Tommy

Tuut-tuut-tuut… Grr… Die rotwekker. Elke dag haalt hij me weer uit de surrealiteit van mijn droomwereld. Weg uit de acht uur durende fantasiewerkelijkheid, die voornamelijk bestaat uit spannende verhalen over grote huizen, mooie jongens, mijn ‘nieuwe’ kat en wilde achtervolgingen, die nooit aflopen, omdat… Die rotwekker. Voorzichtig licht ik één ooglid op. Hij zit een beetje vastgeplakt door overdadig mascaragebruik gisteravond. Gisteravond? Oja, ik was bij [i]het muurtje[/i] met José, Petra, Carlo en Hermen. De anderen waren er al vroeg vandoor gegaan. Zij hadden huiswerk en vervelende ouders. Dat is toch juist een reden om buiten te blijven? School. Wat voor dag is het vandaag?

Mijn andere ooglid gaat ook de strijd met de zwaartekracht aan. Het is donderdag. Shit. Ik moet opschieten. Snel ga ik overeind zitten en schuif het gordijn aan de kant. Door prachtig gevormde ijsbloemen lijkt een waterig zonnetje te schitteren. Met mijn nagel kras ik steeltjes aan de bloemen. Koud. Snel steek ik mijn vinger in mijn mond en duik weer onder de kriebeldeken.

Donderdag zal zijn naam wel weer eer aan gaan doen. Mijn vader zal wel weer woest zijn. Negen uur is toch geen tijd om binnen te moeten zijn? Tien uur is beter. In mijn beleving was ik dus gewoon op tijd. Ja, dat ga ik zeggen. Komt goed. Moeizaam laat ik een voet op de witte tegelvloer zakken. Brr.. Hij is zó koud, dat het pijn lijkt te doen. Even doorbijten nu. Voet twee. Pantoffels. In mijn ochtendjas klim ik de ladder aan de buitenkant van ons huis af en ren naar de garage om Tommy, mijn kat, te bevrijden.
“Tommy? Tommy?’
Nergens een poezebeest te bekennen. In paniek ren ik om de garage heen. Ik heb hem gisteravond opgesloten. Zeker weten.

Zolang ik me kan herinneren wil ik al een kat. Mijn vader haat deze dieren, dus heeft er steeds een stokje voor gestoken. Tót ze bij Petra thuis een paar maanden geleden een nestje kittens hadden. Na lang vragen, bidden, smeken kreeg ik de ouders van mijn vriendin zo gek om mij Tommy voor mijn verjaardag te laten geven. De mooiste kitten die ze hadden. Grijs gestreept. Sinds vorige week mijn maatje.

Ook toen was mijn vader al witheet. “Ik wil er geen last van hebben, ’s nachts gaat hij in de garage en je koopt zelf eten voor dat beest”, was nog maar het begin van zijn tirade. Hij eindigde met: “Als ik ook maar één keer last heb van dat mormel, draai ik zijn nek om. Letterlijk.” Maar hij mocht blijven. Mijn mooiste verjaardagscadeau ooit.

“Tommy, Tommy?”
Waarom ben ik niet eerder opgestaan? Waarom heb ik niet gekeken of hij kon ontsnappen? Waarom ben ik niet op tijd thuisgekomen gisteravond? Nu is hij al boos, stel je voor dat hij echt… Zachtjes open ik de achterdeur. Misschien is Tommy naar binnen geglipt en heeft niemand hem gezien. Zacht fluister ik zijn naam op de deel, maar op wat verschrikt muizengetrippel tussen het plafond na; Geen reactie. De gang naar de huiskamer is leeg. Aan de linkerkant luister ik aan de deur van mijn ouders’ slaapkamer. Alleen de snurk van mijn moeder is hoorbaar. Mijn vader is dus al op! Gauw rechts de keuken in, waar ook geen spoor van mijn huisdier te vinden is en weer links naar de eetkamer. De deur staat op een kier. Ik hoor de stem van mijn vader. Stiekem kijk ik om het hoekje.

Mijn vader zit in zijn favoriete stoel. Een onding, waar steeds de kussens uitvallen, maar ik begrijp het genot van fijne stoelen gewoon niet, zegt hij. – Zal wel weer iets met die generatiekloof te maken hebben- Op dicht bij elkaar geknepen knieën ligt Tommy met vier poten in de lucht luid te spinnen.
“Ja, Tommy, laat die stomme vrouwen hier in huis het maar mooi bekijken, hè?” Zijn grote eeltige handen kriebelen het kleine harige buikje. “Wij mannen weten het veel beter.”

Met een harde zwaai open ik de deur verder. Mijn vader springt op. Tommy glipt door mijn benen naar de keuken.
“Wat doet dat kutbeest hier?” roept hij zo boos, dat een verschrikte, extra harde snurk uit de ouderslaapkamer klinkt.
“Goedemorgen, pa.”
“Goedemorgen, meis. Hou dat rotb…” Ik lach naar hem, terwijl ik een eetkamerstoel naar de houtkachel trek.
“Tommy is best lief, hè?” onderbreek ik hem. Zijn blik verzacht.
“Ik haat katten. Maar Tommy. Ach, die haat ik net een beetje minder. Zorg jij dat je vanavond op tijd binnen bent?”

[i] (Jaren later toen ik uit huis ging, werd mij fijntjes medegedeeld, dat ik álles in huis mee mocht nemen, inclusief mijn moeder, als Tommy, het rotbeest, maar bleef.)[/i]