Er komt een apart gevoel naar me boven. Een vrouw die 25 jaar getrouwd is, en de man gaat er zomaar met een ander vandoor. Als iemand je na zo een lang huwelijk je verlaat wie kun je dan nog vertrouwen? Het is toch onmogelijk om steeds te twijfelen en jezelf er steeds eraan te herinneren dat niemand te vertrouwen is. Je kan niemand vertrouwen en het is bijna niet te leren om iemand te vertrouwen als je steeds dingen tegen komt en zelf ook weer tegenslagen te verwerken krijgt. Toch denk ik dat je op een gegeven moment iemand moet vertrouwen, maar in welk stadium van een relatie kan dat dan? Waarschijnlijk is dat ook iets met je instinct. Je kan niet zeggen dat als je langer dan bv 2 jaar je iemand echt kunt vertrouwen. En als je gevoel zegt dat je iemand kan vertrouwen zul je hierover denk ik ook niet meer na denken.
Voor mij is het moeilijk mijn vriend te vertrouwen zoiezo, maar hij zelf maakt het er ook niet makkelijker op de laatste maanden. Afgelopen tijd is hij in de weer met van alles, school/stage, voetbal, familie, vrienden en dan ook nog eens een vriendin erbij. In de praktijk merk ik dat het voor hem moeilijk te combineren is. En voor mij is het ook niet al te makkelijk. Ik merk aan mezelf – ik ben van nature al een persoon die snel wantrouwt – dat ik hem verdenk van vreemd gaan. Waardoor hij, zodra ik om verduidelijking vraag gelijk het negatieve van mij in is gaan zien.
Na een ruzie heb ik weer voor de zoveelste keer ingezien dat je niet teveel tegen iemand aan moet leunen. Het belangrijkste in een relatie is dat je je eigen dingen blijft doen. Ze zeggen dat vertrouwen het belangrijkste is maar daar moet ik toch mee breken vanaf vandaag. In een relatie komen gewoontes er super snel in maar gaan ze er zo langzaam mogelijk uit. En daar heb ik nu last van, ik moet mezelf weer “back on track” zetten. Ja back on track dames, alhoewel ik me nu weer realiseer dat ik niet het type ben dat houdt van uitgaan en wilde dingen doen, heb ik wel een andere instelling. Eerst dacht ik altijd als me vriend zei van; ja ik ga vanavond naar de bios/uit/met vrienden wat eten – iniedergeval niet naar mij – dat ik dan even moest gaan zeuren en even moest horen dat ik hem kan vertrouwen. Voor mijn gevoel hoeft dat niet meer. Ik ben daar klaar mee, ik ben niet een soort persoon omdat te doen en ik wil dat ook niet, ik baal soms van mezelf. Waarom hebben anderen het nou net hiermee makkelijker mee dan mij?! Altijd als mijn vriend iets ging doen begon ik irritaties te krijgen aan hem en voor mijn gevoel zat het ook niet goed als ik niet zo deed.
Terwijl wanneer ik dit deed was hij ook wel geirriteerd maar liet hij het merken op een veel straightere manier dan mij. Ja ons soort kan er ook goed omheen draaien hoor! Haha
Het gekke is dat als in mijn relatie iets even niet lekker loopt, ik helemaal nergens zin meer in heb. Waarom hebben vrouwen daar meer last van dan mannen? Mannen zullen wel de dingen weer op een andere manier verwerken.. grrrr…pfffff…
Maar om even terug te komen op wat mij nu nog te doen staat. Het is eigenlijk mij distantiëren van mijn eigen vriendje zodat het mij minder gaat schelen en ik dus minder pijn heb en minder irritaties. Klinkt wel raar he? Is dit nou zwak en voor de kortste weg kiezen of juist niet? You tell me.
Ik kan nu wel zeggen dat het me niks scheelt wat hij doet, het maakt mij wel wat uit natuurlijk. Maar daar doe ik het ook niet voor, het is alleen om teleurstelling in mezelf te voorkomen.
