Voor vandaag mag ik hun liefste, beste vriendin zijn, voor morgen weet zij het nog niet. Gisteren was ik nog een heel vervelende heks. Niets is veranderlijker dan het denken en doen van een kind. Maar ook ik kan veranderen van heks naar lieve moeder.
Hoe je ook als moeder je best doe om je kinderen blij te maken, het lukt je nooit elke dag, om hen allemaal tevreden te maken. Grote kans dat mijn hormonen hier schuldig aan zijn, iets waar ik weinig aan kan veranderen. Ik ben gewoon even mijn Ikkie kwijt. Iets wat naast een heel vervelende kant ook een mooie kant kent. Zo was ik enkele dagen hiervoor boos en geïrriteerd om niets, moest ik vaak tot honderd tellen om niet te ontploffen in bijzijn van de kinders. De blik van man en halfwassen dochter zeggen mij op die momenten genoeg.

Maar vandaag was de totale ommekeer, ik aanschouwde de lego-blokjes, knex-bouwerken, onafgemaakte brieven en tekeningen, vuile sokken en nog meer rommel van de twee jongens.
In de aanslag met emmer, sopdoek, stofzuiger en vuilniszak, vertrok ik voor een uurtje of wat naar de jongensslaapkamer. Radio lekker hard en mouwen opgestropt begin ik te ruimen, eerst de overvolle prullenbak legen in de vuilniszak, dan de rommel van de grond erbij. Maar wat vind ik daar, een A-viertje met tekening en wat geschreven woorden.

Niet zomaar woorden, maar hele lieve zinnen die mij vertellen, waarom ik gewenste kinderen heb mogen krijgen. Ik droom even weg als ik lees: ‘mama ik hou heel erg veel van jou, wil je dit aan niemant vertelen. Iedreen is op mu en ik nooit op hen, een keer vint ik het leuk, en ik vint lezen heel leuk, ik maak een kemper en mijn hantekening. Kusjes voor mama.’
Een tekening erbij met een camper en natuurlijk vuurwerk.
Dit A-viertje had ik misschien niet mogen vinden, het is waarschijnlijk ook al een paar jaar oud en heeft tussen de andere boeken, tekeningen in zijn la gelegen. Ik vouw het netjes op, brand de woorden op mijn grijze harde schijf. En ik sop (vals)zingend hun kamer tot alles weer blinkt.

Als de jongens die middag thuiskomen en hun kamer zo netjes treffen, ben ik voor even hun liefste en beste vriendin. De oudste zegt ‘bedankt mam’, de jongste rent naar buiten om even daarna met een bosje paardebloemen binnen te komen. ‘Voor jou mam, omdat ik je zo lief vind.’ Een tekening met lieve woorden van onze stille zoon en een bosje paardebloemen van de spontane zoon, dat zijn de mooiste geschenken voor mij op dat moment. Ik hou van hen.

Categorieën: Liefde

pepe

Vrouw, (schone)moeder, leerling-creatief schrijven en nog veel meer. Wil je meer lezen? Hier schrijven wij (meiden van Mary)www.meidenvanmary.wordpress.com. Ik mag één van deze meiden zijn. Schrijven is schrappen, het schrijven schrappen is geen optie.

16 reacties

Kees Schilder · 9 februari 2004 op 11:25

ja,dan weet je weer waarvoor je het doet.
Zeer ontroerend geschreven ,Peep

deZwarteRidder · 9 februari 2004 op 12:00

zoals gewwonlijk PePe mooie menselijke column..
en inderdaad soms kom je dit soort juweeltjes tegen op een overwacht moment op een onverwachte plaats…dan gaan je gedachten terug..en dat maakt het leven waard om te leven..Zelf hebben wij ze (natuurlijk ook) sommige al 15 jaar, ze zitten in het geldkistje…bij de BELANGRIJKE papieren..want dat zijn het
Rich@Rd

Eftee · 9 februari 2004 op 13:42

Pepe en door die momenten weet je weer dat je een leuke, lieve, goede, onmisbare moeder bent.
[img]http://www.examedia.nl/columnx/images/subject/icon14.gif[/img]

Farfalla · 9 februari 2004 op 14:34

Heerlijk lijkt me dat, zulke kinderen te hebben. Zelf ben ik niet zo’n kind, maar ik heb het wel geprobeerd. Ik verlang er echt naar om zelf lieve kinderen te hebben…

Mosje · 9 februari 2004 op 17:38

Nou zijn die kids van jou natuurlijk wel errug lief. Wil je die van mij een week te logeren?
Het zal je voor jaren columnstof opleveren 🙂

Farfalla · 9 februari 2004 op 17:41

Ben k hier de enige zonder kinderen?

Ma3anne · 9 februari 2004 op 18:10

Mooi beschreven, Peep!

De nieuwste versie is af en toe een mailtje van mijn op kamers-wonende zoon, waarin hij verwoordt hoeveel hij van me houdt. Lekker veilig op zijn eigen pjoeter op een stil moment… gaat toch gemakkelijker dan het rechtstreeks te zeggen… vooral na een aanvarinkjuh.

Rijk voel ik me met dit soort kostbaarheden!

pepe · 9 februari 2004 op 18:42

Kees: Ja ik weet waarvoor ik het doe, het zijn maar momenten, want ook ik kan ze af en toe achter het behang plakken hoor, kleine lieve ettertjes zijn het!! Dat Peep? is een slip of je vingers?

Richard: De kleinste schatten, zijn goud waard!!

Eftee: Momenten dat is precies wat ik bedoel, ze helpen je in mindere tijden er doorheen. Onmisbaar ben ik niet hoor en goed?? Wat is goed, de meeste moeders doen hun best denk ik, zo ook de kinderen!

Alies: Jij bent op momenten vast ook wel zo’n kind, of geweest toen je jonger was… Volgens mij ben jij niet de enige kinderloze hier, ik kan je verklappen, dat ons dochter hier ook al een paar columns heeft ingestuurd en ik weet dat zij kinderloos is.

Mosje: Ja hoor Drs. Mosje, breng ze maar een weekje hier, gezellig. En geloof me ze zijn hier ook niet alle dagen leuk, lief en gehoorzaam…

Ma3anne: Yep echt rijk kan ik me voelen op die momenten. Gelukkig hoeven ze het niet zo direct te zeggen, maar via een paardebloem of tekening komt de boodschap ook wel over.

Farfalla · 9 februari 2004 op 19:33

Leuk Pepe, dat je dochter ook columns schrijft! Ik zou maar trots op haar zijn! Toen ik net tegen mn pa vertelde dat ik dat doe, vond ie t stom…

Li · 9 februari 2004 op 22:04

Wat herkenbaar weer Pepe! Ook ik kom bij het uitmesten de liefste, leukste en grappigste dingen tegen. Soms is dat niet voor moederogen bestemd en dan is het zien, glimlachen en zwijgen. 😉

eveltje · 10 februari 2004 op 02:43

ik probeer zelf zo een dochter te zijn,
met een halve wereldbol tussen mij en mijn moeder moet dat ook soms wel.
ik weet hoe dankbaar ik mijn moeder moet zijn, en zij is altijd vreselijk danbaar als ik haar dat toon.
en vorig jaar met sinterklaas toen ze mij vroeg wat ik wou heb ik haar dan ook met heel mijn hart een verlanglijstje gegeven met de dingen waarvoor ik haar dankbaar ben, met op kop dat zij mij de kans heeft gegeven om hier nu een jaar mijzelf te ontdekken.

Mup · 10 februari 2004 op 08:46

En de beste buuv,

Groet Mup.

pepe · 10 februari 2004 op 12:43

Troost jullie, vandaag ben ik de heks, want we eten maar gewoon een tosti tussen de middag, liever hadden ze een frikadel of hamburger. Ik zei: ‘Nee, een tosti of gewoon brood.’

Hun verlangens lopen niet altijd paralel met de mijne 😉

Suus · 10 februari 2004 op 23:11

Het moedergevoel ken ik nog niet maar kan me er iets bij voorstellen….mooi hoor.

Farfalla · 11 februari 2004 op 07:25

Heb sinds tijden eindelijk weer een gevoel dat ik een moeder heb..

pepe · 11 februari 2004 op 19:41

Heerlijk Alies, ik ben blij voor jou!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder