“KIM! KIM! Wat is er in Godsnaam met je? Heb ik je iets misdaan? Zeg toch wat! Praat tegen me schat. Wat heb ik verkeerd gedaan? Zeg het me dan. Wat is er toch? Stop met trillen. Kalmeer effe een beetje. Wat heb ik gedaan? Jezus Kim, wat is nou? Zeg iets! Kim..Kim……” De kamer ziet er geweldig uit. Overal waxine lichtjes en rozenblaadjes over het bed verspreid. Een rode fles wijn met twee glazen op het nachtkastje. En als kers op de taart de liefde van mijn leven. Romantiek zoals het hoort. Samen, compleet, perfect. Mensen zeggen dat perfectie niet bestaat, maar kennen het gevoel van echte liefde nog niet. Als ik in zijn ogen kijk zie ik perfectie. En wat is er nu mooier dan in de ogen van perfectie kijken, terwijl je de liefde met elkaar bedrijft en dus automatisch je hart geeft. Deze nacht wil ik hem mijn onvoorwaardelijke liefde geven, mijn hart.

Terwijl hij me langzaam begint uit te kleden, voel ik zijn lippen tussendoor overal over mijn lichaam gaan. Tintelingen die plaatsmaken voor rillingen, maar toch een prettig en veilig gevoel. Zenuwachtig als ik ben, probeer ik mij te ontspannen. Na een tijdje ligt hij in zijn boxert bovenop me, kust me in mijn nek en fluistert lieve woordjes in mijn oren. Ik sluit mijn ogen om alles nog intenser te kunnen voelen totdat zijn stem begint te vervormen en hij enige tijd later zit te schreeuwen. Maar het is niet zijn stem. Het is een woeste, bekende stem vervuld met haat: “Hou Godverdomme je kankerbek vuile hoer. Stop met gillen, anders draai ik je nek om begrepen! Zwijgen kreng! Je bent geen haar beter dan al die andere die ik gepakt heb. Jullie vrouwen zijn allemaal hoeren!”.

Ik sperd mijn ogen wijd open in de hoop dat ik wakker wordt. Micheal is weg en heeft plaatsgemaakt voor dat monster. Geen ogen van perfectie, maar ogen vol walging. Ogen die maar één ding willen en dat is elke vrouw geestelijk vernielen. Ik voel dat hij in me komt en weer en weer en…Ga van me af, ga alsjeblieft van me af. Hulpkreten in mijn hoofd, want ik durf niet meer te schreeuwen. Ik kan zelfs niet meer huilen, want mijn ogen zijn bevroren. Verlamd van angst, wachtend op het einde. Ga uit me vandaan. Laat me nu gaan, laat me gaan..alsjeblieft..

Ineens voel ik twee gespierde armen om me heen. Heeft hij me nog steeds niet laten gaan? Ik zie de ogen langzaam weer veranderen en de stem wordt weer vervuld met liefde. Maar hoe weet ik dat hij me niet zal misbruiken? Hoe weet ik dat hij me niet zal verkrachten, verlaten of bedriegen? Hoe weet ik zeker dat hij de rest van mijn leven bij me blijft zonder me pijn te doen? Ik herinner me weer het monster en kom tot het besef dat dat gezicht nooit uit mijn geheugen zal verdwijnen. Mijn vriend zal altijd de schaduw van mijn verkrachter dragen. En dat, terwijl Micheal er helemaal niets aan kan doen. Ik zal altijd achtervolgd worden.

“Kim, ik hou Godverdomme van je!” Dat weet ik lieve schat. Maar als je echt zoveel van me houdt als je zegt, dan laat je me gaan. Laat me alsjeblieft gaan. In de ogen van perfectie komen tranen tevoorschijn en ik geef hem deze nacht een gebroken hart. Daarna geef ik hem een laatste zoen en loop ik weg. Ik vlucht voor de pijn. Ik vlucht voor het verleden. De littekens die anderen bij je achterlaten, zul je de rest van je leven met je meenemen. Je leeft met littekens, terwijl je anderen de wonden geeft.

Ook in mijn ogen verschijnen tranen. In ogen zie je perfectie totdat je de tranen ziet. Perfectie bestaat niet meer.

Categorieën: Verhalen

16 reacties

KawaSutra · 10 november 2006 op 13:24

Perfectie bestaat blijkbaar.
Zie hier.

Estrella · 10 november 2006 op 14:52

“Je leeft met littekens, terwijl je anderen de wonden geeft.”

Wat vind ik dit verstikkend mooi neergezet…

pally · 10 november 2006 op 15:03

Je bezorgt mij een brok in mijn keel, Shit, en het besef dat littekens inderdaad een ononderbroken keten aan wonden en littekens veroorzaken.
Heel indringend , groot compliment,
Pally

Mup · 10 november 2006 op 16:50

[quote]Mijn vriend zal altijd de schaduw van mijn verkrachter dragen.[/quote]

Een dader, en zoveel slachtoffers, indringend beschreven Shit, mooi,

Groet Mup.

