Er is zoveel beweging in mijn leven en toch sta ik stil.
Stil, met de sleutel in mijn hand van mijn eigen huisje.
De beslissing, woensdag, 26 januari 2005.
We gaan uit elkaar, na bijna negen jaar gaan we uit elkaar.
Ik kan en wil het niet geloven, maar ik moet wel.
We hebben een gesprek gehad met 2 dierbare mensen, die ons vanuit liefde, advies hebben gegeven. Ik heb al een poosje het gevoel, dat ik mijn partner niet meer kan bereiken.
De éénheid die ik altijd zo zoek, lijkt verdwenen.
Hopeloos, boos, verdrietig, ik weet niet meer wat ik moet doen, witheet beschuldig ik hem van lafheid en struisvogelpolitiek.
Maar ik krijg geen contact.
We reageren niet meer vanuit stilte, onze emoties hebben de overhand.
Ik naar buiten gericht, hij naar binnen.
Praten, dat is wat ik graag wil.
Alles wat hij wil, is rust.
Het wordt me langzaam duidelijk.
Als ik werkelijk van hem houd moet ik hem laten gaan, voor het welzijn van ons beiden.
Mijn man, de eerste man met wie ik oud wil worden.
We zijn naar huis gegaan en hebben gejankt.
Ik hoor mezelf smeken tegen beter weten in.
Ik wil niet, ik ben gehecht, aan mijn mannetje, huisje en tuintje.
Samen huilen we, heel even die eenheid.
Drie lange dagen heb ik me suf gejankt.
Hyperventileren, voor de eerste keer in mijn leven.
Ik stikte zowat in mijn eigen kwijl en gierende ademhaling.
Er moet wat veranderen meisje.
Doe wat nodig is.
Categorieën: Egodocument
12 reacties
WritersBlocq · 4 december 2005 op 18:05
Je column vind ik qua tijd verwarrend: dan weer tegenwoordige tijd, dan weer verleden tijd. En zoveel komma’s en enters maken het lezen er niet makkelijk op. Sterkte in de strijd, ik hoop dat je nu gelukkiger bent.
ietje · 4 december 2005 op 19:07
Beste vrouwtjetwinkel
Weinig twinkel dus nu in je leven. Ik vond het een prachtige en aangrijpende column. Het laatste stuk zeer herkenbaar: ook ik heb ben jaren terug gescheiden en was er (ook) fysiek kapot van. Ik wil je veel sterkte toewensen. Hopelijk ben je over een tijdje weer in staat de goede momenten te herinneren en vrede te krijgen met het einde.
lieve groeten…
melady · 5 december 2005 op 01:46
Op de een of andere manier pakt dit stukje. Ik durf het geen column te noemen gezien de foutjes (waar ik moeiteloos doorheen las trouwens). Dus wel een column.
Een zin als deze:[quote]Er is zoveel beweging in mijn leven en toch sta ik stil. [/quote] vind ik subliem.
[quote]ook ik heb ben jaren terug gescheiden[/quote]
Ietje foei, dat is een foutje 😀
Dees · 5 december 2005 op 08:47
Nou de boom in verder met de technische aspecten, ik kreeg kippenvel en vind het prachtig.
wendy77 · 5 december 2005 op 08:50
Ik vind het ook prachtig….triest, maar prachtig neergezet! Hier en daar toch nog een grapje kunnen ontdekken en dat vind ik dan weer knap in zo’n verhaaltje.
Ma3anne · 5 december 2005 op 11:43
Sterkte!
Troy · 5 december 2005 op 13:34
Je hebt op een mooie manier je gevoelens verwoord. Veel sterkte.
Mup · 5 december 2005 op 13:57
Het is en het blijft sowieso heel moedig om dit soort persoonlijke stukken in te sturen.
Sterkte,
Groet Mup.
KingArthur · 5 december 2005 op 16:19
Eigenlijk vind ik het helemaal niet prachtig. Triest is het! En voor mij een confrontatie met mijn verleden. Wat is dat toch dat een man en een vrouw na zo lange (intieme) tijd niet meer in staat zijn om met elkaar te communiceren?
Wel goed verwoord omdat de tekst duidelijk een gevoel oproept. Sterkte, en gezien dit is ingezonden onder vervolgverhalen ben ik benieuwd naar wat er volgen zal.
wendy77 · 5 december 2005 op 16:47
[quote]Wat is dat toch dat een man en een vrouw na zo lange (intieme) tijd niet meer in staat zijn om met elkaar te communiceren?[/quote]
Dat vraag ik mezelf ook altijd af. In het begin kun je vaak overal over praten, uren aan een stuk en begrijp je elkaar volledig en later moet je ze vastbinden om 2 minuten een gesprek te voeren.
Geertje · 5 december 2005 op 23:20
Heftig en herkenbaar. 😕 Kostte mij na zeventienjaar, jaar rouwen, jaar bouwen, toen was ik er weer helemaal, beter zelfs dan ooit daarvoor! Er is een leven ‘na’… 🙂
klungel · 6 december 2005 op 10:02
Hij is mooi, en het eind laat zeker ruimte voor een vervolg :-).
Ik mag hopen dat ik dit stadium nooit (meer) zal bereiken.