Tot de dood..

Een en al welving. Blond en rond. De kroeg wordt hemel. Ze komt, bijna zwevend, op mij af. Ontwijkt behendig wat uitschietende ellebogen en weet het drankje in haar glas te houden.
Dan passeert ze mij. En trapt met haar hak op mijn voet. Hemel wordt weer kroeg.
‘Oh, sorry,’ zegt ze verschrikt. ‘Dat was niet mijn bedoeling.’
‘Geeft niet hoor,’ antwoord ik laf want als het een kerel was geweest, was dat zeikerige zinnetje niet uit mijn mond gekomen. ‘Mag ik je als pleister op de wond wat aanbieden?,’ vraagt ze.
Grote ogen. Iets scheefstaand hoofd. Er zijn mannen voor minder voor de bijl gegaan.
‘Ja, doe maar een warme melk.’
Even valt ze stil. Kijkt me wantrouwend aan. ’Meen je dat nou? Melk?? Geen bier?’
‘Eh, nee. Ik houd niet van bier,’ hoor ik mijzelf zeggen. Je mag mij er voor wakker maken schat, is wat ik eigenlijk bedoel maar mooie vrouwen houden wel van mannen die zich nou eens niet macho gedragen.
‘Dat hoor je niet vaak,’ zegt ze glimlachend. ’Daarom kost het mij zoveel moeite een vaste relatie te krijgen. Óf ze gebruiken drugs óf ze zuipen óf beiden. Dan weet je al dat het fout gaat. Gebruik je ook geen drugs?’
‘Ik zou het niet in mijn hoofd halen,’ zeg ik verontwaardigd, terwijl mijn hand het halfopgerookte wietje in mijn zak beroerd.
‘Weet je hoeveel relaties er stuk gaan tegenwoordig?’, vraagt ze met haar twee gave wenkbrauwtjes opgetrokken.
‘Geen idee, daar denk ik nooit zoveel over na.’
Ik zeg maar niet dat ik na negen stuk gelopen relaties de tel ben kwijtgeraakt.
‘Negentig procent! Kun je dat begrijpen? En dat meestal door drugs en drank.’
‘Onbegrijpelijk,’ zeg ik hoofdschuddend. ‘Waar gaat het heen met de wereld.’
‘Ja, en ik zou best willen trouwen hoor en kinderen krijgen. Maar ja, vind maar eens een man zonder verslavingen. Tegenwoordig is het al lang niet meer tot de dood ons scheidt.’
‘Gelijk heb je,’ antwoord ik. ‘Alsof je naar een luis op een kale kop zoekt.’
Fout grapje, zie ik in haar ogen. Ze doet een klein stapje terug. Een heel klein stapje, maar toch. Liever zou ik willen dat ze er een vooruit deed. En weer op mijn voet stapte.
‘Heb jij een relatie?,’ vraagt ze dan.
‘Ja, met mijn hond.’
Weer fout!
‘Nee, even serieus. Niet getrouwd of zo?’
Of zo!
‘Nee, want het is net wat je zegt. Trouwen doe je tegenwoordig tot de schijt ons doodt.’
Twee stapjes terug. Neusje iets opgetrokken.

Dan komt een kennis van mij langs. ’Hé Jager, nog een biertje? Of zit je al aan de wodka?’
Nog een stapje terug, omdraaien en weglopen.
En de kans op mijn zoveelste mislukte relatie zweeft gracieus naar de andere kant van de bar.