Trauma (of niet)

Ieder mens kent wel een aantal momenten in zijn leven dat hij nooit zal kunnen vergeten en waar hij of zij geregeld nog even aan zal terugdenken, al dan niet met huivering. Ik heb ook van die momenten, maar één daarvan zou ik met u willen delen. Vooral omdat ik hier nog elke dag in zowel positieve als negatieve zin aan moet terugdenken en het bepalend is geweest voor de persoon die ik nu ben.

Het was Februari 1998. Ik was tien jaar oud en zat in groep zes van de basisschool.
Het was pauze en iedereen speelde op het schoolplein. Ik niet, ik had geen vriendjes.

Toch wilde ik mij niet vervelen in de pauze en daarom toog ik naar het schuurtje op het plein, daar was vaak iets te vinden om mee te spelen. Ik deed de deur open en trof achter de deur twee jongens uit groep 7 aan. Ik zal ze voor het gemak Tim en Erik noemen.

Ik kende deze jongens niet zo heel erg goed, daarom werd ik er een beetje zenuwachtig van. Door dat ik in de klas buitengesloten werd was ik indertijd nogal mensenschuw geworden.

Toch liep ik verder het schuurtje in en deed de deur achter mij dicht. ‘Doe op slot’ zei Erik. Ik vroeg me af waarom ik dat zou moeten doen, maar gehoorzaamde de jongen wel. Hij was per slot van rekening een jaar ouder dan ik en daar zou ik nooit tegenop hebben gekund.

De jongens stonden nu beiden tegenover me. Ze hadden een vreemde blik in hun ogen, toch verontruste het me niet.
‘We doen een spelletje’ zei Tim. Erik vulde aan: ‘Wil je meedoen?’

Dat wilde ik maar al te graag natuurlijk, na het hele schooljaar alleen te hebben moeten spelen leek het me geweldig om nu eens wat met anderen te kunnen doen in de pauze, ookal waren ze een jaar ouder.

Ik vroeg wat voor spelletje ze in gedachte hadden. Tim vertelde me dat het een heel spannend spelletje was. Eigenlijk had ik toen al iets moeten vermoeden, maar naïef als ik was reageerde ik er enthousiast op.

Daarna ging het eigenlijk heel snel. Voor ik het wist stond ik met mijn broek op mijn enkels voorovergebogen en stond achter mij Erik zijn broek los te maken. Ik wist niet wat me overkwam, ik had nog nauwelijks voorlichting gehad. Misschien dat ik daardoor nog niet zo de ernst van de situatie inschatte.

Het voelde warm en vies. Tim hield me in bedwang terwijl Erik mij vanachter penetreerde. Na minuten was hij klaar, er gebeurde daarbij eigenlijk vrij weinig. Als jongen van 11 was hij tenslotte ook nog niet volledig ontwikkeld. Toen Erik eindelijk klaar was draaiden ze de rollen om, ik voelde me miserabel en had het gevoel dat ik moest kotsen.

Toen Tim net bezig was ging de bel. Beide jongens wisten niet hoe gauw ze hun broek op moesten hijsen en vluchtten de schuur uit.

Na twee uur vonden ze me pas. Ik werd afgevoerd en later ook verhoord, toch heb ik nooit iets losgelaten. Tot nu, u de lezer bent de eerste die hoort wat er op die februarimiddag in 1998 is gebeurd. Ook al weet niemand ervan, dit is wat alles wat ik mijn verdere leven gebeurt is bepaald heeft. Ik ben deze gebeurtenis. Ik ben een verkrachting. Mijn leven is kapot. Sinds toen.