Li · 10 november 2006 op 21:09

Eigenlijk ben ik sprakeloos. Wat een indringend verhaal. Verbijsterend goed ingeleefd…

Li

bert · 11 november 2006 op 00:11

Opnieuw een column van de maand, shit, wat kan jij onwijs goed schrijven en je echte diepe en eigen gevoelens op papier aan ons toevertrouwen!
Onwijs, hoe je me soms tegen de borst stoot met je manier van schrijven en hoe je me soms totaal bereikt met je boodschap.
Waarschijnlijk snap ik in je andere columns de boodschap net niet, dat spijt me…

WritersBlocq · 11 november 2006 op 00:57

Mss heb je iemand die redigeert, want ik ken je niet als redelijk foutloze schrijfster. Maakt het lezen wel prettiger, dus compli, voor diegene of voor jezelf, whatever.
[quote]Je leeft met littekens, terwijl je anderen de wonden geeft. [/quote]
Verover de wereld en begin met jezelf.

KingArthur · 11 november 2006 op 03:15

A lot of Shit maar steeds vaker een beauty. Mooi.

Dees · 11 november 2006 op 10:38

Vrijwel nooit shit.

Al houd ik misschien nog wel meer van de rollercoastercolumns dan je inlevingsvermogen in gruwelijke menselijke interactie, er zitten overal parels in:

[quote]Je leeft met littekens, terwijl je anderen de wonden geeft.[/quote]

Shitonya · 11 november 2006 op 10:48

Bedankt voor alle lovende woorden 🙂

En nee sorry, ik heb dit met mijn eigen hand geschreven, niet met die van een ander. Maar dit soort verhalen schrijf ik wat rustiger dan zo’n rollercoaster column. Vandaar dat hier waarschijnlijk minder typ/spellingsfouten in zitten.

Anne · 11 november 2006 op 12:08

Beste Shit,

Het thema zoals het door Pally heel scherp uit je verhaal is gedestilleerd is beslist een schrijvenswaardig iets, daarover zijn we het eens. De manier die jij daar echter voor uitkiest vind ik persoonlijk een stuk minder, omdat je, door zoveel te benoemen en de toon ondubbelzinnig dramatisch te laten zijn, mij niet meesleept in je verhaal, maar juist afstand schept, niet alleen tot mij als lezer, maar ook tot jezelf op een bepaalde manier krijg ik de indruk. Echt drama is voor mij veel meer moeten raden, suggestie, het voelen van de treurigheid in schijnbaar heel andere dingen dan de letterlijke benoeming ervan. En daardoor dichter op de huid van de hoofdpersoon komen zitten..

Ik vind dit meer iets voor een dagboek. Een soort van je-af-schrijf-functie. Het echte verhaal komt pas na die fase.

Groet van Anne.

Shitonya · 11 november 2006 op 16:35

profiel klikken – column “tot het tegendeel wordt bewezen” misschien spreekt dat je meer aan?

arta · 11 november 2006 op 16:45

Ik lees je stukjes altijd met plezier, omdat je bij jou nooit weet wat er gaat komen, het kan van grof, via grappig, naar heel ontroerend en indringend gaan. Deze valt onder de laatste categorie!
Onder de indruk!!
🙂

Anne · 11 november 2006 op 19:25

Shitonya, je hebt me verkeerd begrepen als je denkt dat ik mij druk maak over wat een column is en wat niet. Mijn enige interesse is de vraag of een stukje goed geschreven is, en dan de vraag waarom wel, of waarom niet. Bezien in dat licht plaats ik jouw stuk in de categorie dagboek. Ik doe dat omdat over het algemeen een dagboek met name bedoeld is voor de schrijver zelf, en niet voor publiek. En hoewel ik ook wel zie dat het zeker geen echt dagboek is, daarvoor is de constructie weer te geraffineerd, zie ik wel als overeenkomst met het dagboek de mateloosheid in het letterlijk neerzetten van het verdriet. En nogmaals, dan sleep je me niet mee, want je vult alles al in. En wat ik daaraan vervelend vind is dat ik het verhaal niet meer op mijn eigen wijze kan interpreteren. Die vrijheid is er niet.
Gewoon jammer, want het thema is interessant genoeg.

DriekOplopers · 12 november 2006 op 10:07

Erg indrukwekkend geschreven, Shit.

Overigens: de grootste heldin is zij die over haar verleden heen durft te stappen, om haar nieuwe liefde een kans te geven, zonder haar ellende van vroeger te verzwijgen, zodat haar nieuwe prins daar rekening mee kan houden en begrip voor kan hebben. Ik ken zo iemand, en ben heel trots op haar.

Geef nooit op, Shit!

Liefs,

Driek

Shitonya · 12 november 2006 op 12:44

Goed om te horen driek. Het lijkt me in ieder geval zeer moeilijk om zo’n trauma/herinnering te negeren of van je af te zetten met een nieuwe liefde. Ikzelf zou dat nooit kunnen denk ik en daarom dit fictie verhaal.

En Anne..ik begrijp je ergens misschien wel..maar toch..alles zelf invullen, om de hete brei heen draaien..vind ik onnodig is is haast onmogelijk. Je schept een duidelijk beeld, zodat het des te confronterend is voor de lezer. Je moet wel dit soort dingen zelf invullen om het gevoel mee te geven. Maar daarover mag je gerust van mening verschillen 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder