Urban trance

Deze naam zegt u waarschijnlijk niets. Mij eerst ook niet. Toch komt dit verschijnsel bij mensen vaker voor dan wij denken. Laatst kwam ik het weer tegen, dit keer in Rotterdam. Ik kwam terug van een afspraak. Al lopend passeerde ik het winkelend publiek. Het was mooi weer, dus waren er veel mensen op straat. Verschillende keren probeerde ik gedag te zeggen, maar er werd niet of nauwelijks gereageerd. De meeste mensen keken naar de grond en leken diep in gedachten. Iets anders trok mijn aandacht.
Een groepje zilvermeeuwen leek doelloos rond te cirkelen boven de doorgaande weg en de aanwezige middenberm. Om mij heen hoorde ik op dat moment opmerkingen in de trant van ‘Ach, kijk dat beest toch eens liggen’. En toen zag ik het ook. Twintig meter verderop, op zo’n twintig centimeter van de stoeprand, lag een geschepte zilvermeeuw. In de twee minuten daarna gebeurde er niets. Zelf had ik staan kijken of de vogel zou bewegen. En ja, hij leefde nog. Ik liep er naar toe en zag dat hij het stuk voedsel, wat hij nog had weten op te pikken, nog in zijn bek had. Nadat ik, via 1850, het telefoonnummer van de dierenambulance had opgevraagd belde ik het nummer. Ondanks dat de telefoon overging werd er niet opgenomen. Een tweede keer had ik succes. Iemand zou gestuurd worden. Tijdens het bellen, maar ook daarna had ik de grootste moeite autobestuurders er van overtuigen dat ze zachter moesten rijden en nog liever een baan opschuiven. De meeste hadden echter haast en passeerde de meeuw rakelings. Sommigen hadden niet eens door dat er iets lag en zagen zelfs mij amper staan. Gelukkig arriveerde de ambulance binnen niet al te lange tijd. De broeder pakte de vogel op, bedankte voor het bellen en vertrok. Ik wachtte tot een automobilist zo vriendelijk was mij over te laten steken en vervolgde mijn weg. Nog net kon ik zien dat verschillende bewoners, die achter het raam van hun woning hadden staan kijken, zich ook weer omdraaide. Het winkelend publiek van tien minuten terug zag ik niet meer. Zij waren al veel eerder doorgelopen.

Deze gebeurtenis deed mij weer denken aan wat Daniel Gooleman (psycholoog), schrijft in zijn boek Sociale Intelligentie; ‘Wereldwijd zijn mensen die zich door drukke steden bewegen minder geneigd om een ander op te merken, te groeten of te helpen. Dat komt door een verschijnsel dat urban trance genoemd wordt.’.Wie in de toekomst die ‘mensen’ en die ‘ander’ zijn? Dat zal van ons afhangen.