Tijdreis

‘Freddy,’ zegt hij en die naam roept niet onmiddellijk herinneringen op. Als hij vervolgt dat ik de ontvanger was van zijn allereerste Sinterklaasgedicht, dat hij afsloot met: ‘groetjes van Freddy’, begint er voorzichtig iets te borrelen in mijn geheugen. Vanavond maken wij, oud-klasgenoten, een reis terug naar het midden van de jaren zeventig. Een aantal van mijn medereizigers is, wat uiterlijk betreft, niet erg veranderd. Anderen moeten me eerst hun naam vertellen, voordat er bij mij een belletje gaat rinkelen. Maar naarmate de avond vordert, krijgen verbleekte herinneringen opnieuw kleur. Opeens ben ik weer het spichtige, opstellen schrijvende meisje van toen, turend door een paars brilletje en met een door de kapper vakkundig mishandeld kapsel. Met de hele klas bestuderen we vandaag het leven in en om de sloot. Dapper steek ik mijn schepnetje in het water om ontsteld te constateren dat ik een salamander gevangen heb. Jopie wil hem wel in een potje doen, maar o, wat vind ik dat zielig voor het beestje. Ik houd mijn mond en loop terug naar school, mijn hand nat van het zweet vanwege het monster dat ik vervoer. De tocht met mijn jachttrofee duurt maar kort, want het potje glipt uit mijn hand. In duizend scherven en stukjes salamander valt het op het trottoir te pletter.

Even later zit ik in de bus, naast een juffrouw, van wie ik geen les heb. Een blauw koffertje, waarop mijn vader een sticker met mijn naam in hoofdletters heeft geplakt, rust op mijn knieën. Mijn allereerste schoolreisje en ik ben zo gespannen als een veer. De juffrouw vraagt: ‘Heb je er zin in Avalanche?’ en ik vraag me de rest van de reis af hoe het kan, dat zij mijn naam weet.

Mijn herinneringen springen naar het jaar erna. Het fenomeen schoolreisje is vervangen door iets anders: de ‘Buitendag’. De moeder van Carla is goed met naald en draad. En ik ben goed met Carla. Daarom lopen we nu, verkleed als bruidspaar, samen met alle leerlingen door het dorp. Daarna gaan we spelletjes doen op het schoolplein en het erachter gelegen sportveld. Al na twee glibberige pasjes op de met zeep ingesmeerde balk stort ik in het eronder gelegen waterbassin. Gelukkig biedt mijn vader troost in de vorm van een ijsje, die hij zoals ieder jaar, aan alle leerlingen uitdeelt op de ‘Buitendag’.

Zomaar een dag in het najaar van 1973. We zijn bezig met het door onze favoriete meester uitgevonden tien-minuten-spel. Zoals gebruikelijk houd ik een race tegen de klok. Degene namelijk, die als eerste alle tien vragen juist beantwoordt, krijgt een prijs. Een in een schreeuwerige kleur uitgevoerd plastic hoesje dat je om je schrift kunt doen. Maar voor de hoesjes doe ik het niet; het gaat mij om de eer. En om het van Wouter winnen.

Aan het begin van de nacht keer ik terug naar 2009. Spichtig ben ik niet meer en mijn brilletje is vervangen door lenzen. Ik heb ook een betere kapper gevonden. Maar opstellen schrijf ik nog steeds graag, hoewel ik ze tegenwoordig anders noem.