There’s something wrong about not feeling right…

Het vervelende van parkeergarages, met name die van overdekte winkelcentra, is, dat zij altijd mudvol zijn. Dat dwingt mij naar de bovenste verdieping op het dak te rijden. Als ik mijn auto afsluit en naar de uitgang loop zie ik dat alles open is maar wel afgesloten met een anderhalf meter hoog hek van gaas. De harde wind fluit ongehinderd door de depressieve ruimte. Een hoek omslaand sta ik plotseling tegenover een vrouw van een jaar of dertig die tegen de motorkap van haar auto staat. Haar portier staat open. Uit de radio in haar auto klinkt een countryliedje: “There’s something wrong about not feeling right…”
Cynische tekst in aanmerking genomen dat de vrouw een pistool in haar hand heeft. En dat pistool is op haar eigen hoofd gericht.

‘Mag ik een opmerking plaatsen, voordat u de trekker overhaalt?,’ vraag ik beleefd.
Een kleine verwijding van haar pupillen is de enige reactie en dat beschouw ik maar als een bevestiging.
‘Het zit namelijk zo; ik moet even een cadeautje kopen in het winkelcentrum hiernaast. Mijn oma viert namelijk haar 99ste verjaardag. En ik hoor het u al denken; van zo’n leeftijd kun je alleen maar dromen. Zo te zien is zelfs dàt voor u niet meer haalbaar. Sorry, laat ik to the point komen. Als u nu de trekker overhaalt zit mijn gister aangeschafte overhemd van Armani onder de bloedklodders. En dat kunnen wij natuurlijk niet hebben hè?’

Een wenkbrauw beweegt iets omhoog.. Als een kleine uitnodiging om mijn uitleg te vervolgen.
‘Ik bedoel, het is toch op z’n minst een beetje slordig om met een bebloed overhemd op de 99e verjaardag van je oma aan te komen?’
De andere wenkbrauw gaat nu ook omhoog. Het pistool tegen haar hoofd trilt een beetje.
‘En o ja, wilt u misschien nog vijf minuten wachten met schieten nadat ik hier weg ben?’
Haar lippen die eerst een dunne streep vormden wijken een beetje waardoor de mond iets gaat openhangen.
‘Ja niet dan? Als iemand mij hier de deur ziet uitkomen nadat er vijf seconden daarvoor een knal heeft geklonken en men uw nog warme lijk aantreft, wie denkt u dat men dan gaat verdenken?
Ja, daar had u niet bij stilgestaan hè? Dan kan het zomaar gebeuren dat ik verstek moet laten gaan op mijn oma’s verjaardag. Had ik al gezegd dat ze 99 is geworden?’

Haar hand trilt. Haar lichaam begint te schokken. There’s something wrong about not feeling right, kabbelt rustig door op de radio.
‘Gezellige muziek,’ zeg ik. ‘Zelf uitgezocht? Kan heel best op een crematie. Of wordt het begraven geblazen?’
Dan laat ze haar pistool zakken terwijl ze in huilen uitbarst. Gierende uithalen, vanuit haar tenen. Haar schokkende lichaam glijdt op de grond waarbij het pistool uit haar trillende hand valt.
Voorzichtig schop ik het pistool opzij en neem haar in mijn armen. ’Huil maar,lieverd, huil maar,’ fluister met een wild kloppend hart keer op keer terwijl ik met één hand onhandig manoeuvrerend met mijn mobieltje het alarmnummer bel.

Na een kwartier draag ik de nog steeds huilende en hevig trillende vrouw over aan de hulpdiensten en kijk toe hoe zij, voorzichtig ondersteund, naar een wachtende auto wordt gebracht.

Nadat alles weer rustig is stap ik in mijn eigen auto en vraag mij na een paar uur pas af waar ik eigenlijk heen rijd. Ik kan mij niet herinneren hoe ik hier gekomen ben. De enige dingen die ik mij herinner zijn, het pistool tegen haar hoofd, haar trillende lichaam en het hopeloze verdriet in haar ogen. En dat liedje dat nu voortdurend door mijn hoofd spookt:
There’s something wrong about not feeling right…