Categorieën: Liefde
7 reacties
LouisP · 4 mei 2009 op 21:16
he you there,
in je verhaal zit veel waarheid. Je moet het alleen wat duidelijker opschrijven. Je bent niet zwak. Je moet soms de kortste weg kiezen. Je had me dit 35 jaar eerder moeten zeggen. Dan had ik er nog meer aan gehad.
gr.
L.
Anne · 4 mei 2009 op 21:32
Verwarrend en warrig stukje. Thema kan heel wat boeiender uitgewerkt worden. Dit is meer iets voor de eigen particuliere reflectie. Dat de titel verwijst naar die chaotische inhoud is voor mij geen excuus.
Garuda · 5 mei 2009 op 00:24
Beste Myself,
allereerst welkom op CX.
Ik ben het wat dat betreft met Anne eens dat het meer een reflectie is dan een column. Met jouw ervaring kan je hier zo veel meer mee. Het zou ook een breder publiek aanspreken.
Er straalt van je schrijven veel negativiteit af vind ik, onzekerheid is misschien een beter woord. 25 jaar getrouwd zijn is langer dan ik hier op Aarde rond loop. Maar ook ik vertrouw mensen instinctief wel of niet. Tuurlijk zal de tijd je leren of je gevoel het juiste is. Maar waarom zou je jouw instinct niet meer vertrouwen? Doordat iemand je vertrouwen geschaad heeft? Het is een wijze les en blijkbaar is hij jou niet waard. Probeer de negativiteit te relativeren en er iets positiefs uit te halen. Vervelende ervaringen blijven vervelend maar je wordt er wel sterker en wijzer door. En liefde gaat uiteindelijk over gevoel en emotie, iets chemisch. En die zijn wisselvallig en onberekenbaar. Maar als je daardoor gaat twijfelen aan jezelf is natuurlijk ook niet de bedoeling. En ja, houden van is waar het uiteindelijk om draait, maar dan kan je hieruit wel je conclusies trekken.
Mijn excuses trouwens dat hier ik uitgebreid op reageer en het blijft mijn mening natuurlijk. Maar hopelijk komt hier binnenkort een echte pakkende column uit die ons doet verbazen en jouw ervaring gevoelsmatig doet delen.
Sterkte.
Shitonya · 5 mei 2009 op 01:59
dingen als ‘grrr en pfff’ en ‘haha’ kan echt niet in een column. En je Engelse taalgebruik mag natuurlijk, maar in dit ‘verhaal’ vind ik het niets toevoegen of wat dan ook.. Je manier van schrijven is teveel een manier van ‘babbelen’ en in je hoofd nadenken, terwijl je niets echt boeiends of grappigs te vertellen hebt eigenlijk.. Ik zou dit meer loggen op een weblog dan op een column site als deze. Je sprak ons lezers ook aan met ‘dames’.. awel, een ‘dame’ als ik denkt dat je je schrijfstijl toch echt drastisch moet schoonpoetsen..
champagne · 5 mei 2009 op 03:10
Het is een warrig stukje en ik ben het met mijn voorgangster eens dat je lijkt te schrijven zoals je denkt.
En zoals het ook goed is om op tijd je gedachten eens te ordenen, is het ook goed om een column te ordenen en overbodige dingen eruit te laten.
Volgende keer beter?
Mien · 5 mei 2009 op 09:42
Welkom op CX.
Ben het eens met collega-cx-ers.
Hart onder de riem:
Trust en troost daarmee yourself!
Mien
u-queen · 5 mei 2009 op 12:35
Het onderwerp spreekt aan maar het is, zoals al eerder gezegd, wat warrig. Je zou eens moeten proberen nog een column te schrijven over hetzelfde onderwerp en dan inderdaad je gedachten wat te ordenen. Volgens mij kan er dan een hele boeiende column uitkomen.
Succes 😀