Wat zou ik die twee toch graag eens de waarheid vertellen. Zeggen dat ik hun smoesjes niet meer pik. Dat ik niet meer inga op uitnodigingen van hun kant en dat ik ze zeker ook zelf nergens meer voor uitnodig. Wat zou ik de zusjes graag vertellen dat ze de klere kunnen krijgen en dat ze wat mij betreft in de stront mogen zakken. Nee, van je familie moet je het hebben. Ik bel ze nog speciaal op als er verjaardagen zijn, anders weet ik zeker dat ze het ‘vergeten’. “Komen jullie ook?” Natuurlijk komen ze niet, maar dat zeggen ze er nog niet bij. “Ja, ik denk het wel hoor, reken er maar op”. En dus reken ik er iedere keer toch weer op, want stel dat ze wél komen. Ik kan het toch niet maken dat er geen gebak genoeg is? Op de verjaardag zelf, een telefoontje. “Ja, we zitten hier met twee zieke kinderen hoor, we kunnen echt niet komen.” Hun mannen, die sowieso al nooit meekomen naar verjaardagen, kunnen blijkbaar ook geen zieke kinderen verzorgen. Nee, van je familie moet je het hebben.
Dit weekend is mijn zoon gedoopt. Een ‘familie’traditie. Ook hier schitterden de dames weer door afwezigheid. “Sorry hoor, maar ik heb niemand om de winkel over te nemen.”, was smoes nummer één en smoes nummer twee werd aan oma doorgegeven: “Ze kan echt niet komen hoor, want haar dochtertje is ziek.” Ik zeg nog dat ze wel erg vaak ziek is. Ik krijg een vreemd knikje terug en daar kon ik het weer mee doen. Hun neefje wordt gedoopt. Een eenmalige gebeurtenis. Nee, dat is niet belangrijk. Van je familie moet je het hebben.
Daar zat ik dan met veel te veel eten en lekkers voor de kinderen. Kan zo allemaal de kliko in. Ik heb het er zo mee gehad. Wat zou ik ze toch graag eens de waarheid vertellen. Zeggen dat ik hun smoesjes niet meer pik. Dat ik niet meer inga op uitnodigingen van hun kant en dat ik ze zeker ook zelf nergens meer voor uitnodig. Wat zou ik ze graag vertellen dat ze de klere kunnen krijgen en dat ze wat mij betreft in de stront mogen zakken. Maar alles wat ik zeg is: “Ach meid, niks aan te doen hè. Volgende keer beter”.
Waarom ik dat doe? Omdat het niet mijn zussen zijn, maar die van mijn man. Hij durft er geen woorden aan vuil te maken en dus wordt de lieve vrede bewaard en kan ik bij de volgende verjaardag mezelf weer de pokken ergeren en een halve taart wegflikkeren. Nee, van je familie moet je het hebben.
11 reacties
Ma3anne · 10 april 2006 op 09:02
Als ik ergens een hekel aan heb is het, als mensen elkaar verplichten op feestjes aanwezig te zijn. Ik krijg dan ook de griezelegrubels van deze column, eerlijk gezegd. 😮
KingArthur · 10 april 2006 op 09:41
Je vrienden kan je kiezen maar je familie krijg je er gratis bij. En tsja, van iets dat gratis is mag je toch niet te veel verwachten. Sluit me graag aan bij Ma3. Het moet geen verplichting zijn om te verschijnen. Anderzijds kan ik me je ergernis goed voorstellen.
wendy77 · 10 april 2006 op 09:58
Ma3anne: Het hoeft zeker geen verplichting te zijn, maar ik hou niet van smoesjes. Als je geen zin hebt, moet je gewoon niet komen. Niet eerst zeggen van wel en dan toch niet verschijnen. Kinderen die jarig zijn willen veel bezoek en leg hun maar eens uit dat de tantes geen zin hebben om te komen. Kinderen vatten dat persoonlijk op!
Maar mijn grootste ergernis was nog het doopfeest. Dat is hier een hele happening en een familietraditie. Daar ben je gewoon aanwezig!
Neuskleuter · 10 april 2006 op 10:58
Ach, wat een herkenning. Een zijde van mijn familie ziet verjaardagen als een verplichte gebeurtenis, maar de dochter van die familie (mijn nichtje) komt structureel niet opdagen. Ik heb me er een tijd aan geërgerd, maar ach, het is zo makkelijk om zelf dan ook niet meer naar hen te gaan. Dat bespaart me dan meteen weer veel spastische glimlachen en gekrulde tenen, want gezellig is het er toch nooit.
Nee, dan heb ik liever de ongedwongenheid van de andere kant van mijn familie. Als je zin hebt, tijd hebt, dan kom je. Aangezien het toch meestal wel erg gezellig is, zijn de meeste mensen dan ook aanwezig. Niet omdat het moet, maar omdat het leuk is.
Herkenbaar, herkenbaar… Het botert niet met je schoonzussen 🙂
Troy · 10 april 2006 op 11:48
Nodig ze gewoon niet meer uit, dan is iedereen opgelucht. Voor mij hoeft het ook allemaal niet; verjaardagen, doop etc. Wat voor de een belangrijk is hoeft dat voor een ander niet te zijn. En verder kunnen de smoesjes best waarheid zijn. Weet jij veel. Al met al vind ik het een nogal zeurderige column.
archangel · 10 april 2006 op 11:51
Voor mij ook geen onbekend verhaal, alleen ben IK in dit geval degene die vaak niet komt opdagen 😮 Alleen zeg ik niet eerst dat ik het wel doe, dat is een subtiel maar belangrijk verschil.
Ik vind net als Ma3 dus ook niet dat mensen hun familie kunnen verplichten ergens bij te zijn. Maar in dit geval is dat niet aan de orde, ze moeten gewoon eerlijk tegen je zijn en niet met allerlei smoesjes komen. Kortom: goed geschreven en uit het leven gegrepen column.
Chantal · 10 april 2006 op 14:03
Inderdaad uit het leven gegrepen, deze column. Net als al je column weer goed geschreven en herkenbaar!
Dees · 10 april 2006 op 18:11
Kritiek durf ik nu niet meer te geven…
Leuke column 😛
KawaSutra · 10 april 2006 op 18:25
Ik heb eigenlijk geen zin om te reageren. Uhmm… welke smoes zal ik nou weer eens bedenken…
Leuke column!
DriekOplopers · 11 april 2006 op 00:37
Volgens mij bof ik erg. Mijn hele leven heb ik veelal erg leuke schoonfamilies gehad. Echt!
Binnenkort wil ik het even over een andere familie hebben: de Oranjes. Dát is pas een familie 😀
Als altijd weer goed geschreven, Wendy!
Driek
Mup · 11 april 2006 op 04:08
King heeft me de woorden al uit de mond genomen, dank je King.
Tip Wendy, verhuizen naar het buitenland, krijg je plotseling een heleboel interesse van je familie, en valt er niets te verplichten:-) Anderzijds kun je ook gewoon blij zijn dat ze niet komen, als het al zo ‘moet’ Komt ook nog bij dat je kinderen, als je het ze een beetje uitlegt, meer aankunnen wat dit betreft, dan je denkt.
Groet Mup.