Uitgekookt

Soms is het verbouwingsleven zomaar ineens heel erg leuk. Het ei is gelegd en het inzicht is gekomen. Het is maar net de manier waarop je het bekijkt. Als geboren pessimist heb ik van jongs af aan geleerd om te kijken naar de onmogelijkheden. Terwijl het zoveel leuker is om te kijken naar wat wèl kan. Na vierentwintig keukenontwerpen te hebben gemaakt èn achtergelaten op de 3D keukenplanner van de Zweedse gehaktballengigant was ik er klaar mee. Had ik nèt alle kastjes die ik graag wilde hebben in het keukenpatroon geplakt, dan vond ik de frontjes weer niet leuk. Wanneer ik dan eindelijk het goede frontje had gezien, dan paste de boel weer niet bij de bestaande huisraad. Nu we een raam in de keuken krijgen, wilde ik daar toch echt de spoelbak hebben. Dat gaf problemen met de overige kastenboel.

Het leven was niet gemakkelijk, tot ik besloot een keukenboer in te schakelen. Een echte, eentje die ervoor heeft geleerd. Samen met mijn verkreukelde papiertje van de Zweedse gehaktballentent legde ik mijn wensen en noodzakeligheden in de keuken op tafel. “Ach mevrouw, het is maar net hoe u het bekijkt,” zei de keukenmeneer droog. “Als u zo’n kastje nu een kwartslag draait of de hele zaak omdraait en uitgaat van de mogelijkheden, krijg je ineens een heel ander plaatje.”

Drie kwartier en twee kopjes koffie later werd het inderdaad een ander plaatje. Daar stond, op papier èn op het beeldscherm, een keuken mijn kookpaleis te zijn. Opgewonden bekeek ik mijn aanstaande domein waarin grote, brede ladenkasten waren ingetekend. Natuurlijk was de zaak praktisch ingericht en gesorteerd op gebruik. Want het spoelgedeelte en het kookgedeelte moet je uit elkààr halen.

In gedachten zag ik mezelf vers brood bakken en heerlijk geurende stoofschotels bereiden. Mijn bordjes lagen keurig opgestapeld in hoge kasten met een houten klepdeurtje. Natuurlijk kon ik overal bij. De pannen stonden blinkend in de pannenlade, onder de kookplaat. Natuurlijk was er ook een grote oven. Een XXL-pizza behoorde daarmee ineens ook tot de mogelijkheden. Vrolijk zag ik mezelf -ondanks de aanwezigheid van een vaatwasser- afwassen, met mijn snufferd voor het raam.

Helaas duurde mijn dagdroom niet lang. Deze keuken past namelijk óók niet. Dit keer ligt het niet aan de maten of de kleur, want die zijn perfect. Het is mijn budget dat protesteert. Mijn keukenpaleis past simpelweg niet uit mijn portemonnee. Gelukkig mag ik het plaatje houden.