van Puber tot Psychopaat

Sprakeloos aanschouwde ik hoe zij de brandende peuken doofden op de huid van zijn arm. Terwijl hij slaapt op de oncomfortabele bank. De haren verschroeiend en een zwarte ronde plek achterlatend. Het verontrustende feit dat zij rookten op hun veertiende deerde mij niet. De marteling scheen hilarisch te zijn, zelf zag ik het dolkomische er niet van in. Het gegeven dat hij zijn ogen niet opende zorgde dat zij onvermoeid stand hielden tot de laatste sigaret was opgebrand en de laatste peuk verschroeide op zijn huid. Hij sliep niet. Hij was de pijn gewend. ‘Als je het lang genoeg leert negeren’, concludeerde hij achteraf, ‘gaat de lol er snel vanaf’. Wat een uur leek te duurde waren in werkelijkheid waarschijnlijk slechts tien minuten, toen ben ik vertrokken. Ik had niets kunnen doen. Ik mocht van hem niets doen. Het was zijn probleem en ach het was nog best gezellig op het schoolkamp, vergeleken dan met thuis.

Een sociaal mirakel was hij niet. Hij vloog liever solo. Geen aanspraak, geen meningen. Niemand die hem over eerder vroeg. Hij was de doorsnee slungelige, puisterige eenling puber. De aantrekkelijkste van het stel zou hij nooit zijn. Toch was dat niet de toedracht van de pesterijen, geloof me maar, er waren er die lelijker uit de hoek kwamen. Waarschijnlijk was het de blik in zijn ogen. De woorden die hij niet sprak. Zwijgende woorden die ik niet heb vernomen of die hij, wellicht, tegen mij in stilte niet sprak.

Wat hem aan sociale bekwaamheid tekortschoot maakte ik in sociale vaardigheden weer goed. Ik deed niet aan pesten, daar stond ik boven. Iets met voldoende zelfvertrouwen en kennis enzo. Ook was ik niet de gepeste, het deerde mij weinig en ik maakte andere vrienden. Ergens op die weg naar sociale zelfkennis bouwde ik een redelijk solide schoolvriendschap op met een psychopaat.

Zo nu en dan liepen we samen, precies op de bel, de schoolpoorten door. Was hij absent dan bracht ik het huiswerk en zweeg over zijn niet zieke voorkomen. Af en toe rookten we samen stiekeme jointjes op het veld achter de school. Onze omgang was zonder al te veel diepgang maar menig maal lachten wij ons oppervlakkig kapot.

Graag werd Wik chef-kok in het hoogst aangeschreven sterren restaurant. Dat dat nooit zou zijn wisten wij beiden nog niet. Wik ontwikkelde zich in de loop van de tijd van sociaal incapabele tot praktiserend psychopaat. In mijn visie heeft Wik nooit een teken vertoond van de stalkende, aanrandende, kind-moordende gek die hij zou gaan worden. Welke veertien jarige had dat kunnen voorzien.

Ken je dat moment dat je die net genomen slok over de tafel uitproest. Meestal door een onhoudbare lachaanval. Dit overkwam mij bij complete verbijstering. De Schiedammer Parkmoord was spontaan bekend door een onbekende man van vijfentwintig jaar. Na onderzoek bleek Kees B onschuldig en werd na vier jaar vrijgelaten. Zijn plaats werd ingenomen door Wik H. Het alom bekende zwarte balkje had weinig te verbergen in de ogen die altijd al nietszeggend waren.

Echter, zelfs hiervan valt een les te leren. Dit was toen ik leerde dat zelfs moordenaars huilen.