Timemanagment

De vrouw moet werken van zichzelf want ze wil zelfstandig zijn. Ze wil graag een baan als manager want ze laat zich toch zeker niet op de kop zitten door de man. Ze wil leuke vriendinnen want dat geeft zelfstandigheid, warmte, een luisterend oor en gezelligheid. Ze wil een leuke collega zijn, met wie je kunt dollen en die er voor je is als je je werk even zelf niet meer aankunt. Ze wil sporten ,want dat is goed voor lichaam en geest. Ze wil naast het werk haar vrije tijd benutten met zelfontwikkeling op welk vlak dan ook. Ze wil een goede partner zijn. Ze wil ook een goede moeder zijn, maar hoe zit dat dan weer met haar carrièreplanning? Zijn vrouwen wel in de wieg gelegd voor het managersvak? Kunnen zij de stress van vriendin, collega, partner, moeder, sport en persoonlijke ontwikkeling wel aan? Zijn ze wel op de wereld gezet om zelfstandig te zijn en te werken, of is het inderdaad zo dat ze gewoon op een gegeven moment moeder worden en thuis voor de kinderen zorgen. Kunnen ze de stress van de veelzijdigheid van onze seksuele revolutie wel managen?

Van de week zag ik een stuk bij Twee Vandaag over jonge hoogopgeleide vrouwen in de WAO. Steeds meer vrouwen komen in een dergelijke situatie en onderzocht werd waar dit aan zou kunnen liggen. Na een langdurig onderzoek, komt de seksuele revolutie ter sprake. Door de goede studie, wil de vrouw een goede baan. Maar wat blijkt, de eerste generatie werkende vrouw, kan dit veelal niet handelen.

De vrouw vecht tegen de man, die daar zo zijn mannetje staat en dat allemaal even lijkt te doen. Vrouwen willen dat ook en vinden ook van zichzelf dat ze dat kunnen, maar de praktijk wijst soms anders uit.

In de praktijk is de man vaak doelgerichter, hij analyseert het probleem, lost het op. Er moet een bedrijf gerund worden. Vrouwen doen het anders. Vrouwen zijn gevoelige wezens en houden van praten. Ze willen gehoord worden en luisteren naar anderen. Ze bekijken alle aspecten van het probleem, praten met de personen in kwestie en laten hen meedenken. De zelfverrijking die daar uit voortkomt, doet vrouwen goed. Ze hebben er voor een ander kunnen zijn en voelen zich verantwoordelijk voor de ander. Ze willen niet voorbij gaan aan gevoelens en willen de ander niet kwetsen.
Maar, is dit doelgericht? Is dit efficiënt? Kunnen wij die winstmakende druk aan, als wij daarnaast nog zoveel van onszelf moeten zijn?

Blijkbaar niet altijd, want de burn-out doet haar intrede. De vrouw is op, kan zichzelf niet meer geven aan alles en iedereen om haar heen. Ze wil zoveel maar beknot zichzelf daardoor. Ze moet keuzes maken.

We kunnen er niet om heen. Mannen en vrouwen zijn anders geprogrammeerd door moeder natuur. Wat vrouwen sterk vinden – hun gevoel laten zien, tot hun kern komen, een luisterend oor bieden en hun tranen laten zien – vindt de man vaak zwak. Wat de man sterk vindt – niet bij de pakken neer zitten, niet zeuren bij een tegenslag, niet teveel voelen maar rationaliseren – vindt de vrouw zwak.

Wat vrouwen in deze moeten leren is plannen. Hoe kunnen ze leren wat belangrijk en wat urgent is, hoe gaan ze niet voorbij aan hun eigen leven, hoe kunnen ze zich minder verantwoordelijk voelen voor zichzelf en de wereld om hun heen?

Het antwoord op deze vragen las ik vanochtend in de krant.
“Cursus Timemanagement, maandag- en woensdagavond van halfacht tot tien uur. Schrijf u nu in!”.
Ik heb hem weggegooid, ik heb geen tijd voor timemanagement!