Afgelopen Zondag 20 Juni was het wederom Vaderdag.
Een dag (die net als Moederdag) door velen wordt gezien als geldklopperij. Ikzelf moest werken tot 15:00 uur en zou vanuit mijn werk naar mijn oudste dochter gaan om daar mijn ‘Vaderdag’ te vieren en tegelijkertijd mijn jongste dochter op te halen en mee naar huis te nemen.
Mijn vader zou, gezien het feit dat hij een paar jaar geleden door zijn nieuwe liefde verhuisd is naar Zaandam bij mijn op een na oudste zus zijn Vaderdag vieren. Alwaar mijn andere 3 zussen en ikzelf ook verwelkomd zouden worden.
Om ongeveer 17:00 uur kwam ik dus bij mijn zus aan en ‘feliciteerde’ mijn vader met zijn Vaderdag. Hij bedankte mij voor het cadeautje hetgeen mijn oudste zus voor ons samen had gekocht.
Gedistingeerd als hij altijd is gaf hij mij een hand en ik, ik omarmde hem en gaf hem een zoen. Niet omdat ik nu zo close met hem ben, of vrijerig, maar omdat iets mij zegt dat ik dat moet doen. Steeds als ik dat doe wordt hij emotioneel en lijkt het alsof het de laatste keer is dat ik hem groet.
Oké, hij is 78, niet al te vet. Zeg maar gerust dat hij mager is. Maar hij rijdt nog wel zelf 2 keer per jaar heen en weer naar Slovenië om daar het liefst een maand of 2 vakantie te vieren.
En toch heb ik het idee dat hij erg met het naderen van het einde bezig is.
Als ik hem dan zo zie zitten peinzen, in zijn driedelig grijs. Haartjes netjes geföhnd en z’n nog niet zo’n oude ‘klikgebit’ in, vraag ik mezelf ook wel eens af hoe lang hij nog heeft.
Mijn vader die altijd een goed huwelijk heeft gehad met mijn moeder, die helaas maar 63 mocht worden, heeft het op zich niet slecht. Hij heeft weliswaar altijd hard moeten werken in zijn eigen zaak en ook recessies meegemaakt en overleefd, maar daar al met al genoeg aan overgehouden om nu niet op een stuiver te hoeven kijken.
Nadat ruim 11 jaar geleden, mijn moeder aan de gevolgen van leverkanker overleed heeft mijn vader op een gegeven moment zijn huidige vriendin leren kennen.
Mijn vader, die zichzelf in mijn ogen redelijk snel laat manipuleren door een vrouw, lijkt het goed met haar te hebben.
En toch……… toch weet ik zeker, dat pas als hij zijn hoofd neerlegt en zichzelf bij mijn moeder voegt , hij weer is bij wie hij hoort en weer echt gelukkig kan zijn.
We zitten een beetje te praten over muziek, toch wel een van zijn passies en hij heeft het over het feit dat hij geeneens een goed stereo installatie heeft. Ik leg hem het een en ander uit over complete homecinema sets waar alles op een aan zit en dat je die al vanaf zo’n 250 euro’s in huis hebt. ‘Zij’ bemoeit zichzelf er weer mee en vindt het niet nodig.
Ik kijk het zo eens aan, mijn vader die duidelijk al een biertje teveel op heeft, iets waar ik al menig ruzie met hem over gehad heb, en ‘zij’, die voor mijn vader en ‘zijn’ geld uit gaat maken of er een geluidsinstallatie in huis komt.
Waarschijnlijk gaat zij aan het langste eind trekken, net als dat mijn moeder dat ook altijd deed. Maar daar kon ik het van hebben. Dat was mijn moeder.
Ik sta op en ga de tafel rond om gedag te zeggen. Wederom een omhelzing van mij vader die een snik onderdrukt. Weer die emotie….. ‘Zij’ legt geruststellend haar hand op zijn arm.

Vaderdag…………… hoe lang mag ik hem nog hebben.


4 reacties

LouisP · 27 juni 2011 op 17:44

“En toch heb ik het idee dat hij erg met het naderen van het einde bezig is.”

Alwaar en wederom een zin die ’t volgens mij niet is..
Kawa ’t stuk vind ik niet vet, ’t klopt in mijn ogen niet…en dan bedoel ook dat er geen hart in zit

RikdeJong · 27 juni 2011 op 18:33

ligt er te dik bovenop dat het nep is

pally · 27 juni 2011 op 22:56

Ik kon er niet inkomen, in dit stukje. De intro vond ik nogal slap, die geldklopperij zag ik nergens meer terug. Bij het opnoemen van waar je met wie heen ging, raakte ik al snel de draad kwijt en vond ik niet erg interessant.
Verderop probeerde je meer diepgang te geven aan je stukje, maar, sorry, toen was ik al afgehaakt. 🙁

groet van Pally

Mien · 28 juni 2011 op 07:40

Het lijkt net of ik een stukje meelees in een dagboek. Dat wordt meestal ook in één keer neergepend. Jammer want het maakt jouw stukje wat lastig leesbaar. Het is vooral het veelvuldig gebruik van werkwoorden dat mij stoort. Volgende keer voordat je inzend even het stukje een aantal keren hardop aan jezelf voorlezen. Dat helpt.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar vervolgstukjes uit je dagboek. Fictief of non-fictief.

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder