Uitgang (verkeerde deur deel 2)

Omdat ik besloten had te stoppen met voetbal, fietste ik niet in een jubelstemming naar huis. Die twee doelpunten die ik had gescoord waren fantastisch, maar ze hadden me vrijwel zeker geen plek opgeleverd in het eerste elftal. Ik moest binnenkort maar eens nadenken over mijn toekomst. Ik vroeg me af of er nog iets anders was waar ik gelukkig mee kon worden. En kon ik dat überhaupt worden zonder Petra? Terwijl ik aan haar dacht, hoorde ik dat iemand mijn naam riep. Verdraaid, het was Petra! Ik voelde me enigszins ongemakkelijk, omdat ze mij als aanvoerder van het vrouwenelftal in adamskostuum had gezien in de kleedkamer. Ze kwam lachend naast me fietsen.
‘Niks van aantrekken, joh! Iedereen kan de verkeerde deur binnenstappen. Je hoeft je nergens voor te schamen.’
‘Ah, dat is prettig om te horen. Maar lullig was het wel…’
Ik keek haar onnozel aan, omdat ik onbedoeld een ongelukkige woordspeling had gebruikt. Ze glimlachte.
‘Als je ooit een naaktrol in een film gaat doen, heb je je vuurdoop al gehad. Probeer het te vergeten. Zoiets kan iedereen overkomen. Bovendien heb je twee mooie doelpunten gemaakt’.
Daar had ze gelijk in. Ik zwaaide toen ze afstapte bij haar voordeur en naar binnenstapte.

Thuisgekomen schrok ik toen ik in de krant las dat een van mijn favoriete zangers, Billy MacKenzie van The Associates, zelfmoord had gepleegd. Hij had de dood van zijn moeder niet kunnen verwerken en zijn carrière zat al jarenlang op een dood spoor. De tweede klap kwam een paar minuten later toen ik een berichtje tegenkwam waarin stond dat mijn jeugdidool Brian Connolly van The Sweet aan een nierziekte was bezweken. Ik sloeg de krant dicht. Ik wilde niet aan mijn toekomst denken. Ik dacht aan Connolly. De stem van die zanger herkende je uit duizenden. Het maakte niet uit of de band onbenullige meezingliedjes maakte of stevige rock.

Passend in het tijdsbeeld van de vroege jaren zeventig stond The Sweet in de meest bizarre uitdossingen op het podium. Meestal speelden ze indiaantje. Om steeds maar weer met een paar veren op hun hoofd het podium te moeten betreden, begon te vervelen. Het Klukkluk-imago verruilden ze al snel voor dat van zware jongens met heftige gitaren. De leden trokken strakke leren pakken aan voorzien van een rolletje King-pepermunt in het kruis. Na jaren van buitensporig drankgebruik was zanger Brian eind jaren zeventig niet meer te handhaven binnen de groep. Hij toerde in de jaren tachtig nog wel rond met een band die oude Sweet-nummers speelde, maar zijn stem leek niet meer op die van vroeger.

Ik zong een paar woorden uit ‘Ballroom blitz’ van The Sweet. Zou ik net als Connolly de beschikking hebben over maar één kunstje? Niets is zieliger dan iemand die doet alsof de tijd stil is blijven staan. Ik sloeg de krant dicht en haalde een ‘greatest hits’-cd van The Sweet uit het rek. Nadat ik ‘Everybody needs a little bit of action’ had opgezet, zocht ik naar het telefoonnummer van Petra. Ik wilde haar vertellen dat ik ging studeren in Groningen en zo spoedig mogelijk mijn boeltje bij elkaar zou pakken.
[email]edkq@yahoo.com[/email]
[img]http://www.alohacriticon.com/images/alohapoprockfotos/sweet006.jpg[/img]