Timoty en zijn hond

Trio-column geschreven door Frank, Doemaar88 en Mien

Timoty was een bekende verschijning in de buurt. Timoty en zijn hond. Beide op leeftijd. Ze hoefden elkaar niets te vertellen. De straat, het park, de straat. Ze hadden zo hun vaste rondje. Driemaal daags. Beide liepen, zelfde tempo, de pleisterplaatsen kennend, het uitgesleten pad. Het tweede rondje was steevast het rondje van de grote hoop. De spijsvertering, het voer, de beweging, alles had zijn plek. Hond had vaste gewoontes, net als baasje. Een tevreden stel. Afgelopen woensdag liep Timoty met hond hetzelfde rondje. Het tweede rondje. Rondje van de hoop. De straat, het park met de vaste poepplek en weer de straat. Achteraf ging het allemaal te snel. De lijn werd strakgetrokken. Hond viel. Auto passeerde en kon niet uitwijken. De eerste herinnering van Timoty was de aanblik van hond. Hond zijn achterkant was hond zijn achterkant omdat deze aan zijn voorkant vast zat. Verder was het een onherkenbare brij. Hond was dood. Zomaar.
Timoty weet niet hoelang hij met open mond gestaan heeft. Het was lang. Waarschijnlijk heeft iemand hem op enig moment naar huis gebracht. Shock zeiden ze over hem. Over hond hadden ze een ander verhaal.[Frank]

Geleden had hij niet, hij was op slag dood. Vertrokken naar het hiernamaals. Timoty was verscheurd van verdriet. In zijn toestand heeft hij een week in het ziekenhuis doorgebracht. Helemaal alleen in dat grote, witte bed. Eten deed hij niet. Naast zijn bed stond een foto van zijn beste vriend. De artsen konden hem enkel observeren, niemand kreeg contact met hem.
Nu zat Timoty thuis, voor het raam. Kijkend naar voorbijgangers, baasjes en honden. In zijn hand hield hij de halsband die hond droeg op de dag dat hij stierf. Het bruine leer nam zijn traanvocht op, alsof het zo zijn verdriet kon verzachten. Maar niets of niemand kon dat, enkel hond.
Die avond besloot Timoty een rondje om te gaan. Het rondje dat hij anderhalve week niet had gelopen. Hij wandelde het bewust. De straat, het park, de straat. Het uitgesleten pad. En daar, als laatst de plek van het ongeluk. Zeker een half uur heeft hij zwijgend naar de klinkers gekeken. Daarna raakte hij de koude stenen aan. Even maar, alsof hij hond kon voelen, al was het maar even. Dit was zinloos, hij kreeg hond niet terug. [doemaar88]

Het is rustig in het mannenhuis.
Vanuit zijn luie stoel leest Timoty de tekst nog eens van voren af aan.
‘Timoty was een bekende verschijning in de buurt. Timoty en zijn hond. Beide op leeftijd. Ze hoefden elkaar niets te vertellen. De straat, het park, de straat. Ze hadden zo hun vaste rondje …’
Tranen vallen nu uit Timoty’s ogen. De herinnering is te vers.
Zijn gedachten gaan terug naar de dag waarop hij Romeo kreeg. Een blije pup vol levenslust. Tien jaar lang wandelde hij met Romeo langs alle theaters in Londen.
To dog or not to dog? That should be the question.
Luid geroep brengt Timoty terug op aarde. ‘William, where are thou?’
Timoty kent geen William. Net zo min kent hij dat vreemde woord ‘auto’.
Wat is dat? Auto? Romeo was toch verpletterd onder een paardenkar? Daar was hij zelf bij.
Bruusk wordt Timoty’s stoel naar achteren getrokken. Timoty slaakt een diepe zucht van schrik.
‘William, it’s dinnertime. We’re all waiting for you.’
Maar William reageert niet meer. William Timoty S. has passed away.
Het is 23 april 1616. Tragedies and comedies will never be the same. [Mien]