Twee weken Muppen

Een bijzondere vakantie was het dit jaar. Eentje om nooit meer te vergeten. Allereerst was het voor de jongste twee kinderen hun eerste vliegreis. En als je iets nieuws doet doe het dan ook gelijk goed is ons motto. We vlogen bijna 10 uren lang naar een zonnig eiland op de Antillen. Niet bepaald een vakantieland waar wij zelf voor zouden kiezen, dat hebben vriendin en onze oudste dochter voor ons gedaan. Zij zijn er gaan wonen en werken, voor ons dus de reden om daar een kijkje te nemen.

De spanning stijgt al als we in moeten pakken, ik ben gewend de caravan in te pakken en niet een koffer. Per persoon maximaal 20 kg en ik heb al een stapel boeken klaar liggen voor dochter en vriendin, die moeten zeker mee. Ik kan ze aardig verdelen over de vier koffers.
De nieuwste van Ton zit in mijn handbagage, zodat ik die kan lezen, voor hij cadeau gedaan wordt aan vriendin Mup.

Donkere Nederlandse luchten en elf graden, de dag van vertrek is aangebroken en begint, afgezien van de temperatuur, al op zijn Antilliaans met twee uur vertraging, geen ramp we hebben alle tijd. Als we alle douane perikelen gehad hebben, stijgt het toestel op. Ik blijf dat een wonder vinden dat zo’n grote ijzeren vogel de lucht in vliegt. De beide jongens vinden het geweldig als we boven de wolken vliegen.

Na een tussenlanding op Aruba, landden we dan eindelijk op de plek van bestemming. Na acht maanden zie wij nu snel dochter en grote zus weer, voor mijn vriendin is het al bijna elf maanden geleden dat ik haar voor het laatst zag. Dat was wat ik hoopte toen we uitstapte.
Helaas werd ons geduld nogmaals op de proef gesteld, de deur van het bagageruim wilde niet open gaan en we hebben nog bijna twee uur moeten wachten op onze koffers.

Toen we eindelijk naar buiten mochten, kregen we een dubbel warm veel-armig welkom. Het weerzien is niet te beschrijven, dat doe ik ook niet. Onze spullen werden in de twee auto’s geladen en zij brachten ons naar het vakantieadres, tijdens deze korte rit hadden we elkaar al heel veel te vertellen. Het was een woordenstroom van alle kanten, wat heb ik dit maandenlang gemist.

Ons tijdelijke huis is mooi en we drinken gezamenlijk wat, de kinderen van beide gezinnen gaan met elkaar om of het gisteren was dat ze elkaar nog zagen. Na een uurtje of wat vertrekt vriendin met haar gezin en gaan onze jongsten twee naar bed.

De jongste komt terug uit zijn slaapkamer en vraagt waar zijn dekbed is. Ik begin zachtjes te lachen, vraag hem waar hij een dekbed voor nodig denkt te hebben. Het is avond/nacht en dertig graden en dit jochie zoekt een dekbed. Wat zijn we gewend aan onze gewoontes.

De volgende dag genieten we volop van het mooie weer en het samenzijn en besluiten naar het strand te gaan. Ik doe de schuifpui op slot en wil net via de voordeur het huis verlaten als ik een grote klap hoor. Onze jongste knalt met zijn hele lichaam tegen de schuifpui aan, die tot nu toe de hele tijd heeft opengestaan. Glas is nog heel en neus zit er nog aan, dus het valt mee. Lachend verlaten we allen het pand om toch de frisse duik te nemen.

Veertien dagen is het feest geweest, afzien en genieten. Twee weken Muppen, het was te leuk.