Om deze tijd, 22 jaar geleden had ik samen met mijn twee zussen en zwagers uw begrafenis geregeld, de kist uitgezocht, de kaarten, de auto, u wilde eens in uw leven door 8 kerels gedragen worden, en dat gebeurde die vrijdag daarop, op weg naar uw graf. Om deze tijd 22 jaar geleden zaten mijn jongste zus en mijn helaas verleden jaar overleden broer te wachten op uw laatste adem, en dat zou vannacht pas om half 5 worden. Wij hebben allen hartklachten in de familie, maar als je de pijp aan Maarten moet geven, dan verdomd je hart het om stop te zeggen. Het is als pesten met de Magere Hein, kijken wie het langste volhoud. Hein wint het toch wel. Het is nu 22 jaar geleden, en geen moment vandaag is dit alles uit mijn gedachten geweest, geen tel, omdat dit soort dingen je nooit los kan laten,

Wie haalt het in zijn/haar hoofd om vast een begrafenis te regelen terwijl de patiënt nog leeft?
Ik dus, omdat u mij dat gevraagd had, omdat u wist dat het in vertrouwde handen zou zijn
Ik heb mijn best gedaan mam, uw graf raakt alleen nu een beetje overvol met die potten as die erbij begraven liggen. Maar zo krijgt u toch uw kinderen weer terug, althans een paar. Mam ik heb en zal u nooit vergeten, de moed om een afspraak met de dood te maken, en die rustig uit te laten voeren. Mam ik mis u elke dag weer, de humor, de slappe lach, de stiekeme seintjes met die grijsblauwe ogen die zo guitig konden spreken.
Zonder één woord wist ik altijd precies wat u bedoelde. Wij waren vriendinnen voor het leven, dat u mij bij geboorte heeft gegeven. En ondanks alle verdrietige tijden hebben wij ons er allen doorheengeslagen met de humor die u ons altijd voorhield.
Blijven lachen, is 90 procent van je gezondheid, en voor die andere 10 moet je maar knokken wordt je hard van….Ja mam u had en heeft gelijk.

Maar ik zal morgen een kaarsje aansteken, die de hele dag zal branden voor een vrouw die ik bewonder, alleen al voor het feit dat zij haar eigen dood regisseerde, en als een volleerd actrice afscheid nam van ons en van het verplegend personeel, dat zelfs de dokter huilend wegliep. Ook hij begreep die moed niet. Maar mam zoals u al sprak toen u die beslissing nam ‘Dit gevecht kan ik niet meer winnen, ik gooi de handdoek in de ring, het boek is uit, mijn leed is geleden, en jullie gaan door met het leven, maak er iets moois van”. Soms voel ik uw aanwezigheid en hoor ik uw stem, of uw gezang, altijd vrolijk, maar van binnen de eenzame vrouw. Ik kende u zo goed omdat wij samen door een hel zijn gegaan een hel van ziekte en verdriet en angst, maar uw humor heeft mij doen knokken tot wat ik nu ben…

Mam rust zacht, en hopelijk wacht u op mij met de rest van die mesjoggene daarboven als het mijn tijd is…Ik heb u altijd vertrouwd, ik vertrouw er nu ook op, zoals u mij vertrouwde met de opdracht om uw begrafenis vast te regelen voordat u op zeker zou gaan hemelen.
Ik heb nog nooit zo mijn best voor iemand gedaan, u heeft het verdiend, rust zacht lieve mams, tot ziens en een knuffel voor de rest daarboven.


klapdoos

Gewoon een Amsterdamse vrouw die met een vrouw getrouwd is, ziek is, zodanig dat de neerwaartse spiraal steeds verder zakt. maar een kniesoor die daarop let. Ik lach graag, heb genoeg traantjes gelaten om mijn ziekte en nu is het tijd om via mijn nieuwe boek eens door te gaan met uit het leven te halen wat er te halen valt, zeker in een crisistijd is het de kunst om toch vrolijk te blijven. Mijn motto is dan ook: Een dag niet gelachen is zeker een dag niet geleefd.

6 reacties

Mup · 28 maart 2007 op 21:12

Hele sterke titel. Ik weet niet of het voor het eerst is, dat je iets over het overlijden van je moeder geschreven hebt. Dat vraag ik omdat het bij mij lang geduurd heeft voordat ik dat kon. Als ik het op papier zou zetten, was het definitief.
Omdat het zo persoonlijk is, vind ik het moeilijk om wat kritsiche puntjes aan te halen. Misschien, of juist waarschijnlijk zitten die er in, omdat het zo recht uit je hart komt.
Je vergeet hier en daar een punt, en gebruikt verschillende soorten aanhalingstekens en verschillende tijden.
Je gevoel voor je moeder en het gemis komen in ieder geval heel goed naar voren, een ode aan de band die jullie hadden en nog hebben,

Groet Mup.

dave2006 · 28 maart 2007 op 22:11

wauw! mooie column joh! Laatst nog een begravenis meegemaakt en naja, weinig over te zeggen eigenlijk. Mooi beschreven en ingrijpend

KawaSutra · 29 maart 2007 op 09:20

Mooi eerbetoon aan je moeder.

pally · 29 maart 2007 op 14:58

De liefde voor je moeder is hierin heel duidelijk te lezen

groet van Pally

Prlwytskovsky · 29 maart 2007 op 20:33

[quote]Wie haalt het in zijn/haar hoofd om vast een begrafenis te regelen terwijl de patiënt nog leeft?[/quote]
IK!!! Want me familie is op, dus ik moet wel. 😆

pally · 29 maart 2007 op 22:40

Je had toch nieuwe neven , Prlwt? Die kun je er misschien aan zetten 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder