Vandaag ben ik hun liefste vriendin

Voor vandaag mag ik hun liefste, beste vriendin zijn, voor morgen weet zij het nog niet. Gisteren was ik nog een heel vervelende heks. Niets is veranderlijker dan het denken en doen van een kind. Maar ook ik kan veranderen van heks naar lieve moeder.
Hoe je ook als moeder je best doe om je kinderen blij te maken, het lukt je nooit elke dag, om hen allemaal tevreden te maken. Grote kans dat mijn hormonen hier schuldig aan zijn, iets waar ik weinig aan kan veranderen. Ik ben gewoon even mijn Ikkie kwijt. Iets wat naast een heel vervelende kant ook een mooie kant kent. Zo was ik enkele dagen hiervoor boos en geïrriteerd om niets, moest ik vaak tot honderd tellen om niet te ontploffen in bijzijn van de kinders. De blik van man en halfwassen dochter zeggen mij op die momenten genoeg.

Maar vandaag was de totale ommekeer, ik aanschouwde de lego-blokjes, knex-bouwerken, onafgemaakte brieven en tekeningen, vuile sokken en nog meer rommel van de twee jongens.
In de aanslag met emmer, sopdoek, stofzuiger en vuilniszak, vertrok ik voor een uurtje of wat naar de jongensslaapkamer. Radio lekker hard en mouwen opgestropt begin ik te ruimen, eerst de overvolle prullenbak legen in de vuilniszak, dan de rommel van de grond erbij. Maar wat vind ik daar, een A-viertje met tekening en wat geschreven woorden.

Niet zomaar woorden, maar hele lieve zinnen die mij vertellen, waarom ik gewenste kinderen heb mogen krijgen. Ik droom even weg als ik lees: ‘mama ik hou heel erg veel van jou, wil je dit aan niemant vertelen. Iedreen is op mu en ik nooit op hen, een keer vint ik het leuk, en ik vint lezen heel leuk, ik maak een kemper en mijn hantekening. Kusjes voor mama.’
Een tekening erbij met een camper en natuurlijk vuurwerk.
Dit A-viertje had ik misschien niet mogen vinden, het is waarschijnlijk ook al een paar jaar oud en heeft tussen de andere boeken, tekeningen in zijn la gelegen. Ik vouw het netjes op, brand de woorden op mijn grijze harde schijf. En ik sop (vals)zingend hun kamer tot alles weer blinkt.

Als de jongens die middag thuiskomen en hun kamer zo netjes treffen, ben ik voor even hun liefste en beste vriendin. De oudste zegt ‘bedankt mam’, de jongste rent naar buiten om even daarna met een bosje paardebloemen binnen te komen. ‘Voor jou mam, omdat ik je zo lief vind.’ Een tekening met lieve woorden van onze stille zoon en een bosje paardebloemen van de spontane zoon, dat zijn de mooiste geschenken voor mij op dat moment. Ik hou van hen.