Mijn tuinhuis begint steeds meer te lijken op de slang Hydra van Lerna uit de Griekse mythologie. Het monster dat Hercules moest verslaan als één van twaalf werken om goed te maken, dat hij in een vlaag van waanzin zijn vrouw en kinderen vermoordde. De moeilijkheidsgraad zat daar in dat voor iedere kop die Hercules van het beest afhakte er twee terugkwamen.
Ik heb geen herinneringen aan vorige levens, maar wellicht heb ik toch ooit iets misdaan wat ik moet goedmaken bij het renoveren van mijn idylle, want iedere keer als ik denk dat ik een klus heb geklaard komen er minstens twee bij.
Binnen is het best aardig opgeknapt vergeleken met een half jaar geleden. Alleen er was ook nog een zijwand buiten in een niet al te goede staat. Op het moment dat ik het plan opvatte dat ik best zelf die paar planken kon vervangen zag het er nog aardig uit. Maar in de hitte van het voorjaar ontstonden er enorme kieren tussen de planken en de natte zomer deed de rest. Zo rot als een mispel zou mijn vader zeggen. Dus door en door verrot zoals de vrucht van de mispelaar die men net iets te lang heeft laten liggen voor het consumeren.
Gelukkig brak tweede helft september toch nog even de zomer aan. Eenmaal A gezegd kan men de B niet weigeren. Met het optimistische idee dat het mooie weer zeker zes weken zou aanhouden sloopte ik snel de wand er af! Bestelde hout bij de Gamma en terwijl ik op de bezorging wachtte zaagde ik in gedachten de planken op maat. Schuurde, beitste een schroefde alles weer op zijn plaats. Laat de kou en winter maar komen! Tegen die tijd zou ik heerlijk in mijn verwarmde tuinhuis met kaarslicht nieuwe verhalen bij elkaar zitten te dromen.
Zo is het niet gegaan. Het mooie weer bleef bij een echt Ouwewijvenzomer en ik heb mijn tuinhuis met een oranje zeil afgedekt, waardoor het nu met een beetje verbeelding op een kerststal lijk. Behalve de buitenwand heb ik ook een groot gedeelte van de oude middenhut moeten verwijderen.
Bedekt en aangevreten door alles wat je maar in een insectenboek tegen kan komen was het not done om dat te laten zitten. Flink aangetast kwam ook het oorspronkelijke kozijn achter de betimmering vandaan. Een paar spijkers eruit en voila het raam functioneerde weer naar waar het voor diende. Het lijkt me zo heerlijk een raam in mijn tuinhuis dat ik naar wens kan opendoen of sluiten, maar hoe krijg ik het weer in een fatsoenlijke staat? Een probleem waarvoor een vorige eigenaar zich kennelijk ook gesteld zag, maar jammerlijk genoeg voor de simpele oplossing koos.
Ik heb nog een paar klusbedrijven gebeld en gemaild maar tot nu toe geen antwoord op mijn hulpvraag gekregen. Het hout is gebracht en wacht op verwerking. Intussen ben ik weer aan de slag gegaan met STOP ROT en denk na: Hoe moeilijk zal het zijn om zelf een goed functionerend raam te maken?
Met foto’s: http://belichtingstijd.blogspot.nl/2011/10/het-monster-met-negen-koppen.html
3 reacties
Harrie · 10 juli 2013 op 17:01
Naar sprookje hoor. Dat van die negen koppen. Maar als ik goed tel dan moet het monster toch acht of tien koppen hebben. Bij iedere slag komt er eentje bij. Dan moet het totaal een even getal zijn. Ja, ja. Ik heb de Cito goed doorstaan.
Mien · 10 juli 2013 op 17:39
Oranje boven.
We zijn er bijna.
Of komt er nog een terugblik vanaf 2013?
Libelle · 11 juli 2013 op 14:38
Vergeet niet een loden koker met wat gegevens in te metselen Si. Met gegevens over jouzelf en de pennenvruchten die er in jouw schuilhut onstonden/ontstaan.
Een nieuwe eigenaar zal op jouw fundament, in 2050 of zo, een Ikea huisje willen plaatsen met een wijnkoeler op zonnecellen en een frituurpan op aardwarmte. God verhoedde het! Op die plaats moet een monument komen.
Sluit een relikwie in, een haarlokje is snel geconserveerd.