Doordrenkt door alcohol en poëzie, probeer ik een einde te maken aan het alsmaar laveren tussen gemoed en verstand. Wat te doen, waar alcohol de winnaar verkiest naar gelang de hoeveelheid die ik consumeer? Afhankelijk van percentage weeklaagt de zonde in mijn hart. De ratio vraagt om water, maar ik richt me tot gevoel. In het scherpst van de strijd giet ik mijn hart opnieuw vol. Een innerlijke veldslag woekert voort in mijn hoofd. De goddeloze kracht van de weerstand biedt ook nu geen verzet. De liefde hamert in mijn maag en zorgt voor misselijkmakende oprispingen. De ratio bijtelt in mijn hersenpan en plotseling begrijp ik waarom de twee zich weigeren te fuseren. De alcohol is op. Mijn maag voelt leeg. Maar Brönte fluistert gedichten, en ik weet weer dat ik leef.
Categorieën: Fictie
9 reacties
WritersBlocq · 24 februari 2006 op 11:26
[quote]Maar Brönte fluistert gedichten, en ik weet weer dat ik leef.[/quote]
En, voel je het ook 😉
Dees · 24 februari 2006 op 12:05
Een overpeinzing als stukje.
Jammer van de foutjes. Doordrenkt van (met misschien ook?) Beitelen doe je met een korte ei. Hoewel ik nu bedenk dat je dat met opzet zo hebt gedaan. Bijten met een beitel.
Mijn bemerkingen zijn voor het verstand, hopelijk niet voor het gevoel 😉
Het heeft wel iets hoor, het stukje, maar het laat me toch met een gevoel achter dat er meer was, maar niet staat.
KingArthur · 24 februari 2006 op 12:28
Aan het laveren zal je nooit ontkomen en het is nu juist de charme van het leven om dit op een juiste manier te doen. Maar weet dat je boven komt als je worstelt.
Shitonya · 24 februari 2006 op 13:44
meer een gedicht dan een column. Normaal gesproken hou ik wel van kort, maar dit is weer teveel van het goede
Anne · 24 februari 2006 op 14:11
Beste Troy,
Af en toe drop-je zo’n stukje als dit, met een toon, een sfeer, en taalgebruik dat zeer gothic (schrijf ik dat goed?) is, naar mijn idee. Ik ben daarvan geen fan, omdat ik het hoe dan ook een vorm van kitsch vind. Hoewel ik het met je eens ben dat het onderwerp – de wijze waarop lichaam en geest ineen dan wel uiteen vallen – vraagt om een min of meer psychedelische vorm van beschrijven, vind ik deze manier niet afdoende. Maar dat geeft allemaal niks, jij doet heel veel dingen, en volgens mij is dit voor jou gewoon ook weer een experiment. Het onderwerp op zich vind ik wel heel erg boeiend, van alle tijden, en nooit vervelend of saai. Daarom ook deze kritiek, het gaat me aan het hart, en ik heb het stukje met belangstelling gelezen.
Groet van Anne.
Troy · 24 februari 2006 op 15:20
Dees: je hebt gelijk wat betreft de foutjes. Helaas was ik te laat om er nog iets aan te doen. Er is inderdaad meer dan er staat, en ik denk dat dat “meer” weer terugkomt in andere stukjes. Dit is eigenlijk een soort van intermezzo.
Anne: Gothic is inderdaad een goede benaming voor sommige dingen die ik schrijf. Zo heb ik er zelf nog niet eens over nagedacht. Dit is al een wat oudere tekst en de laatste tijd schrijf ik ook wat minder “kitch” zoals jij het noemt, hoewel ik het soms nog steeds lekker vind om zo te schrijven. Volgende stukje is zelfs nog meer into de gothic sferen, dus ik hoop dat je het nog zal kunnen verwerken 😉
Jullie en de anderen zo ver, bedankt voor de reacties.
senahponex · 24 februari 2006 op 16:51
Om over na te denken je stukje, gedichtje, of je ziel opgooien, ik vindt het wel wat hebben
“Absentem laedit, qui cum ebrio litigat”
“Hij die met een dronkaard bekvecht, kwetst een afwezige.” 😎
Prlwytskovsky · 24 februari 2006 op 19:00
Ik mag dit soort knutselarijtjes met woorden wel, zinnen aan elkaar knutselen met een afwijkend taalgebruik, mooi gedaan.
En Shitonya: ik dacht dat jij van lang hield?
KawaSutra · 24 februari 2006 op 22:27
[quote]Enough of thought, philosopher!
Too long hast thou been dreaming
Unlightened, in this chamber drear,
While summer’s sun is beaming!
Space-sweeping soul, what sad refrain
Concludes thy musings once again?[/quote]
[url=http://www.online-literature.com/bronte/1354/]The Philosopher[/url] (intro) – Emily Brönte
Ik vind het mooi Troy!