Tot rollator!

Daar zit ze dan, moederziel alleen. Een moeder heeft ze allang niet meer en helaas is ze ook nooit moeder geweest. Als ze nog normaal kón lopen, zou ze zeker met haar ziel onder de arm de straat op gaan. Liever contact met mensen uit medelijden dan helemaal geen contact. Ze heeft geluk dat de SRV wagen nog bij haar door de straat rijdt, anders was ze allang van de honger omgekomen. Vroeger bleef de SRV man nog wel eens een kopje koffie drinken, maar daar heeft hij echt geen tijd meer voor. Voor iedere euro moet gebikkeld worden en al helemaal hier in dit kleine afgelegen dorpje. De jeugd trekt naar de stad en alles wat grijs en bejaard is en wordt blijft er wonen. Zij hebben geen andere keus. Waar zouden ze heen moeten? De SRV wagen is het ook meteen het enige voertuig dat langs haar huis rijdt. Met de komst van de nieuwe rondweg is het wel akelig stil geworden. Vroeger klaagde ze dat iedereen zo hard langs scheurde over het kleine weggetje en nu zou ze wel willen smeken nog eens van de sokken gereden te worden. Haalde ze te voet de weg nog maar.

Een telefoon heeft ze ook niet meer. Wie zou ze moeten bellen? Kinderen of kleinkinderen? Die heeft ze niet. Vrienden of vriendinnen? Die zijn inmiddels overleden. De SRV man? Die brengt al jaren twee keer per week dezelfde boodschappen. En zoals gezegd, hij heeft het druk genoeg zijn hoofd boven water te houden. Zo iemand val je toch niet lastig met gezeur van een ouwe vrouw?

In huis beweegt ze zich voort door met de ene hand op haar half versleten wandelstok te steunen en met de andere de meubels op haar route vast te grijpen. Nee, makkelijk gaat het allemaal niet meer.

TV heeft ze gelukkig nog wel, al zijn het alleen maar de publieke zenders. Daar zag ze iets, dat haar uit de brand zou kunnen helpen. Een aflevering van Max met hulpmiddelen voor ouderen. Een 45 kilometer wagentje vond ze al te eng en dat zou ze toch nooit kunnen betalen. Van die andere elektrische dingen moest ze verder ook niets hebben. Maar een rollator, dat zou uitkomst bieden! Tja hoe kom je aan zo’n ding. Voor meer informatie kon ze bellen of melen wat dat dan ook maar mocht betekenen. Daarvoor had ze ook nog wel Spaargeld, maar ja, hoe koop je iets buiten de deur, als je de deur niet uit kunt? Hoe koop je een rollator, zonder rollator?

Met die vraag in gedachten dutte ze iedere avond in, in haar groezelige stoel, in haar groezelige kleding. Het enige waar ze nog hoop op had was te sterven, vredig in haar bed. Maar haar bed had ze al in maanden niet meer gezien. Te ver lopen.