Emiliever · 17 december 2009 op 11:24

Wat is dat genieten met jou op al die terrasjes! Overigens ben ik ook een fan van ‘larderen’, past hier geweldig!

pally · 17 december 2009 op 22:37

Leuk, Pyrlwyt, jouw terrassenreeks. Hoewel ik deze niet de sterkste vond. Maar zeker de moeite waard om te lezen,

groet van Pally

arta · 18 december 2009 op 15:02

Leuk om te lezen weer!
🙂

trawant · 18 december 2009 op 21:29

Ja, ik weet ’t deze is van Prlewiet, kan niet missen..!
( net als de laatste raad column, zie ik nu..)
Leuk sfeerstukje!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder