Het gezicht raakt het glas en herinneringen komen omhoog in de leegte van twee verdwaalde ogen. Opnieuw is ze iets kwijt en opnieuw is het nergens meer te vinden. Het gezicht in de spiegel is verworden tot het gezicht van iemand die haar nooit gekend lijkt te hebben. Ze hoort niet wat ze zegt, ze begrijp niet wat ze denkt. Het is uitputtend, om iets te proberen te verstaan vanuit een taal die ze nooit heeft leren spreken. Waar is de liefde, waar bevindt zich het hart, waar heeft het einde zich zo krachtig afgetekend waar het begin nog niet eens was begonnen? De mond beweegt zonder geluid te maken. In gedachten verlaat ze de wereld, om af te reizen naar onsamenhangende beelden van wat ooit is geweest. De jaren zijn als zand door haar vingers gegleden. Als een verdwaasde toeschouwer keek ze toe zonder ooit het besef te hebben gehad dat ze deel had kunnen nemen. Ze had mee kunnen doen, ze had mee kunnen lachen. Ze had het gekund, maar ze besefte het niet.

Haar reflectie is alles wat ze nog heeft, ze daagt haar uit, verleidt haar om een naam uit te spreken waarvan ze de letters enkel nog op een graf ontmoet. De toekomstige tijd was nooit voor haar bestemd, ze is alleen achtergebleven met het beeld van een gezicht waarvan de structuur van de schedel zich al lang en breed heeft afgetekend. Huid is een verpakking, een camouflage van de ziel, maar god wat mist ze de warmte van haar huid.

Ze dwingt zichzelf om uit de spiegel te treden. Met haar vuisten slaat ze op het beslagen glas, terwijl ze haar gal spuugt over het vacuüm van haar bewegingloze zelf. Bloed stroomt over haar handen, maar ze blijft gevoelloos voor pijn. Er is niets meer dat haar ooit nog tot leven zal brengen. Als een levenloze kloon, staat ze in de namiddag van een leven dat veel te vroeg tot een einde is gekomen. Ze verdrinkt in de reflectie van de reflectie van haar geest, haar huid laat los en er blijft niets meer van haar over.

Op gebroken vleugels kan niemand meer vliegen, en het besef dringt tot haar door dat zelfs de zuiverste tranen haar geen leven meer kunnen brengen. De transformatie heeft plaatsgevonden. Het was onomkeerbaar, het stond terzijde van eigen inbreng of initiatief. Haar huid is vergaan en haar grijze botten zijn al het tastbare dat er nog van haar is over gebleven. Ze wist het, maar ze geloofde het niet.

Ze is dood, al jaren, maar ze besefte het niet.

Categorieën: Fictie

11 reacties

WritersBlocq · 24 januari 2006 op 17:49

IJselijk koud en heet tegelijk geschreven, hoe krijg je het voor elkaar? Ik vraag me nu af óf ik wel moet quoten, ergens is het zonde. Deze wil te graag, te mooi om maar een keertje te lezen:[quote]Ze verdrinkt in de reflectie van de reflectie van haar geest, haar huid laat los en er blijft niets meer van haar over.[/quote]

wendy77 · 24 januari 2006 op 17:53

Hij staat weer als een huis Troy!
Hij doet me denken aan een film met Nicole Kidman, maar kan er ff niet opkomen.
Ik ga er nog naar op zoek.

Mup · 24 januari 2006 op 21:33

*ben er stil van modus*

Groet Mup.

Li · 24 januari 2006 op 21:54

[quote]De jaren zijn als zand door haar vingers gegleden. Als een verdwaasde toeschouwer keek ze toe zonder ooit het besef te hebben gehad dat ze deel had kunnen nemen. Ze had mee kunnen doen, ze had mee kunnen lachen. Ze had het gekund, maar ze besefte het niet. [/quote]

Bovenstaande quote zegt onnoemelijk veel

[quote]Hij doet me denken aan een film met Nicole Kidman, maar kan er ff niet opkomen[/quote]

Je bedoelt waarschijnlijk The Others Wendy. Die film was onlangs op tv.

Li

Trukie · 24 januari 2006 op 23:30

Wederom mooi.

melady · 25 januari 2006 op 00:34

Misschien een borderline Troy.
Wie zal het zeggen.
Ik vind dit één van je allerslechte schrijfsels.

Je kan veel en veel beter.

wendy77 · 25 januari 2006 op 08:38

@Li: juistem, dat is hem! Thanx 😉

Mosje · 25 januari 2006 op 11:59

De teksten van Frank Boeijen klinken erg mooi, maar soms snap ik er geen hout van. Dat heb ik met jouw teksten soms ook Troy. Het leest lekker, maar soms is het ondoorgrondelijk.

KingArthur · 25 januari 2006 op 16:18

Ik spreek niet graag in termen van beste of slechtste maar ik moet toch ook zeggen dat ik (ondanks de weer mooie schrijfstijl) hier niet kapot van ben.

Misschien viel mijn oog te vroeg op de laatste regel. Daardoor voelt elke alinea als een herhaling van de voorgaande.

Eens met Melady, je kan beter.

WritersBlocq · 25 januari 2006 op 19:08

😕 [quote]Misschien viel mijn oog te vroeg op de laatste regel. Daardoor voelt elke alinea als een herhaling van de voorgaande.[/quote]
Begrijp ik de columns van Troy steeds beter, begrijp ik 2 reacties niet 😕
Die van King en Melady zijn mij een raadsel…….
King, als je niet meer verrast bent door al het voorgaande aan de laatste regel nadat je eerst de laatste regel hebt gelezen, dan ligt dat aan jezelf en niet aan de column, toch?

Dees · 26 januari 2006 op 09:18

Mijn gevoel raakt het deze keer ook niet.

Maar dat wil niet zeggen dat het een slecht stukje is. 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder