Het geluid van brommende vliegtuigmotoren. Eén oorverdovende klap. Duizenden schreeuwende mensen, huilende mensen, gillende mensen “oh my God.” Wéér het geraas van vliegtuigmotoren, één tweede oorverdovende klap. Het geluid gaat door merg en been. Het filmdoek licht op. Rennende New Yorkers, gillende New Yorkers, biddende New Yorkers, één blik op alle gezichten; een blik van ongeloof. Een decor van puin, brand, stof en vuil, de normaal zo zelfverzekerde stad, nu in pure staat van wanhoop. Het beeld brengt meer dan kippenvel. Florida, het is elf september 2001 enkele minuten na de eerste oorverdovende klap in New York. George W. Bush staat op het punt een leesuur bij te wonen van een schoolklasje als hem wordt vertelt dat vlucht 11 van American Airlines het WTC is binnengevlogen. Zijn onderlip zakt wat omlaag, hij knikt en stapt onder veel publiciteit het klaslokaal binnen. Opgewonden kinderogen. Trotse leerkrachten en een glimlachende Bush. De kinderen lezen voor. Minuten gaan voorbij. Een raadgever van het witte huis loopt op Bush af, hij fluistert dat een tweede vliegtuig het WTC heeft geraakt. Bush knikt, kijkt bedenkelijk en neemt een belangrijke beslissing. Hij pakt het leesboekje over een meisje dat een geit als huisdier heeft en begint erin te lezen. Bijna zeven minuten gaan voorbij. Zeven minuten van pijn, dood en wanhoop. Niet voor Bush, hij leest een kinderboek.
Het is 12 augustus 2004, de klok slaat bijna acht uur in het Kijkhuis te Leiden. Een bioscoop met één zaal. Een bioscoop waar de kaartverkoop nog plaatsvindt door het aantal bezoekers te turven in een schriftje. De opbrengst van de kaartverkoop verdwijnt in een sigarenkistje waaruit de kaartverkoper net zijn laatste sigaar heeft opgestoken. Het is een prachtige zomeravond. Paartjes wandelen verliefd langs de velen grachtjes. Geuren van eten en lachende mensen op de velen terrassen. De stad in al haar zomerpracht straalt gezelligheid en vrede uit. Het is een avond waarop ik mezelf laat confronteren met de waarheid over Bush en zijn strijdplan volgens Michael Moore in de documentaire Fahrenheit 911.
12 augustus 2004, de klok slaat elf uur. Ik lig in bed. Door het open raam hoor ik het geluid van krekels en een haan. Geluiden van vrede, puurheid en eerlijkheid. Ik ruik de zachte zomerbries, een geur die gisteren nog zo vredig leek. Vanavond wordt dit overspoelt door wantrouwen in het vertrouwen. De krekels laten zich overstelpen door rondvliegende granaten en bommen. Bush houdt vakantie op zijn ranch in Texas. De haan komt niet boven een huilende moeder uit die het levenloze rompje van haar tweejarige zoontje in de armen houdt en om Allah roept. De Bin Laden’s en Bush’ hebben dezelfde zakelijke belangen. De zomerbries blaast als de stofwolk van het WTC mijn slaapkamer in. Vervalsing van documenten. Feiten, aannames, bronnen, beschuldigingen en verhalen. Geld en macht torenen uit boven het menselijke. Mijn gedachten draaien 180 graden (om). Politiek leiders, filmmakers en journalisten. Wie is te vertrouwen, wat is te geloven? Welke propaganda is waarheid?
Een onuitwisbare waarheid; het boek over het meisje met de geit zal nog door velen kinderen worden gelezen. De liefdevolle verhalen over jongetjes en meisjes, vaders en moeders en broers en zussen zullen nog vaak worden herlezen…in de gedachten van de nabestaanden.
Eerlijkheid is de weg naar vrede. Valt deze nog te bewandelen?
www.kijkhuis.nl
www.michaelmoore.com
12 reacties
ReporterL · 17 augustus 2004 op 18:53
Heb de documentaire ook gezien. Ik vind het wel jammer dat het doel Moore is de publieke opinie te beinvloeden in plaats van objectieve feiten weer te geven. Aan de andere kant is er al genoeg nieuws verschenen in het voordeel van Bush. Het was in ieder geval heerlijk om te zien, en het zet je zeker aan het denken!
Zo lang er nog mensen zijn die knokken voor een betere wereld, is er nog wel een weg te bewandelen.
Raindog · 17 augustus 2004 op 20:55
[quote]de waarheid over Bush en zijn strijdplan volgens Michael Moore[/quote]
Heel terecht zo omschreven. De feitelijke waarde van Moore’s doekproduct is zeer betrekkelijk. Of het nu een film, een docu of fictie is weet Moore zelf niet eens meer. De grote mond die hij daar over had (“geen onjuistheden in mijn film en wie die wel vindt krijgt $10.000 van me”) is hem vakkundig gesnoerd door Time Magazine die even later met een handvol fouten aan kwam zetten.
Tuurlijk is Bush ook propaganda, net zoals Kerry dat is en Moore dat is. Ik ben het met ReporterL eens: zolang er mensen zijn die knokken voor een betere wereld, is er nog een weg te bewandelen. Mijn lot liever in handen van een texaanse cowbo met kloten dan van een stelletje laffe geloofsfanatici uit het Midden-Oosten! (Ik hoop trouwens dat ik je opmerking nu niet uit zijn verband heb gerukt ReporterL)
Het leed, ach, daar zijn geen woorden voor. Er is in ieder geval een in- en inmisdadig regime opgeruimd. Zoals een gevluchte Iraqi onlangs hier in Nederland zei: “Dertien jaar Saddam hebben ons uitsluitend analfabetisme gebracht en alles wat we nu zien is daar het uitvloeisel van.”
Wie zich liever niet door mij laat voorlichten – wat ik me zeer goed voorkan stellen – en ook moeite heeft met Bush maar toch ook wel weer een beetje met Moore, maak ik graag attent op de documentaire ‘Saddam’s Mass Graves’ van de Koerdische filmmaker Jano Rosebiani. Misschien kunnen 270 massagraven en 290.000 tot 1 miljoen vermisten (niemand weet het namelijk precies) en 5000 wèl geïdentificeerde lichamen ‘iets’ aan de discussie toevoegen. In Irak deed het dat namelijk wel waar de film al enkele malen op tv vertoond is (mooi he, vrijheid.) De filmmaker noemt zich niet politiek geëngageerd. Hij vindt namelijk dat ideologie zijn artistieke integriteit verpest, dit – inkoppertje – in tegenstelling tot……. juist.
Hopelijk is deze documentaire binnenkort ook in de zalen te vinden. Ik ben benieuwd hoeveel mensen zich daar warm voor gaan lopen.
ignatius · 17 augustus 2004 op 21:28
Zoals Maarten van Rossum laatst al aangaf laat Michael Moore t.a.v. de feiten nogal wat steken vallen. Dit laat niet onverlet dat zijn kritisch geluid meer dan welkom is zodat ieder zelf zijn mening kan vormen. Dit i.t.t. de religieuze fascisten van die Al-Sadr. Waar was verdomme die geestelijkheid toen Saddam hun volk aan het verkrachten, mishandelen, folteren, executeren etc. was? Heb ik ze niet gehoord. Anderzijds herinneren we ons de 1e Golfoorlog? Wie steunde toen wie? Precies! Het is allemaal een grote misselijkmakende bende en zonder types als Mr. Moore zouden ook wij als een stel blatende schapen achter de een of ander aanlopen. En waar gaan schapen naartoe…?
Petje af. Prima column.
Mosje · 17 augustus 2004 op 22:34
[quote]Welke propaganda is waarheid?[/quote]Als je een heel klein beetje van de waarheid wilt achterhalen, dan zit er helaas maar één ding op: Je zult moeten lezen, veel lezen: boeken, tijdschriften, kranten. En je zult moeten zien, veel zien: journaals, films, documentaires. En je zult moeten nadenken, veel nadenken.
Tja, en dan ben je er nog niet, want dan zul je zelf een mening moeten vormen, en niemand die je daarbij helpt, dat zul je helemaal alleen moeten doen.
Verdomme, ik lees het bovenstaande nog eens door, en het klinkt wel erg paternalistisch.
😛
Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is dat ik na het zien van een documentaire nooit denk: O ja, en zo zit het dus. Ben altijd geneigd op zoek te gaan naar tegengeluiden.
Wonderland · 17 augustus 2004 op 22:35
Laat ik voorop stellen dat ik geen politicoloog ben. Dus een diepzinnige mening over deze oorlog heb ik niet, en wil ik eerlijkheidshalve ook niet hebben. Alle meningen die ik uit, zijn gebaseerd op uitingen in de media en op persoonlijke gevoelsaspecten.
Vanuit het verleden is bewezen dat oorlogen draaien om machtsspelletjes. Deze oorlog gaat verder dan een machtsspelletje. Het gaat over zakelijke belangen van politiekleiders waar de burger het slachtoffer van wordt. Wat ik met deze column heb willen aanduiden is:
Waar kunnen wij, wereldburgers, nog in geloven?
De politiek? Die een bepalende strategie hanteert, misschien wel gebaseerd is op overeenkomsten uit het verleden, of juist over toekomstig te sluiten akkoorden. Een Filmmaker als Michael Moore, die anti Bush is, en daarom zijn documentaire baseert op onjuistheden van Bush? Of mogen we de journalisten geloven, die op hun beurt de waarheid vertellen? Wat is waarheid? Wie spreekt de waarheid?
Iedereen kent het; Er ontstaat een meningsverschil binnen een vriendenkring. Na korte tijd heeft een ieder zijn of haar mening erover, gebaseerd op eigen emotie en ratio. Dit komt voort uit geloofsovertuiging, achtergrond en nog vele ander aspecten. Na verloop van tijd is het niet duidelijk wie de echte waarheid spreekt.
De documentaire van Michael Moore, de politieke strategie en de invloeden van eenzijdige media vind ik beangstigend omdat zij hiermee strategische denkbeelden, gebaseerd op (zgn.) feiten, wereldkundig maken. Wereldburgers baseren hierop hun mening, hun gevoel en gedrag t.a.v. de oorlog. Een tweedeling, misschien wel een driedeling ontstaat. Daarom vraag ik mezelf hardop af welke belangen, van een ieder op bepalend niveau, de waarheid spreken. Zolang we dat niet weten valt de weg naar vrede, eerlijkheid, nog lang niet te bewandelen.
Raindog · 17 augustus 2004 op 23:07
Klopt hoor Wonderland. Ik vind die Bush-afzeikerij net ietsjes te makkelijk en te sociaal gewenst waardoor ik nog wel eens wat primair wil reageren. Hiermee heb ik echter nog niets over jouw column gezegd die ik goed geschreven vond om de volgende reden. In de veelheid van informatie is het zo vreselijk moeilijk om een mening en positie te bepalen. Het is volstrekt onduidelijk wie er liegt, propageert, feiten kleurt of wie er eigenlijk nog de waarheid spreekt. In een mediamaatschappij zoals de onze is de waarheid zoals die ons voorgeschoteld wordt vaak even discutabel als de waarheid die de arme sloebers daar in het Midden-Oosten voorgeschoteld krijgen. Die vertwijfeling heb ik zelf ook heel erg ervaren in dezen. Los van de Irak-kwestie, was ik persoonlijk echter al tot de conclusie gekomen dat er niets zoiets bestaat als 1 absolute waarheid. Mijn mening over Irak is dan ook voornamelijk gebaseerd op iets dat zich het best laat vergelijken met ‘moraal’.
Voor wereldvrede heb ik me maar voorgenomen dat het in mijn naaste omgeving begint. Dit vanuit een wensgedachte dat, wanneer iedereen dit in de praktijk zou proberen te brengen, het er vroeger of later simpelweg van moet komen.
Bakema_NL · 18 augustus 2004 op 01:54
Toch prettig eens een min of meer gelijkgestemde ziel te zien als een Raindog, die ook niet automatisch meebrult met alle anti-Bush lieden, die het overwegend doen omdat “de anderen” dat ook doen.
rrobin · 18 augustus 2004 op 02:45
Eerlijkheid en politiek.. Mensen en vrede?
Een verdomd mooi stukkie column 😀
Ma3anne · 18 augustus 2004 op 08:17
Kijk eens naar een simpele ruzie tussen kinderen, die voor ons als volwassenen te overzien is. Hoor de verhalen van beide ruziemakertjes, waarom ze geslagen of geschopt hebben. De leugens vliegen je om de oren. Of is het de waarheid? Redeneert niet elk kind naar zichzelf toe? Begint het niet altijd te vertellen vanaf het moment dat zijn klap of schop een gerechtvaardigde actie was? Hoe krijg je twee van die heethoofdjes aan hun verstand gepraat dat het fout is wat ze deden en hoe krijg je ze weer zo ver dat ze samen door één deur kunnen?
Oorlogen zijn ongelooflijk complexe ruzies, waar iedereen zijn acties zal verdedigen en zowel mede- als tegenstanders zal vinden. Wie heeft gelijk? Wat is leugen of waarheid?
Ik weet het niet. Sinds ik kinderruzies heb proberen te doorgronden ben ik de draad kwijtgeraakt. Leugen en waarheid zitten ingewikkeld in elkaar verstrengeld. Er zit altijd een eigenbelang in dat verdedigd wordt.
En toch moet je soms als volwassene een beslissing nemen wie gestraft wordt en wie niet… sja, en dan kun je er wel eens flink naast zitten.
Irak: wie heeft gelijk? Ik denk iedereen zo langzamerhand en dat maakt de situatie met de dag ingewikkelder.
Ik denk dat we nog lang moeten wachten tot de partijen elkaar een hand zullen geven en “vrede” zullen zeggen in dit geval. Dat is bij kinderruzies gelukkig wat simpeler.
Wonderland · 18 augustus 2004 op 10:39
Met het oog op vrijheid van meningsuiting bestaan Anti-bushers al geruime tijd. Dit is zelfs goed aangezien we anders vanuit de burger naar de politiek een dictatuurachtige omgeving creëren. Het feit dat gedurende Bush’ ambtsperiode steeds meer anti aanhangers ontstonden en ontstaan, heeft voor een deel te maken met communicatie. Vanuit de politiek vindt de eerste filtering plaats over wat wel en niet naar buiten wordt gebracht. De media vertaalt dit richting de burger, die volgens zijn of haar normen en waarden, persoonlijke mening en gevoel, achtergrond, geloofsovertuiging etc. vertaalt. Om deze reden heeft een ieder een mening over Bush, het Midden Oosten, de oorlog etc. Per definitie kan niet 1 persoon de waarheid worden toegekend, wel kan worden gesteld dat met een behoorlijke dosis zout de waarheid volgens Moore een stuk waarheid is, evenals Bush waarheid in zich heeft en ook het Midden Oosten.
Waar ik enigszins bang voor ben is dat beslissingen vanuit de politiek, met mondiale invloeden, worden genomen op basis van in het verleden gemaakte overeenkomsten of in de toekomst te sluiten akkoorden. Zeker in tijden waarin geloofsovertuigingen haar overtuigende aanhangers kent. Afgelopen jaar zei een docent filosofie mij dat een land geregeerd moet worden door filosofen. Filosofen weten zaken te beredeneren vanuit de oorsprong. De oorsprong van het zijn, het weten. Vanuit hier kunnen gedegen beslissingen worden genomen. Inmiddels deel ik zijn mening hierin.
Dan de laatste opmerking, want anders ga ik doordraven over dit onderwerp. Toch grappig dat een ieder vrede wilt in deze wereld, maar vaak binnen eigen omgeving niet eens de vrede weet te handhaven. Dus inderdaad Raindog, laten we beginnen bij het begin. Laten we doen, wat binnen onze macht ligt; Oprechtheid richting onze naasten. De basis van vrede.
rrobin · 18 augustus 2004 op 13:54
[quote]worden genomen op basis van in het verleden gemaakte overeenkomsten of in de toekomst te sluiten akkoorden[/quote]
Always has been, always will be. Daarom heet het politiek, en de politicus verdedigt met zijn machtsmiddelen zijn belangen. De machtsmiddelen waarheid en geld, om de landsbelangen en eigenbelangen te dienen.
[quote] Afgelopen jaar zei een docent filosofie mij dat een land geregeerd moet worden door filosofen.[/quote]
Op dat moment werd zeker Plato behandeld? En door welk type sofisten zouden we geregeerd moeten worden? Hedonisten? Vedantisten? Vanalles wat?
De gedachtengang van een regering van sofisten is een aristocratische, en feitelijk hebben we zoiets al. De kapitalisten die de democratie besturen met geld en meningverdelers zijn in veel opzichten ‘de besten’. Vind jij dan niet dat Microsoft boven de wet moet staan? 😕
Ongeacht de gedachtegang van de bestuurder, zij het een sofist, mathemist of theist; het gaat om de integriteit van de persoon.
Hmz, we beginnen offtopic te rollen..
Wonderland · 19 augustus 2004 op 10:23
Aan rrobin
Voorop stellend, we wijken inderdaad van het onderwerp af, én, nogmaals, ik ben geen politicoloog, maar heb wel beeldvorming van, en een mening over een wereld waarin ik leef. En ik vind naar eerlijkheid van gedachten wisselen over dit onderwerp een leuke bezigheid.
Juist in het kader van de integriteit van politiekleiders, denk ik dat besturing van landen door mensen die daadwerkelijk weten wat de grondbeginselen van het menselijk bestaan zijn, en deze kunnen vertalen naar mondiale bewegingen, verstandig is. Juist in tijden waarin zware geloofsaanhangers voor delingen in de maatschappij zorgen, denk ik dat landen geregeerd dienen te worden door mensen die hier overheen kunnen kijken. Door welk ‘soort’ dit gedaan moet worden; op dit moment door puinruimers, alvorens we ons op toekomstige strategieën kunnen storten. Het moge duidelijk zijn dat de wereldleiders zich momenteel bezighouden met politieke machtsspelletjes, gebaseerd op geld waar de burger, in velen facetten, het van slachtoffer wordt.
Misschien heb nog geen respectabele leeftijd bereikt voor diepzinnig onderbouwde politieke meningen. Misschien reikt mijn politieke kennis niet ver genoeg voor filtering van mijn mening op een openbaar klankbord. Misschien gaat mijn filosofische kennis niet veel verder dan een ‘Plato lesje’. Maar juist ondanks deze onwetendheden dat denk ik dat mijn oplossingsgerichte mening, gericht op een zuiver oprechte maatschappij, van groot belang is.
Gelukkig heeft Plato bestaan, zodat vele andere filosofen hem konden bekritiseren en aanvullen, en zijn bevindingen konden en kunnen gebruiken als grondbeginsel voor verdere bevindingen, zoals het categorisch imperatief:
1. Altijd handelen volgens een regel waarvan je zou willen dat het een algemeen geldende wet zou zijn.
2. Dat je een mens altijd als een doel op zichzelf moet behandelen en niet als middel voor iets anders.
3. Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Worden deze regels nageleefd door de huidige politiek?
Nu gaan we echt offtopic! :peace: